معمای زمان کشته شدن سرنشینان چلنجر
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، سرانجام از بین ۱۱۴ معلم داوطلب در سراسر آمریکا کریستا مک آلیف ۳۷ ساله معلم دبیرستانی از شهرک کنکورد ایالت نیوهمپشایر انتخاب شد. به دلیل این انتخاب، می‌توان گفت پرتاب فضاپیمای چلنجر در ۲۸ ژانویه ۱۹۸۵ مورد علاقه خاص رسانه‌های دنیا قرار گرفت و گرچه در این سفر ۶ فضانورد حرفه در عرشه ناو حضور داشتند اما حضور مک آلیفبیشتر توجه برانگیز بود.
در شب ۲۸ ژانویه، دمای هوا به ۶ درجه زیر صفر سقوط کرد و روز ۲۸ ژانویه همه دستگاه‌ها و سکوی پرتاب صبح آن روز یخ زده بود و قندیل‌های یخ در خیلی محل‌ها دیده می‌شد.
نمایندگان شرکت مورتون تیکول که موشک‌های جامد سوز تقویتی شاتل را ساخته بودند از امضای سند اجازه پرتاب خودداری کردند. آنها می‌گفتند حلقه عایق در اتصال های بین بخش‌های موشک جامدسوز تقویتی در سرمای زیر صفر درجه خاصیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهد. اما مسئولان ناسا موافق تأخیر در پرتاب نبودند چون چلنجر باید در ۱۵ مه، کاوشگراولیس را به مدار می‌برد. چنان چه این پرواز به تأخیر می‌افتاد، پرواز بعدی نیز دچار تأخیر می‌شد و اولیس نمی‌توانست طبق برنامه و زمان تنظیم شده راهی مأموریت خود شود. پس باید چلنجر حتماً پرتاب می‌شد!
ساعت ۱۱:۳۸ که شاتل فضایی از سکوی پرتاب جدا شد دما سنج به زحمت ۲ درجه بالای صفر را نشان می‌داد. در اولین ثانیه‌های پرواز از محل اتصال بخش دوم و نهایی موشک سمت راست توده دود قهوه‌ای مشاهده گردید. در ثانیه ۵۹ بعد از پرتاب، آتشی در محل اتصال موشک‌های جامد سوز با فضاپیما دیده شد.
جهت شعله آتش به طرف دیواره مخزن سوخت خارجی بود و در ثانیه ۶۵ بعد از پرتاب، مخزن هیدروژن ترک خورد و ریزش سوخت آغاز گردید. در ارتفاع ۱۴ کیلومتر و در ثانیه ۷۳ پرواز، پایه پایینی موشک تقویتی سمت راست کنده شد و بال راست چلنجر را قطع و مخزن اکسیژن را سوراخ کرد. هم زمان، انتهای باک هیدروژن جدا شد و در هم آمیختن هیدروژن و اکسیژن انفجار شدیدی در پی داشت. بعد علائم رادیویی چلنجر قطع و ناو ظرف چند ثانیه تکه تکه شد. تا یک ساعت بعد، قطعات ناو از آسمان به داخل آب سقوط می‌کردند.
در آن روزها این منظره که همه شاهد آن بودند در نشریات و رسانه‌ها انعکاس پیدا کرد و بر اساس صحنه وحشتناک انفجار، همه تصور می‌کردند فضانوردان به‌کلی پودر شده اند اما تحقیقات کمیسیون بررسی حادثه واقعیت تلخی را نشان داد: بخش سرنشیندار کیهان پیما در زمان انفجار نه تنها از بین نرفته بلکه فضانوردان زنده مانده بودند. ۱۴۰ ثانیه بعد از حادثه انفجار، کابین با ۷ کیهان نورد در آب‌های اقیانوس سقوط کرد.
کابین در اول مارس در ۲۷ متری عمق دریا پیدا شد. در میان قطعات پیدا شده در محلی به طول ۲۴ و عرض ۶ متر، توانستند ۴ ماسک امدادی اکسیژن پیدا کنند. سه ماسک استفاده شده بود! این نشان می‌داد که بعد از انفجار، حداقل بعضی از فضانوردان زنده و تا برخورد به آب همچنان هوشیار بوده اند گرچه در حقیقت برخورد به آب با سرعت ۹۳ متر در ثانیه کیهان نوردان چلنجر را به قتل رساند.
