خودرو‌های خوش‌ساخت ۴۰ میلیونی در بازار ایران +تصاویر
به گزارش اقتصاد نیوز به نقل از برترین‌ها، اگر تصور می‌کنید که خرید خودرو نو یعنی آسودگی از تعمیر و عیب و نقص سخت در اشتباهید. اگر هم فکر می‌کنید اتومبیل کارکرده یعنی دردسر، تنها خود را از تعداد زیادی گزینه جذاب محروم کرده‌اید. تجربه خرید خودرو‌های کارکرده که سال ساخت آن‌ها به دهه ۹۰ میلادی و یا ابتدای قرن ۲۱ برمی‌گردد ثابت کرده که هیولای خودرو کارکرده چندان هم واقعی نیست و اتفاقا در زمینه استهلاک و مصرف سوخت حتی وضعیت برخی کارکرده‌ها بهتر است.
برای نمونه کرولا سدان مدل ۹۴ آنقدر محصول خوبی است که فقط یک بار استارت زدن این خودرو شما را شیفته تویوتا و موتور بی دردسرش می‌کند. کیفیت سواری خوب هوندا آکورد، تویوتا کریسیدا یا سوبارو لگاسی که در همان دوره ساخته شده‌اند هم بماند؛ بنابراین هنگام انتخاب خودرو نباید ترسید و با برانداز کردن سال ساخت، پنبه سازنده و مدل اتومبیل را زد. اتفاقا بازار خودرو‌های کارکرده آنقدر با گزینه‌های متنوع از سبک‌های مختلف خودروسازی می‌تواند شما را غافلگیر کند که تصورش سخت است. از محصولات آمریکایی مثل اولدزموبیل کوتلاس تا تولیدات کره‌ای اینجا پیدا میشود. کافی است کمی دقت مهندسی داشته باشید و سواد خودرویی. به راحتی سره را از ناسره تشخیص می‌دهید. ما البته در این گزارش با معرفی هشت خودرو ۱۰ تا ۳۰ سال سعی کردیم اندکی کارتان را راحت کنیم. از وانت تا هاچ‌بک و سدان اینجا پیدا می‌شوند. این خودرو‌ها اغلب کمتر از ۴۰ و حتی ۳۰ میلیون تومان قیمت دارند، ولی همگی از نظر کیفیت ساخت و سطح تجهیزات وضعیتی مشابه با ارزان‌ترین خودرو‌های مونتاژ داخل دارند.
تویوتا کرولا ۱۹۹۴
بیشتر ما این سری از کرولا را در قالب تاکسی‌های بین شهری به یاد می‌آوریم، اما این نسل از کورولا خستگی نمی‌شناسند چه تاکسی بوده باشد و چه خودرو معمول یکی خانواده متوسط، بعد از ۲۵ سال هنوز سالم، سرحال و منظم به نظر می‌رسد. اتفاقی که مثلا برای محصولات شورولت یا هیوندای در دهه ۹۰ میلادی مقدور نیست و بعضا خیلی زود خسته می‌شوند. نسل هفتم کرولا، اما از کار بیشتر فرسوده نمی‌شود و به دلیل توازن مناسب میان ساختار فنی و طراحی، حین سواری آزاردهنده نیست. کرولای نسل هفتم که در ایران به عنوان خودرویی بی مرگ شناخته میشود به راحتی قادر است جایگزین محصولی مثل پراید یا ۴۰۵ باشد. موتور به اندازه کافی توان دارد، ولی دردسرش زیاد نیست، اتاق به اندازه کافی جا دارد، ولی کهنه نیست و اتاق هم حین شتاب به درشکه تبدیل نمی‌شود.
اوپل کورسا ۱۹۹۴
سازنده آلمانی با سری کورسا B آغازگر عصر جدیدی در زمینه تولید هاچ‌بک بود. این خودرو که به تازگی پای به سی و هشتمین سال حیاتش گذاشته، در نسخه‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ که به ایران هم راه یافت ترکیب جالبی از یک سوپرمینی شهری با اتومبیلی زیبا و خوش قیافه است. کورسا که موتور کم مصرفی دارد برای عبور و مرور شهری یک دانشجو یا کارمند که چندان از خودرو کار نمی‌کشد محصولی مناسب است. قطعات این خودرو مثل کرولا قابل پیدا کردن است و تعمیرکاران حرفه‌ای آن در اغلب شهر‌های کشور حضور دارند. کورسا که در بین همه محصولات این گزارش به خوشرنگ‌ترین خودرو مشهور است، در اتاق خود یکی از بهترین سطوح ارگونومی و دوام را در عین اقتصادی بودن به خریداران ارائه می‌کند.
دوو ریسر هاچ‌بک ۱۹۹۵
جوانان، دانشجو‌ها و البته کارمندان می‌توانستند با داشتن یک حساب بانکی خوب این خودرو را با نامی مهیج بخرند. ریسر؛ این عنوانی بود که دوو با آن قصد داشت جوان‌تر‌ها را تحریک کند. البته موتور ۱.۵ لیتری ۷۵ اسبی خودرو چندانی مجالی برای بروز احساسات جوانان در کابین ریسر نمی‌داد، ولی در کل ترکیب خودرو جذاب بود. این خودرو حالا تا حدی شکسته، پیر و فراموش شده است. منتهی اگر شانس بیاورید و مثل این تصویر، یک نسخه خوب و سرحالش را گیر بیاورید، شاید از راندنش تعجب کنید. خودرو ریسر نرم و بی صدا حرکت می‌کند و گرچه ایمنی چندان بالایی ندارد، ولی سواری‌اش حس نااطمینانی را به سرنشینان منتقل نمی‌کند. استفاده از پلتفرم سری T گروه جنرال موتورز باعث شده تا شما با خودرو برجسته‌ای روبرو شوید که از گا‌ها از استاندارد‌های این کلاس فراتر است.
