بررسی ضعف پرسپولیس؛ خستگی یا عدم هماهنگی؟

به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از ایلنا، بعد از بازی نسبتا امیدوارکننده مقابل صنعت‌نفت، به نظر می‌رسید پرسپولیس در گام اول آسیایی‌اش تیم بهتری نسبت به لیگ برتر باشد اما قرمزها به غیر از دقایقی کوتاه، نمایشی ناامیدکننده ارائه دادند و در کسب نتیجه ناکام بودند. 

حتی اگر تصور کنیم گل آفساید و اشتباه واضح کمک‌داور باعث شده پرسپولیس در این بازی از ناحیه داوری متضرر شود اما مدل بازی بازیکنان و تلاش‌شان برای رسیدن به پیروزی در حدی نبود که بتوانیم این تیم را شایسته رسیدن به پیروزی و کسب سه امتیاز بدانیم.

اینکه پرسپولیس با گل دقایق ابتدایی حریف تا حدودی شوکه شد و این مساله می‌تواند هر تیمی را به لحاظ روانی به هم بریزد، درست. قدرت فیزیکی بازیکنان پاختاکور و بازیخوانی مربی این تیم از روش حملات پرسپولیس هم جای خود اما تیم برانکو در این مسابقه طراوت لازم را برای ارائه نمایش لازم نداشت.

برانکو در پایان این مسابقه از برتری تیمش گفت و به تعداد شوت‌ها اشاره داشت اما واقعیت این است که از تمام آن 16 شوتی که آقای سرمربی برای برتر خواندن تیمش مطرح کرد، 3 موقعیت گل حتمی نمی‌توانید بیرون بیاورید و حتی برتری آماری نیز نمی‌تواند تصویری شفاف از برتری کیفی پرسپولیس در این مسابقه بدهد. واقعیت این است که پرسپولیس در این مسابقه هم مشکلات شش بازی بعد از تعطیلات نیم‌فصل را همراه خود داشت. مشکلاتی که در خط میانی این تیم موج می‌زند و باعث شده قرمزها در فاز تهاجمی تیمی کم‌رمق به نظر برسند و به اندازه لازم برای پیروزی موقعیت خلق نکنند.

غیر از این، پرسپولیس در بازی با پاختاکور در فاز دفاع هم مشکلاتی داشت که پیش از این کمتر نمونه‌اش را دیده بودیم. غیر از گلی که با اشتباهات سریالی مدافعان و البته در شرایط آفساید به ثمر رسید، فاصله‌ای که بین خط میانی و خط دفاع پرسپولیس در دقایقی از بازی ایجاد می‌شد، موقعیت‌هایی برای حریف ایجاد می‌کرد و حتی در لحظات پایانی در چند نوبت بیم دریافت گل و شکست تیم برانکو در خانه وجود داشت.

فراموش نکرده‌ایم که پرسپولیس فصل قبل و در هر سه بازی خانگی مرحله گروهی گلی دریافت نکرده بود. حتی در دیدار با السد پرمهره. قرمزها حتی در مراحل بالاتر و در دیدارهای حذفی فصل گذشته خیلی کم گل خوردند اما در این بازی ساختار دفاعی این تیم دچار مشکل بود که حتما در بازی‌های سخت‌تر بعدی باید اصلاح شود.

با وجود این حالا همه این پرسش را به صورت جدی‌تر مطرح می‌کنند که مشکل فعلی پرسپولیس کجاست؟ چرا این تیم قادر به ارائه بازی‌های قابل قبول نیست و کیفیت فنی‌اش اینقدر افت کرده؟ برای جواب دادن به این سوال می‌توان به مسائل کلی که پیش از این بارها گفته شده‌اند مثل بدنسازی سنگین پیش فصل، بازی‌های سنگین متوالی طی یک ماه اخیر و ناهماهنگی و ناآمادگی برخی بازیکنان تازه‌وارد اشاره کرد اما برخی از این موارد بعد از انجام چند مسابقه، چندان منطقی و پذیرفتنی نیست.

در این شرایط باید دنبال دلایل جدیدی برای افت پرسپولیس در این مقطع از فصل بگردیم. دلایلی که می‌تواند منطقی یا سطحی باشد. البته شاید همچنان می‌توان امیدوارانه منتظر بازی‌های بعد و شکوفا شدن تیم تازه شکل گرفته برانکو بعد از 15 ماه محرومیت از جذب بازیکن نشست اما واقعیت‌ها را نمی‌توان نادیده گرفت.

اینکه با از دست رفتن دو امتیاز خانگی در نخستین بازی آسیایی کار برای صعود از مرحله گروهی چقدر دشوار می‌شود و تاثیر روانی این تساوی خانگی چقدر برای تیم موفق برانکو طی دو فصل اخیر گران تمام خواهد شد یا اصلا به چشم خواهد آمد یا نه،  در ادامه راه خواهیم دید اما واقعیت این است که همه دوست دارند پرسپولیس را مثل یکی دو فصل گذشته سرحال و قبراق ببینند. به ویژه که حتی اگر با این ناهماهنگی‌ها و نمایش‌های پرنقص بتوان در لیگ داخلی مدعی ماند، در آسیا ماجرا بسیار پیچیده‌تر پیش خواهد رفت و با ادامه این روند حتی خطر حذفی در مرحله گروهی وجود دارد. اتفاقی که تنها تیم آسیایی حاضر در دو نیمه‌نهایی اخیر لیگ قهرمانان که یک بار فینالیست شده، با آن غریبه است و با سطح انتظارات هوادارانش هم همخوانی ندارد.