چه کسانی می خواستند پای هواپیماهای قطری را به ایران باز کنند؟
در سال 90 ، دولت وقت که نیکزاد وزیر راهش بود و امروز رئیس ستاد یکی از کاندیداهای اصولگراست، تصمیم گرفت برای رفع مشکلات ناوگان هوایی کشور دست به دامن خارجی ها شود. همان زمان شرکت‌های داخلی نسبت به این موضوع اعتراض کردند و در نامه اعتراضی نوشتند که این کار باعث ورشکستگی آنها خواهد شد.
روزنامه‌های ایران ۱۷ آبان‌ماه 90، از عبدالرضا موسوی، رئیس هیئت مدیره انجمن شرکت‌های هواپیمایی ایران، نقل کردند که وی با اظهار این‌که «در این تصمیم کسی از ما نظر نخواست»، گفته است: «با آمدن هواپیماهای قطری مطمئن باشید صنعت هوایی ایران در مسیر نابودی می‌افتد.»
ماجرا این بود که به خاطر تحریم‌هایی که آن روز کاغذ پاره می‌خواندند و امروز مدعی هستند برداشته نشده، از هواپیمای قطر خواستند در کنار پروازهایی که به ایران انجام میدهد، پروازهایی را هم در داخل صورت دهد تا بتوانند مشکل فرسودگی ناوگان هواپیمایی را برطرف کنند. نیکزاد در این باره گفته بود: "اگر کشورهای غربی اجازه بدهند، ورود هواپیمایی قطر به ایران به سود کشور است."
اما این همه ماجرا نبود. بلکه دولت وقت حتی نگران این بود که این مورد را هم تحریم‌ها اجازه ندهد در ایران اتفاق بیفتد، از همین رو نیکزاد گفته بود: اگر کشورهای غربی اجازه بدهند، ورود هواپیمایی قطر به ایران به سود کشور است.
توجیه آنها برای عدم ورشکستگی شرکت‌های داخلی این بود که قیمت بلیت‌های این هواپیماها 25 درصد از حد معمول گران‌تر خواهد بود و این باعث می شود لطمه‌ای به شرکت‌های داخلی نخورد. اما معنای واقعی این استدلال این بود که هر کس می‌خواست از امکانات بهتر و «امنیت در پرواز» برخوردار باشد باید 25 درصد بیشتر پول پرداخت می کرد. آنها هم که نمی‌توانستند، چشمشان کور، باید تحمل می‌کردند. این درحالیست که امروز روحانی که سعی دارد با خرید هواپیماهای پیشرفته، خروج ارز از ایران را متوقف کند، توسط مخالفان به ایجاد شغل برای بویینگ و ایرباس متهم می شود.
در هر صورت، امتیازی که قرار بود دولت وقت به همت نیکزاد به قطر اعطا کند با فشار بسیار زیاد منتفی شد. تا جایی که حتی این قرارداد صدای کیهان را نیز در آورده و در سرمقاله 8 آذر 90 نوشته بود: «اجازه انجام ۷۰ پرواز داخلی به یک شرکت هواپیمایی خارجی، امتیازی است که تاکنون هیچ کشوری حاضر به اعطای آن نشده است، چرا که واگذاری پروازهای داخلی به کشورهای خارجی؛ الف: محروم کردن شرکت های هواپیمایی خودی از پروازهای داخلی و دادن این امتیاز اقتصادی به شرکت های خارجی است که از یکسو، کاهش درآمد و احتمالا ورشکستگی شرکت های داخلی را به دنبال دارد و از سوی دیگر؛ درآمدهای حاصل از نقل و انتقال بار و مسافر در داخل کشور را به کیسه شرکت های خارجی سرازیر می کند.»
