ایران و آمریکا؛ سد راه ائتلاف استراتژیک روسیه و اسرائیل

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: توافق این دو بر سر کاهش نقش ایران در سوریه، بر همکاری های آنها افزود. روسیه، سوریه را به طور کامل تحت تسلط خود می خواهد و ایران را یک شریک اضافه می داند ؛ اما همزمان، تمایلی به پایان دادن کامل نقش ایران ندارد، چرا که به نیروهای ایرانی حاضر در سوریه احتیاج دارد. این در حالی است که اسرائیل خواستار خروج ایران از سوریه است و همین مساله باعث اختلاف روسیه و اسرائیل شده است.

با این حال، روسیه و اسرائیل از اهمیت طرفین برای حفظ منافع خود آگاه هستند؛ در واقع پوتین و نتانیاهو در قبال یکدیگر یک سیاست واقع گرایانه غیر ایدئولوژیک را در پیش گرفته و امنیت را جز اولویتهای نخست خود قرار داده اند. براساس این سیاست واقع گرایانه، پوتین همکاری با اسرائیل را یک فرصت استراتژیک برای کاهش میزان انزوای روسیه در ارتباط با غرب و بهبود وجهه بین المللی مسکو می داند.

به عبارت دیگر، روسیه که رغبت زیادی به تقویت شرایط سیاسی و نظامی خود در خاورمیانه و جهان دارد، هماهنگی و همکاری با اسرائیل را فرصت مناسبی برای ایجاد شکافی در دیوار انزوای خود در روابط با غرب یافته است. اسرائیل نیز به نوبه خود هماهنگی و همکاری با روسیه را فرصتی برای ظهور خود بعنوان دولتی با ثبات و یک بازیگر سیاسی مهم و موثر در معادله قدرتها در خاورمیانه می داند و معتقد است که تفاهم و همکاری عمیق با روسیه می تواند به صهیونیستها برای تحقق اهدافشان کمک کند.

اما با وجود عمق تفاهم و سطح همکاری بین دو دولت، هنوز رابطه بین آنها به درجه ای نرسیده که به یک ائتلاف استراتژیک تبدیل شود؛ به دو دلیل اصلی: اولویت اسرائیل ائتلاف با غرب و بویژه ایالات متحده است؛ که هم پیمان دائمی و قابل اعتماد آن است و در صورت بروز مقابله سیاسی بین روسیه و غرب، اسرائیل لحظه ای در انتخاب صف غرب تردید نمی کند. در مقابل، روسیه نیز اسرائیل را تنها یک عنصر از معادله پیچیده خود در جریان سیاستش در خاورمیانه می داند که نمی تواند دیگر روابطش را قربانی رابطه با اسرائیل کند. همین نکات است که باعث می شود روابط روسیه و اسرائیل به مرحله استراتژیک نرسد.