رویکرد ترامپ در خاورمیانه، افراط گرایی را افزایش داده است

در ادامه مطلب درج شده در این تارنمای خبری- تحلیلی آمریکایی می خوانیم: یک سیاست خارجی غیر واقعی ممکن است براساس یک تقسیم بندی افراطی باشد که در آن چیزی جز مقابله با کسانی که دشمن نام دارند وجود ندارد و از سوی دیگر رفتاری سخاوتمندانه با افرادی که دوست می شناسد در پیش می گیرد. نقاط ضعف چنین سیاستی در هر دو طرف تقسیم بندی ظاهر می شود. فرصت های همکاری متقابل مفید با دشمنان از دست می رود و خصومت ناشی از آن به خشم و بی اعتمادی متقابل می انجامد. 
در عین حال، کسانی که دوست در نظر گرفته شده اند، آزادانه به هرگونه رفتار مخرب می پردازند و هیچ تلاش جدی برای هدایت درست آنها پیگیری نمی شود.
سیاست دولت ترامپ در ارتباط با خاورمیانه یکی از واضح ترین نمونه های این نوع رویکرد غیرواقعی است. این سیاست براساس تقسیم بسیار جدی میان ایران (و کسانی مانند سوریه که رابطه مثبتی با ایران دارند) و رقبای منطقه ای ایران از جمله (رژیم) اسرائیل و برخی از کشورهای مهم عرب سنی مذهب طبقه بندی شده است. 
سیاست ایالات متحده نسبت به دشمنان چیزی جز تحقیر و تشدید خصومت نیست حال آنکه رفتار آن با دوستان احتمالی، پیدا کردن بهانه برای پوشش رفتارهای مخرب آنان است.
بقیه سیاست خارجی دولت واشنگتن هم چیزی جز افراطی گری نیست. هرگونه تمایل به رویارویی با روسیه، با بیرون آمدن مسکو از 'پیمان منع موشک های هسته ای میان برد' (INF)، به دلیل انگیزه های خصوصی ترامپ برای جلب توجه به 'ولادیمیر پوتین' رئیس جمهوری روسیه خنثی شده است. سیاست های ترامپ در رابطه با اروپا هنوز معلوم نیست و مشخص نیست او چه کسانی را دوست و کدام را دشمن می داند. سیاست او در رابطه با چین، با جنگ تجاری برجسته شده است. حتی سیاست ترامپ در رابطه با کره شمالی از یک سو در میانه آتش و خشم، و از سوی دیگر، با نامه های عاشقانه نامشخص مانده است. 
تنها در خاورمیانه، خطوط اعلامی واشنگتن به دودسته تقسیم شده است؛ آن دسته که آمریکا آنها را ریشه تمام بدی ها می داند و دسته دیگر که به زعم واشنگتن هیچ شری از آنها بر نمی آید. 

**واکنش ایران
ایران تاکنون واکنش چندان تندی به خصومت های بی پایان واشنگتن نداده چراکه امید دارد تغییر دولت در دولت آمریکا در سال 2021 میلادی رخ دهد و تا آن زمان تلاش می کنند داشته های خود را حفظ کند. اما بی شک این واکنش ایران تاکنون سبب نشده تا رفتارهای واشنگتن علیه ایران تغییر کند و یا باعث تمایل آن به عقب نشینی از کارزار 'حداکثر فشار' شود. 
تغییر اصلی سیاسی تاکنون تنها در تهران بوده است، پس از آنکه ایالات متحده در سال گذشته از توافق برجام (JCPOA) خارج شد، برخی در ایران از اعتبار بدست آورده خشنود هستند و می گویند ما از خطر همکاری با آمریکا به شما هشدار داده بودیم. 
'محمد جواد ظریف' وزیر امور خارجه ایران مذاکره کننده اصلی برجام، پس از ارائه استعفای خود، هنوز به کار خود مشغول است، اما واقعیت این است که استعفای وی نشان داد تا چه اندازه وی و دولت حسن روحانی رئیس جمهوری ایران برای تن دادن به گفت وگو با آمریکا تحت فشار قرار دارند. 
تصور نادرست اساسی استدلال های ترامپ برای در پیش گرفتن چنین رفتاری با ایران این است که وی ادعا دارد میل به رفتارهای مخرب در منطقه در'دی ان ای' (DNA) ایرانیان واقع شده و غیرقابل تغییر است. 
نظر 'مایک پمپئو' وزیر امور خارجه در مورد استعفای ظریف هم گویای همین دیدگاه بود؛ 'ظریف و روحانی تنها ویترین یک مافیای مذهبی فاسد هستند'، سخنانی خجالت آور و خشن که یک وزیر امور خارجه ایالات متحده درباره یک حکومت می تواند بر زبان براند. 
