«قطار سبک» دریاچه چیتگر را دور می‌زند؟

به گزارش اقتصادنیوز، موضوع استفاده از مد قطار سبک شهری برای تکمیل استخوان‌بندی حمل‌ونقل عمومی در پایتخت از سال ۸۹ به شکل جدی در مدیریت شهری وقت مطرح شد اما به‌دلیل عقب‌ماندگی قابل‌توجه برنامه ساخت مترو به‌عنوان شبکه ریلی اصلی و انبوه‌بر تهران، این موضوع در حد مطالعات اولیه باقی ماند و در دستور کار اجرایی قرار نگرفت. با وجود این از همان روزهای نخست یک کاندیدای اصلی ایجاد خطوط سبک ریلی، منطقه ۲۲ تهران بود که از یکسو به کلی از ایستگاه مترو به اندازه کافی محروم است و از سوی دیگر با توجه به موقعیت شهری و کم‌شیب بودن این منطقه، قابلیت و ظرفیت ایجاد «LRT» را دارد. افزون بر این، قرار گرفتن دریاچه شهدای خلیج‌فارس در مجاورت پارک جنگلی چیتگر، این منطقه را به یکی از قطب‌های گردشگری پایتخت تبدیل کرده که تکمیل امکانات آن نیازمند ایجاد زیرساخت‌های حمل‌ونقلی در این محدوده است.

در روزهای اخیر یکی از مسوولان ارشد ترافیکی در شهر خبر از امکان‌سنجی راه‌اندازی «LRT» در محدوده منطقه ۲۲ پایتخت داده است. این ماجرا به اندازه‌ای جدی است که حتی طول خط مذکور نیز اعلام و گفته شده قرار است خط قطار سبک شهری به طول ۵/ ۱۳ کیلومتر در این منطقه احداث شود. به این ترتیب به نظر می‌رسد اکنون همین فاز «امکان‌سنجی» هم مراحل نهایی خود را طی می‌کند و تقریبا تکلیف خط پیشنهادی مدیریت شهری برای ایجاد سامانه قطار سبک شهری برای اولین بار در پایتخت مشخص است.

اخبار غیررسمی درباره اینکه قرار است خط ریلی قطار سبک شهری دریاچه چیتگر را دور بزند نیز منتشر شده است که اگر از سوی مدیران شهری تایید شود، نشان می‌دهد مقصود اصلی از این مکان‌یابی پشتیبانی از جابه‌جایی گردشگران است.

در سال‌های گذشته سه مسیر نامزد احداث قطار سبک شهری شامل خط اتوبوسرانی تندرو (BRT) تجریش - ولیعصر، خط BRT جمهوری - بهارستان و محدوده معابر اطراف بازار بزرگ تهران نیز مطرح شده بود که با توجه به آخرین اظهارات رسمی درباره این مد حمل‌ونقلی، به‌نظر می‌رسد موارد سه‌گانه قبلی فعلا منتفی است.

به‌طور کلی خطوط قطار سبک شهری نمی‌توانند جایگزین مناسبی برای مترو باشند و به همین خاطر در طرح‌های توسعه آتی مترو کمبود خط ریلی در منطقه ۲۲ با ایجاد خطوط چهارگانه جدید در پایتخت قرار است برطرف شود. قطار سبک شهری نوعی از حمل‌ونقل ریلی است که تعداد واگن‌های آن عموما نصف یا کمتر از نصف واگن‌های مترو است و از سه یا چهار واگن فراتر نمی‌رود. این خطوط اغلب روی سطح زمین یا در تراز مثبت اجرا می‌شود و در نتیجه هزینه اجرای آن به مراتب کمتر از مترو است.