پیشنهادهایی برای مدیریت سهام

 در این مدل سرمایه گذاری شخص باید تا حدودی با بازار سهام آشنایی داشته باشد و با قبول تمام ریسک‌های موجود و نوسان‌های حاکم بر این بازار، شروع به سرمایه گذاری کند. علاوه بر این، باید مهارت هایی را برای این مدل سرمایه گذاری فرا بگیرد و به‌طور به طور مرتب اطلاعات خود را باتوجه به قوانین و ساز و کارهای بازار سرمایه، به روز کند.

در این روش  سرمایه گذاران  باید زمان کافی برای رصد بازار داشته باشند و موقعیت سهام خود را مورد بررسی قرار دهند. برای سرمایه‌گذاری در بورس به روش مستقیم می‌توان به‌صورت آنلاین از طریق سامانه‌های معاملات بر خط، یا به صورت آفلاین با مراجعه حضوری به کارگزاری‌ها سهام مختلف را معامله و در بورس سرمایه‌گذاری کرد.

اما افرادی که زمان و یا اطلاعات کافی برای انجام معاملات بورسی ندارند بهترین روش برای آنها روش سرمایه گذاری به طور غیر مستقیم است . در این مدل سرمایه‌گذاری، یک شرکت کاملا حرفه‌ای، مدیریت سهام سرمایه گذار را به عهده می‌گیرند که نسبت به وضعیت بازار آگاهی دارند و لحظه‌ای از رفتار بازار غافل نخواهند شد.

سرمایه‌گذاری در بورس به روش غیر مستقیم با ریسک‌های کمتری نسبت به روش مستقیم همراه است و برای همه افراد، به ویژه افرادی که به تازگی وارد بورس شده‌اند بسیار مناسب خواهد بود. سرمایه‌گذاری غیر مستقیم از طریق مراجعه به شرکت‌های مشاوره سرمایه‌گذاری، سبدگردان‌ها و نیز خرید واحدهای صندوق‌های سرمایه‌گذاری موجود در بازار  که میتوان لیست آن ها را از سایت فیپیران یا مرکز پرداز اطلاعات مالی ایران به نشانی www.fipiran.com  که متعلق به سازمان بورس اوراق بهادار است منتشر می‌شود مشاهده کرد

عملکرد تمامی صندوق‌ها در بازه‌های  زمانی مختلف با استفاده از داده های این وب‌سایت، قابل بررسی و ارزیابی است. سرمایه گذار ها  می‌توانند با توجه به سرمایه خود، چند صندوق را که عملکرد مناسبی در میان‌مدت  و بلندمدت داشته‌اند، انتخاب کنند. عملکرد بلندمدت در انتخاب صندوق‌ مناسب، اهمیت بالایی دارد.

این مدل صندوق ها انواع مختلفی دارند که  در یک تقسیم بندی کلی، صندوق های سرمایه گذاری در قالب هشت گروه اصلی دسته‌بندی می‌شوند. صندوق سرمایه‌گذاری با درآمد ثابت، سرمایه‌گذاری در سهام، سرمایه‌گذاری مختلط، سرمایه‌گذاری شاخصی، صندوق قابل معامله یا ETF، صندوق‌های نیکوکاری، تأمین مالی و نیز صندوق‌های اختصاصی بازارگردان از جمله آنها هستند.

۱- صندوق های سرمایه گذاری با درآمد ثابت

صندوق های سرمایه گذاری با درآمد ثابت بازدهی معقول با حداقل ریسک ممکن را نصیب سرمایه گذاران می ‌کنند و اشخاصی که واحدهای این صندوق ها را خریداری می‌ کنند‌، در واقع سرمایه گذارانی کم ریسک هستند که انتظار دارند بازدهی مثبت را به دست آورند. به همین علت مدیران این صندوق های سرمایه گذاری منابع مالی حاصل از فروش واحدهای این صندوق ها را عمدتاً به خرید اوراق بهادار بسیار کم ریسک مثل اوراق مشارکت، اوراق اجاره و اوراق خزانه و... اختصاص می دهند تا بتوانند سود قابل قبولی برای سرمایه گذاران محقق کنند.