این نظر وجود رقابت در تهران را نادیده گرفته، همانطور که بخش استعفای ظریف نشان داد. 
در حقیقت، بسیاری از سیاست خارجی ایران در چهار دهه گذشته از زمان انقلاب ایران، واکنش به شرایط و اقدامات، به ویژه تهدید یا آسیب به ایران بوده است و تلاش های ایران برای همکاری با ایالات متحده بارها و بارها با خصومت مواجه شده است. دولت 'بیل کلینتون' از روسای جمهوری پیشین ایالات متحده پیشنهاد 'علی اکبر هاشمی رفسنجانی' رئیس جمهوری وقت ایران برای شرکت آمریکایی Conoco که نشان دهنده حسن نیت تهران بود را رد کرد. همکاری های ایران با آمریکا پس از حادثه 11 سپتامبر در ایجاد یک دولت جدید در افغانستان و مبارزه با طالبان با واکنش نادرست 'جورج دابلیو بوش' رئیس جمهوری وقت آمریکا که ایران را یکی از سه محور شرارت در منطقه خواند هم قطع شد. برخی از آنچه که امروزه 'رفتار ناسالم' یا 'بی ثبات کننده' نامیده می شود، واکنش مستقیم به چنین خصومت هایی است. 
آمریکا همچنین با خارج کردن ایران از کنفرانس صلح در مادرید در سال 1991، تهران را تحریک کرد تا کمک های قابل توجهی به گروه های مقاومت فلسطین ارائه کند.
باید خاطرنشان کرد نادیده گرفتن رفتارهای نامطلوب دوستان واشنگتن مربوط به دوران ترامپ نیست هرچند نباید نادیده گرفت که غفلت دولت کنونی از رفتارهای نادرست دوستان شدت یافته است و دولت های بی شماری پیش از ترامپ به این دوستی های به هر قیمتی تن داده اند. 
رابطه کنونی ایالات متحده با یکی از این متحدان یعنی مصر، نتیجه حمایت واشنگتن از 'انور سادات' از روسای جمهوری پیشین مصر در دهه 1970 برای برقراری صلح با اسرائیل است. امروز، 'عبدالفتاح السیسی' رئیس جمهوری مصر، خشونت بیشتری نسبت به پیشینیان خود در پیش گرفته است. 
براساس یک تحلیل تازه، سیسی در مقایسه با 'حسنی مبارک' رئیس جمهوری برکنار شده مصرف این کشور را به تمامیت خواهی نزدیک تر کرده است و در این فرآیند، زمینه را برای بی ثباتی بیشتر در منطقه فراهم می کند. 
رفتار 'متحد' دیگر یعنی عربستان سعودی که طی چند سال گذشته مسیر بی ثبات سازی را با بروز جنگ های بسیار مخرب از جمله در یمن هموار کرده، از این دست است. این کشور همچنین سال گذشته تلاش کرد تا با وادار کردن 'سعد حریری' نخست وزیر لبنان به استعفا، سبب بروز یک بحران دولتی در این کشور شود. 
قتل 'جمال خاشقچی' روزنامه نگار سعودی از نمونه های دیگر خشونت عربستان است که دولت واشنگتن آن را هم نادیده گرفته است. 
(رژیم)اسرائیل 'دوست دیگر' خاورمیانه ای واشنگن است که با روی کار آمدن ترامپ بهره بسیاری برده است. طی دو سال گذشته، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل ساخت و ساز شهرک های اسرائیلی در کرانه باختری را سرعت بخشیده و از نیروهای مرگباری علیه معترضان در غزه که ممکن است جنایات جنگی باشد استفاده می کند. 
خاورمیانه تندروها و خط مشی های تندروانه بسیاری دارد و این منطقه می رود تا سیاست های تندتری هم به نمایش بگذارد و متأسفانه، رویکرد کنونی تقسیم منطقه ای وانشگتن به خیر و شر، تنها سبب ایجاد وضعیت دشوارتر و متناقض تری شده است. 
'تارنمای لوبلاگ از نام جیم لوب سردبیر این تارنما، روزنامه نگار کهنه کاری که گزارش های تحلیلی از سیاست خارجی واشنگتن در قبال خاورمیانه می نوشت گرفته شده است. این تارنما اولین وبلاگ برای دریافت جایزه 'آرتور راس' برای گزارش گیری و تجزیه و تحلیل مستقل از آکادمی دیپلماسی آمریکا در سال 2015 بود. این تارنما در سال 2008 راه اندازی شد و هدفش بیشتر تحلیل سیاست های اتخاذ شده از سوی واشنگتن در قبال تهران بود'.