او ادامه داد: بعد از مسابقات استانی به مسابقات کشوری رفتم و توانستم مقام سوم کشوری را برای خود کنم. در طول این مسابقات خود را با مسکن آرام می‌کردم. پس از کسب مدال‌ها به اردوی تیم ملی دعوت شدم و بعد از اردو دردم بیشتر شد که مجبور شدم به دکتر مراجعه کنم. بعد از گرفتن ام آر ای به چند دکتر مراجعه کردم که تشخیص درست داده نشد تا اینکه به تهران آمدم و دکترهای تهران معتقد بودند که وضعیت من خوب نیست.

این کشتی‌گیر همچنین گفت: رضا قرا بازیکن تیم والیبال به من دکتری را معرفی کرد که بعد از آزمایشات و معاینه، وضعیت من بسیار بد بود و باید عمل جراحی می‌کردم و دکترها تذکر دادند که اگر عمل نکنی و یا دیر عمل شوی ممکن است فلج بشوی و تا آخر عمر مجبور باشی که روی ویلچر بنشینی.

رضایی درباره‌ی هزینه‌های بیمارستان گفت: هزینه‌ی دکتر ۱۰ تا ۱۵ میلیون تومان است و وسیله‌هایی که برای عمل لازم است حدوداً ۱۱ تا ۱۲ میلیون تومان هزینه دارد که این هزینه‌ها بدون هزینه‌ی بستری شدن من در بیمارستان است. در کل این مبلغ بین ۳۰ تا ۳۵ میلیون تومان می‌شود و پدر من یک کشاورز ساده است همچنین این هزینه‌ها برای خانواده من بسیار سنگین است.

او گفت: حتی برای کم کردن هزینه‌های خود پیگیر بیمه بودم که متوجه شدم حداکثر بیمه ورزشکاران برای آسیب دیدگی ۵ میلیون تومان است که با توجه به طولانی بودن و دردسرهای اداری که باید مراحل قانونی طی شود و همچنین شرط اینکه بعد از عمل پول را به حساب می‌ریزند باعث شده که کاری را از پیش نبرم.

وی ادامه داد: با صحبت‌هایی که با آقای ملک محمدی(دبیر فدراسیون پزشکی و پزشک تیم ملی) کردم متوجه شدم که اگر در تیم ملی مدال آسیایی می‌آوردم و ملی پوش بودم بخشی از هزینه‌های عمل را به من بر می‌گردانند ولی من تازه به تیم ملی دعوت شدم و در یک اردوی ۱۰ روزه تیم را همراهی کرده بودم. چون مدالی ندارم از این امتیاز هم نمی‌توانم استفاده کنم و هنوز عمل نشده‌ام. از فدراسیون کشتی درخواست دارم برای عمل جراحی مساعدت لازم را داشته باشند و هزینه‌هایم را به حداقل برسانند تا دوباره سلامتی ام را بدست آورم.

به گزارش ایسنا، رضایی با شوق زیادی که در کشتی گرفتن دارد امید دارد تا با بهبود کامل بتواند در این عرصه پا به میدان بگذارد و از مسئولان و فدراسیون کشتی در خواست دارد که با توجه به شرایط بد مالی خانواده‌اش حمایت شود و یا هزینه‌ها برای عملش به حداقل برسد.

این کشتی‌گیر جوان آرزو دارد که پس از بهبودی بتواند برای کشورش افتخارآفرین شود؛ آرزویی که تاکنون این پسر را سرپا نگه داشته است و اگر مسئولان دیر پیگیری کنند ممکن است این جوان ورزشکار ویلچرنشین شود.