رهبر انقلاب چه کسی را «روحانیِ کهنه‌کار سیاسی» نامید؟
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرگزاری فارس، نام آیت الله شیخ حسین لنکرانی و استاد ابوالحسنی (منذر) در تاریخ و تاریخ نگاری معاصر ایران به هم گره خورده و قابل تفکیک نیست. حجت‌الاسلام ابوالحسنی(منذر) به عنوان محقق و جستجوگری در تاریخ، از استاد شیخ حسین لنکرانی بهره‌ها جست و عیار گفته‌های لنکرانی را سنجید و با حقایق تاریخ تطبیق داد.
از همین روی این دو چهره، جریانی را در تاریخ معاصر پدید آوردند که اولی (لنکرانی را می‌گویم) به عنوان پیر تاریخ معاصر ایران، عمری به وسعت یک قرن زیست و در متن تحولات مشروطه تا انقلاب اسلامی قرار گرفت و به لایه‌های پیدا و پنهان آن واقف گشت و دومی به یکی از بارزترین نمادهای تاریخپژوهی و تاریخ‌نگاری در بین روحانیون تبدیل شد که تاریخ شفاهی را با مکتوب، مخلوط کرد و به خلق آثار مهمی روی آورد.
وانگهی، تلاقی این دو چهره، خودش، به مرور، به یک موضوع جذابی تبدیل شد که تحلیل‌ها و اظهارنظرهای بحث برانگیز زیادی را به دنبال داشت. به عنوان مثال، اظهارات اخیر حجت‌الاسلام رسول جعفریان در مصاحبه با روزنامه اعتماد درباره نوع نگاه استاد منذر به شیخ حسین لنکرانی و وجود نوعی شیفتگی در این زمینه، یکی از اینگونه اظهارات است. این سخنان، ما را بر آن داشت تا به سراغ موسی حقانی رییس پژوهشکده مطالعات تاریخ معاصر ایران رفته و فارغ از مسائل شخصی و روزمره، مسئله را به صورت شفاف و مبنایی مورد سوال قرار دهیم.
دکتر موسی حقانی، رئیس پژوهشکده تاریخ معاصر و یکی از پیشکسوتان مشهور در عرصه مطالعات تاریخ معاصر ایران است که هم به لحاظ فعالیت مستمر در زمینه تحقیقات تاریخی و هم به جهت اشرافی که به اسناد تاریخ معاصر ایران دارد، از اسناد و اطلاعات ارزشمندی برخوردار است. بنابراین در زمینه جریان‌شناسی عمیقاً با نیروهای مؤثر آشنا بوده و نسبت به تاریخ‌نگاران برجسته و صاحب سبک امروز هم اطلاعات وسیعی دارد. متنی که پیش رو دارید، حاصل یک گفت‌وگوی صریح با اوست که به خصال علمی و پژوهشی مرحوم استاد ابوالحسنی (منذر) می‌پردازد.
خلاصه‌ای از گفت وگو:
ابوالحسنی یکی از بنیان‌گذاران مکتب بازنگری و بازنگاری تاریخ معاصر ایران است که از ژرف اندیشی، نوآوری، تتبع والا و روشمندی در تحقیقات تاریخی برخوردار بود.
آیت الله شیخ حسین لنکرانی، تاریخ مجسم ایران از مشروطه تا انقلاب اسلامی است که از هوشمندی و جریان‌شناسی برخوردار بود و سینه‌ای آکنده از ناگفته‌ها و اسرار تاریخ ایران داشت.
این یک نقطه قوت و برگ برنده برای استاد ابوالحسنی است که از یک پیر خردمندی مثل آیت‌الله شیخ حسین لنکرانی - که در متن بسیاری از تحولات تاریخی قرار گرفته - اخبار ناب را بگیرد؛ تحلیل‌هایش را هم بشنود و در عرض ۲۰ – ۳۰ سال تحقیقات شبانه‌روزی، با محک اسناد و مدارک تاریخی، آنها را بسنجد و بعد از اثبات آن، منتشر سازد.
مرحوم ابوالحسنی عمیقاً به انتخاب یک استاد کارکشته و راه بلد باور داشت و افتخارش این بود که من سیلی استاد خورده‌ام! و ایرادش به بسیاری از دوستانی که در صف تاریخپژوهی هستند، این بود که این‌ها چَک استاد نخورده‌اند! او بدون اینکه دچار شیفتگی به لنکرانی یا دیگری باشد، حقایق تاریخی را مورد بررسی قرار می‌داد.