رنو ۲۱
سایپا بد عمل کرد وگرنه شاید همین خودرو پرونده ۴۰۵ را برای همیشه در ایران بسته بود. سایپا، اما با ناتوانی در تولید یک نسخه هم رده و هم قیمت از ۲۱ کاری کرد که رنو در ایران بدنام شود. ۲۱ که سدانی خوش فرم و مدرن با طرح اقتصادی و فاقد زوایای مواج بود، عمدتا حضورش در ایران را به مونتاژ نامناسب سازنده وطنی باخت وگرنه عمده کسانی که این سدان ۸۰ اسبی فرانسوی را رانده‌اند و حداقل شش ماه با آن گشته‌اند به دوام بیشتر و استهلاک کمتر آن در مقایسه با ۴۰۵ گواهی می‌دهند. البته می‌پذیریم که این خودرو آنقدر که آن زمان قیمت داشته تند و تیز نبوده، ولی مثل همه رنو‌ها جادار، کم مصرف و رام برای رانندگانش کار می‌کرده است. پیدا کردن یک نمونه سالم از این خودرو سخت است، اما خیالتان را تا چند سال بابت خودرو خانواده راحت می‌کند.
ایسوزو پیکاپ مدل ۱۹۹۳
یک موتور ۲۳۰۰ سی‌سی دارد و میزان متنابهی جا برای نشستن در اتاق. فضای بارش هم بد نیست و لااقل از آریسان و پراید ۱۵۱ خیلی بهتر است. به جرات می‌توان گفت اگر به خوبی تعمیر شود حتی از مزدا وانت صفر کیلومتر هم بهتر کار می‌کند. بماند که طراحی بهتری هم داشته و فرم بدنه‌اش جذاب‌تر است. البته اندکی مصرف سوخت خودرو بالاست که با توجه به ابعاد خودرو و وظیفه‌اش چندان عجیب نیست. در ضمن این خودرو توان کشیدن یک تن بار را دارد.
مزدا ۳۲۳ مدل ۱۳۷۹
پیش از مزدا ۳۲۳ معروف که در دو تیپ معمولی و FL در ایران شناخته میشود، این سری از مزدا تولید شد. خودرویی که حالا با حدود ۲۰ سال سن پیر به نظر می‌رسد و کد اف را بر پیشانی دارد. نکته جالبی که درباره این سری از ۳۲۳ باید کگفت، شباهت آشکار با محصولات میتسوبیشی به ویژه گالانت است. مزدا که آخرین سری ۳۲۳ را با کمک بهمن در ایران هم مونتاژ کرد، در بدو ورود به صنعت خودرو ایران این محصول را به سازنده وطنی داد که مخصوصا در بخش عقب تداعی کننده همان فرم مشهور گالانت است. این خودرو به گیربکس دستی و موتور ۱۶ سوپاپ مجهز بوده و خودرویی پرشتاب مثل اغلب تولیدات مزداست.
پروتون ویرا مدل ۱۳۸۴
با الگوبرداری از نسل آخر میتسوبیشی لنسر و تمرکز روی داخلی سازی حداکثری، پروتون این محصول را ساخت و سال ۱۳۸۳ با قیمت گزاف ۱۲ میلیون ۸۰۰ هزار تومان به ایران فرستاد. با گذشت حدود ۱۵ سال از ساخت این خودرو، اما مشخص شده کیفیت پروتون دست کمی از تولیدات ژاپنی‌ها در این بخش ندارد. قبول داریم که طرح ظاهری ویرا ابدا قشنگ نیست یا فضای اتاق کمی زود خسته شده، ولی موتور و شاسی و ترمز و تعلیق خودرو به لطف اشتراک با میتسوبیشی مرگ ندارند و با گذشت سالها، کماکان مالکانش را راضی و خشنود نگه داشته است. ویرا که موتور کم مصرفی دارد، برای استفاده‌های شهری یک خانواده ۴ نفره محصول مناسبی است ضمن اینکه فروشش در بازار هم مثل خیلی از خودرو‌های دهه نود میلادی سخت نیست.
ام‌وی‌ام ۱۱۰ مدل ۱۳۸۸
جوان‌ترین، جدیدترین و کم‌مصرف‌ترین خودرو گروه که اگر با سرعت بالای ۸۰ کیلومتر با آن تصادف کنید، هیچ تضمینی برای زنده ماندن شما وجود ندارد! با این حال اگر جانب احتیاط را رعایت کنید، با قیافه خاص این خودرو کنار بیایید و کیفیت مواد کابین را هم نادیده بگیرید آن وقت است که در تجربه‌های رانندگی شهری و حتی بین شهری این چینی بدنام را دوست خواهید داشت. کپی نازل و درجه ۲ دوو ماتیز نه آنقدر بدترکیب است که بشود ردش کرد و نه آنقدر بی کیفیت که از آن ترسید. ام‌وی‌ام ۱۱۰ در کل خودرویی است که با یک مبلغ ناچیز (با توجه به تورم و فهم درست از وضع موجود قیمت‌ها در بازار خودرو) می‌تواند برای حمل و نقل روزمره گزینه خوبی باشد. موتور ۱ لیتری این خودرو هم گرچه جان شتاب ندارد، اما استهلاکش هم بسیار پایین است.