۲- صندوق های سرمایه گذاری در سهام

صندوق های سهام به صندوق هایی اطلاق می شوند که بر اساس شرایط درج شده در اساس نامه و امیدنامه خود حداقل ۷۰ درصد ترکیب دارایی های خود را در سهام شرکت های پذیرفته شده در بورس یا بازار اول فرابورس سرمایه گذاری می کنند. این صندوق ها در ایران با توجه به تعداد واحدهایی که مجاز به انتشار هستند، به دو دسته بزرگ و کوچک تقسیم بندی می شوند. در صندوق های کوچک تعداد واحدهای سرمایه گذاری قابل انتشار حداقل پنج هزار و حداکثر ۵۰ هزار واحد سرمایه گذاری و در نوع بزرگ ، این ارقام بین ۵۰ هزار و ۵۰۰ هزار واحد سرمایه گذاری بوده و ارزش اسمی هر واحد سرمایه گذاری در ابتدای آغاز بکار صندوق معادل یک میلیون ریال است.

بنابراین ریسک سرمایه گذاری در این صندوق ها در مقایسه با صندوق های با درآمد ثابت بیشتر و همچنین احتمال کسب بازدهی بالاتر در این نوع صندوق ها نیز بیشتر است. این مدل سرمایه گذاری مناسب افرادی است که دارای قدرت ریسک پذیری بالاتری بوده، دید بلندمدت به سرمایه گذاری خود داشته و درعین حال تخصص یا فرصت کافی برای سرمایه گذاری در بورس را ندارند.

۳- صندوق های سرمایه گذاری مختلط

همان طور که اشاره شد، صندوق های سرمایه گذاری با توجه به نوع دارایی های تحت مالکیت طبقه بندی می شوند. برخی از آنان در سهام سرمایه گذاری می کنند، از این رو صندوق سهامی نامیده می شوند؛ برخی دیگر اکثر وجوه خود را در اوراق با درآمد ثابت سرمایه گذاری کرده و صندوق با درآمد ثابت نامیده می شوند و تعدادی نیز در سهام و اوراق با درآمد ثابت به نسبت تقریباً مساوی سرمایه گذاری می کنند، صندوق مختلط نامیده می شوند. نسبت دارایی سهام و اوراق با درآمد ثابت صندوق های مختلط ممکن است در طول زمان تغییر یابد، اما عمدتاً این نسبت حداقل ۴۰ درصد و حداکثر ۶۰ درصد سهام است و مابقی شامل اوراق با درآمد ثابت است. در حقیقت صندوق های مختلط این امکان را برای سرمایه گذاران به وجود می آورند تا با سرمایه گذاری در آن ها بتوانند از مزایای تنوع بخشی نیز بهره مند شوند.

این صندوق ها اغلب بازده بالاتری از صندوق های بازار پول (صندوق ها یا سپرده های بانکی) و صندوق های با درآمد ثابت کسب می کنند، اما به طورکلی رویکرد محافظه کارانه خود را حفظ کرده و حدود نیمی از دارایی را در اوراق با ریسک پایین سرمایه گذاری می کنند. در واقع می توان صندوق های مختلط را حد میانی سرمایه گذاری به لحاظ ریسک و بازده احتمالی مورد انتظار دانست. ریسک این صندوق ها نیز نسبت به صندوق های سهامی کمتر است. همچنین این صندوق ها مزایای اوراق سهام و درآمد ثابت را توأمان دارند؛ بدین معنی که پتانسیل کسب بازده بالاتر به وسیله سهام و نوسانات قیمتی کمتر به وسیله اوراق با درآمد ثابت را فراهم می کنند. گفتنی است در صورت افت بازار، سرمایه گذاران در صندوق های مذکور به دلیل ترکیب اوراق با درآمد ثابت و سهام، زیانی کمتری از صندوق های سهامی متحمل می شوند و در صورت رشد بازار سهام، بازدهی بالاتر از صندوق های درآمد ثابت برای سرمایه گذاران را کسب خواهد کرد.

در کل این سه مدل صندوق به سرمایه گذاران با توجه به ریسک پذیری‌شان پیشنهاد می شود.

*مجیدعبدالحمیدی تحلیل‌گر بازار سرمایه