طرز برخورد با کودکی که از انجام تکالیف مدرسه فرار می کند
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از بهداشت نیوز، بعضاً مشاهده می‌شود کودکان برای موفقیت تحصیلی و کسب نمرات بالا از طرف خانواده‌های خود بسیار تحت فشار هستند. والدین معتقدند برای آینده کودکانشان چنین فشاری لازم است.
در خانواده‌ها برای موفقیت تحصیلی فرزندان مسابقهای تعجب‌برانگیز وجود دارد که در نتیجه نظام آموزش و پرورش و ترویج فرهنگی ساختار‌ها و سیاستهای کلان کشوری است. ماراتن کنکور از جمله جور‌هایی هست که نظام آموزشی ما در حق دانشآموزان و خانواده‌ها روا می‌دارد و بهترین سالهای عمر نوجوانان مان که میتواند در راستای شکوفایی استعدادهایشان باشد، صرف مسابقه نمره و کنکور می‌شود.
خانواده ها، به محتوا و هدف آموزش هیچ توجهی ندارند و تنها به موفقیت‌هایی که در چارچوبی خاص و محدود تعریف می‌شود، اهمیت میدهند. به نظرم، آموزش دانش بدون مهارت، آموزشی ناقص و کم فایده است. نظام آموزش و پرورش ما، تنها دانش در قالب مطالبی که باید یادسپاری شوند؛ ارایه میدهد که بیشتر این مطالب در گذر زمان، از حافظه ما پاک می‌شود. مهمتر این که این دانش در کجای زندگی عملی و واقعی روزمره ما به درد میخورد. پس خانواده‌ها به جای تاکید بر یادسپاری دانش صرف، باید بیشترین اهتمامشان را در کشف استعدادهای فرزندان و شکوفایی آن‌ها کنند و به یادگیری مهارت‌هایی تاکید ورزند که زندگی روزمره فرزندانشان را خوبتر و خوشتر کند.
با توجه به حساسیتی که والدین نسبت به موفقیت تحصیلی کودکانشان دارند، تکالیف از چالش اصلی والدین و کودکان مدرسه است. گاهش اوقات کودکان تکالیف خود را به دقت انجام نمی‌دهند یا از انجام آن طفره می‌روند. در مقابل والدین فشار بیشتری به کودکان وارد می‌کنند و این بگومگو‌ها زمینه تنش در خانواده را فراهم می‌کند.
بحث تکلیف شب، در حال حاضر، یکی از بحثهای حوزه آموزش است که مورد توجه گروههای خاص نیز قرار گرفته است. جدا از اینکه برخی مسائل در این ارتباط به ناکارآمدی نظام آموزش و پرورش ما برمیگردد؛ تکلیف شب هم از جنبه آموزشی و هم از جنبه برنامه‌ریزی و مسئولیت انجام تکالیف برای کودکان و نوجوانان مهم است. تحقیقات نشان میدهد که تکالیف مدرسه برای کودکان خردسال (اول تا سوم ابتدایی) سومند نیست. از طرف دیگر، تکالیف با پیشرفت تحصیلی بر اساس افزایش سن و توانایی دانشآموزان رابطه مستقیم دارد.
میزان دخالت والدین باید متناسب با سن دانشآموز و مقطع تحصیلی و حجم تکالیف باشد. مسوولیت انجام تکالیف برعهده کودک است و ما باید از این فرصت برای پرورش احساس مسوولیت کودکمان استفاده کنیم. نقش والدین باید نظارتی به دور از ایجاد فضای تنش‌زا باشد. وظیفه والدین این است که باید بدانند مدرسه از کودک آن‌ها چه توقعاتی دارد تا با یک برنامه‌ریزی صحیح و مفید در انجام تکالیف فرزندانشان ایفای نقش کنند. والدین باید بدانند که میزان توانمندی و سرعت درک مطالب جدید در کودکان به یک نسبت نیست، ولی اگر کودکان را مورد تشویق، حمایت و کمک قرار دهند، احتمال بیشتری دارد که کودک تمام توانایی خود را برای یادگیری به کار گیرد.
بهترین کار تشویق بچه‌ها به برنامه‌ریزی برای تکالیف مدرسه است. وقتی کودک شما از مدرسه بر می‌گردد، لازم است حدود یک تا دو ساعت استراحت کند. تاکید ما بر این است که کودک بعد از استراحت و تغذیه (صبحانه یا نهار) و قبل از انجام دیگر کار‌ها از جمله بازی یا تماشای تلویزیون، ابتدای تکالیف مدرسه اش را انجام دهد. سعی می‌کنیم از کودک در مورد تکالیف سوال کنیم و ببینیم آیا نیاز به توضیح ما دارد یا خیر. بعضی وقت‌ها کودکان تکالیف را نمی‌دانند یا نمی‌توانند انجام دهند و تکایف برای آن‌ها منزجر کننده می‌شود. البته اصلا توصیه نمی‌شود که والدین در انجام تکالیف کمک کنند یا تکالیف کودک را انجام دهند. بلکه بهتر است والدین توضیحات بیشتری ارائه دهند تا فهم کودک از تکلیف بیشتر شود و بتواند آن را انجام دهد. ما از کودک می‌خواهیم قبل از هر فعالیت دیگری تکلیفش را انجام دهد. حواس ما باید به این نکته باشد که این زمان مشخص و معینی باشد که هر روز رعایت. این زمان نباید با برنامه‌های دیگر به خصوص با برنامه‌های مورد علاقه کودک تداخل داشته باشد، همچنین نباید آخر شب باشد. بلکه باید زمان طوری تنظیم شود که بدون استرس و فشار بر کودک باشد.
