فارن پالیسی اعتراف کرد؛ نیروی دریایی آمریکا در نبرد با ایران قادر به پیروزی نیست

نویسنده در این خصوص، نمونه هایی از قدرت نمایی هایی نیروی دریایی آمریکا را علیه «معمر قذافی» در سال ۱۹۸۱، «سازمان آزادی بخش فلسطین»، علیه چین در غائله تایوان و چند نمونه دیگر را مرور می کند و سپس می نویسد: «با این حال، چنین آرایش مشابهی از نیروی دریایی آمریکا دیگر نمی تواند همان پاسخ را در دشمن بالقوه برانگیزد. در واقع، این تغییر نشان دهنده این است که مزیتی که نیروی دریایی آمریکا برای چندین دهه از آن در مقابل رقبای واقعی خود از آن بهره می برد، دیگر وجود ندارد. در واقع، کلاس های جدید زیر دریایی های بی صدای دیزل و تحولات جدید در فناوری مین و اژدر باعث شده که امروزه عملیات های نزدیک به ساحل های بسیار خطرناک تر از گذشته باشند. در نتیجه، ناوهای هواپیمابر آمریکایی زمانی که وارد آب های نیروهای دشمن می شوند، دیگر در امان نیستند.»

وی در ادامه تصریح می کند: «مسئله جدی تر، به کارگیری سیستم های روسی و چینی موسوم به موشک های ضد کشتی DF-۲۱  است که چین در یک دهه اخیر آنها را ساخته است. برد آن بیش از ۱۰۰۰ مایل بیشتر از طیف گسترده ای از جنگنده های آمریکایی است که امروزه می توانند از عرشه ناو پرواز کنند. در حال حاضر، راهبری یک ناوگان تهاجمی آمریکایی در خلیج تایوان برای نمایش حمایت دموکراسی برای پشتیبانی از هنگ کنگ، ریسک بروز یک فاجعه را به همراه دارد.»

فارن پالیسی در ادامه به ایران می پردازد:

«ایران هنوز هیچ چیز پیشرفته ای مانند DF-۲۱ چینی ها را در اختیار ندارد با این حال، موشک ضد کشتی «نور» را در داخل تولید کرده- که به خودی خود مهندسی معکوس یک نوع مدل قدیمی تر یک موشک کروز چینی است- و در بیش از ۱۰۰ مایل خطرناک است. در سال ۲۰۱۶، ناوشکن USS Mason، از سوی چندین موشک «نور» که ظاهرا به دست شورشیان حوثی شلیک شده بود مورد اصابت قرار گرفت.  این تابستان که تنش بین ایران و آمریکا شدت گرفت، مجموعه ای از این موشک ها و ناوگانی از قایق های تندروی ایران کافی بوده اند تا ناو «یو اس اس لینکلن» را از خلیج فارس بیرون نگه دارند.»

نویسنده سپس تاکید می کند: «این لحظه مهمی برای استراتژیست های نظامی است. با وجودی که ارتش آمریکا ایران را یک قدرت درجه دو می داند، اما گزینه های واشنگتن در برابر آن به شدت محدود است. در نتیجه، در حالی که تیم ترامپ در حال سبک سنگین کردن است که با ایران چه بکند، گزینه های دونالد ترامپ محدود خواهد شد و احتمالا به اعزام کشتی های جنگی و زیردریایی هایی که  قادر باشند  موشک کروز دور برد شلیک کنند، محدود خواهد شد. یا اینکه جنگنده های خود را در کشورهایی از خاورمیانه که به لحاظ سیاسی حساس و غیرقابل اعتماد هستند مستقر کند یا بمب افکن های استراتژیکی مانند  ب-۵۲ و ب-۲  های خود را در آنها استقرار دهد. همچنین، نیروی هوایی آمریکا که از بعد از جنگ جهانی دوم سلاح اصلی در زرادخانه  آمریکا در چنین سناریوهایی بوده اند، اکنون ناگهان تقریبا محلی از اعتبار ندارند.»

فارن پالیسی در ادامه می نویسد:

«آن دسته از افسران آینده نگر در ارتش آمریکا که ایده های نوآورانه داشتند، سال ها درباره فرارسیدن چنین روزی هشدار می دادند؛ درست مانند خلبان های دهه های ۱۹۲۰و ۱۹۳۰ که خاتمه نبرد ناو را به عنوان مهم ترین سلاح پیش بینی می کردند؛ افسران کنونی نیز مدام تاکید می کنند که برخی از محبوب ترین و گران قیمت ترین تجهیزات جنگی نیروی دریایی ارتش آمریکا در عمل منسوخ شده است و  به سختی می تواند یک اقدام حرفه ای انجام دهد.»

نویسنده این نشریه آمریکا در ادامه به مقاله ای اشاره می کند که دو سال پیش یکی از ستوان های نیروی دریایی آمریکا در همین باره در ژورنال «موسسه نیروی دریایی آمریکا» (U.S Naval Institute) نوشته بود. وی در این مقاله تصریح کرده بود: «نیروی دریایی همچنان چشمان خود را به روی این واقعیت بسته است که ناوهای آن به خاطر تخریب، آسیب و یا زمین گیر شدن از تکمیل ماموریت های خود در معرض شکست در میدان نبرد هستند.»

نویسنده ذیل مقاله این ستوان نیروی دریایی ارتش آمریکا می افزاید:

«شاید هم مقامات ارتش آمریکا خیلی هم از این واقعیت بی خبر نباشند و چشمان خود را هم نبسته باشند. از این گذشته، ناوهواپیمابر «یو اس اس لینکلن» و ۹۰ هواپیمایی سنگینی که حمل می کند از ماه می، همچنان در ۲۰۰ مایلی ساحل «عمان» مانده اند؛ با وجودی که برد جنگنده های F/A-۱۸ آن فقط به ۵۰۰ مایل می رسد. در بهترین حالت، این هواپیماهای تهاجمی  فقط می توانند به سختی به سواحلی شرقی ایران برسد و برگردد و صدها مایل از پایگاه های دریایی ایران را در خلیج فارس که اغلب از آنها به عنوان اهداف بالقوه یاد می شود، در دسترس آن نیست.»