چه طور والدین می‌توانند از تشویق و تنبیه استفاده کنند؟
نکته مهم و اساسی در خصوص تشویق و تنبیه آن است که اولاً باید متناسب با کار کودک باشد و دوماً پیش از انجام کار دقیق و روشن بیان شود. تشویق‌ها می‌توانند زبانی، عاطفی یا مادی باشند. مثلا اگر تا آخر هفته تکالیفت را در زمان مشخصی انجام دادی آخر هفته به پارک خواهیم رفت.
پاداش باید متناسب با علایق کودک باشد. همچنین می‌توان از جدول ستاره یا چارت رفتاری برای کودکان و قرارداد رفتاری برای نوجوانان استفاده کرد. با توجه به این که برای تثبیت شدن رفتار‌ها از طریق سیستم پاداش دهی، نیاز به استمرار و عینی بودن دارد، جدول ستاره یکی از روشهای پاداشدهی است.
جدول ستاره، جدولی است که روز‌های هفته در یک ستون مشخص است و در ستون بعدی، فراوانی انجام رفتار با استفاده از ستاره یا استیکر نشان داده می‌شود. اول با کودک به صورت شفاف، قوانین جدول را توضیح میدهیم. مثلا اگر تکالیف ات را تا ساعت ۱۸، کامل و مرتب انجام دادی، ۲ ستاره می‌گیری. اگر ستاره‌ها را جمع کنی، می‌تونی با جایزه عوض شان کنی. در مورد پاداشهای جدول ستاره می‌توان با توجه به علایق کودک برنامه‌ریزی کرد، مثلا برای ۱۰ ستاره، خرید کتاب یا کارتون، برای ۲۰ ستاره، رفتن به سینما و ... در نظر گرفت. چند نکته در مورد جدول ستاره برای اینکه بتواند مفید واقع شود این است که به قوانین جدول احترام بگذاریم و قاطع باشیم. همزمان بیش از ۲ رفتار را جهت تقویت شروع نکنیم. حداقل زمان لازم برای تثبیت رفتار، ۳ تا ۴ هفته است، استمرار داشته باشیم. برای رفتار‌های منفی از جدول ستاره استفاده نکنیم و به جای آن، از عبارات مثبت و رفتار‌های مثبت استفاده کنیم. به کودک نگوییم که اگر دعوا نکنی ستاره می‌گیری، بلکه بگوییم اگر با هم دوست باشید ستاره می‌گیری. در روز‌های اول به شکست‌ها زیاد توجه نشود و کمترین رفتار‌های مثبت تقویت شود. اینکه توجه و تشویق کلامی در کنار جدول ستاره را فراموش نکنیم.
اگر کودک از انجام تکالیف سرباز می‌زند یا بهانه‌گیری می‌کند می‌توان از تنبیه محرومیت استفاده کرد و شرط گذاشت که اگر تکالیفت را درست انجام ندهی، از بازی مورد علاقه یا فعالیت آخر هفته محروم خواهی شد. ما باید در انجام تنبیه قاطع و دقیق باشیم. مثلا اگر قبلاً صحبت کرده‌ایم که جریمه انجام ندادن تکلیف محروم شدن از تماشای تلویزیون است، حتما باید این را اعمال کنیم. معمولاً با اعمال تنبیه محرومیت طی دو الی سه بار رفتار کودک تغییر می‌کند. ممکن است کودک وانمود کند برای او اهمیتی ندارد. در حالی که در واقع اصلاً این طور نیست. بلکه او می‌خواهد مقاومت والدین را بشکند. اگر ما اقتدار لازم را داشته‌باشیم و رفتار را در زمان خودش به درستی انجام دهیم. بعد از چند روز که کودک قاطعیت والدین را می‌بیند برای انجام تکالیفش اهتمام بیشتری خواهد داشت.
مورد دیگر این است که شما می‌توانید از سیستم مدرسه هم کمک بگیرید. کودک باید با پیامد‌های انجام ندادن تکلیف در مدرسه روبرو شود؛ بنابراین توصیه می‌شود بار‌های اول خیلی سخت نگیرید. اجازه دهید که کودک با این شرایط مواجه شود.
