تا کی باید نفت را روی دریا بفروشیم؟/ چرا چینی ها پول های ایران نمیدهند؟

به گزارش اقتصادنیوز و به نقل از خبرآنلاین، مجید تفرشی، پژوهشگر و تاریخدان در پاسخ به این سوال که تقویت سیاست نگاه به شرق در صورت شکست مذاکرات می تواند گره گشا باشد گفت: چین نه می تواند در این صورت با ایران روابط اقتصادی مطلوبی داشته باشد و نه رقبای دیگر خواهند گذاشت که چنین شود. از همه مهمتر این که خود چین نیز علاقه ای گسترش روابط با مالی با ایران در این شرایط ندارد. یکی از اشتباهات راهبردی در ارزیابی‌های داخلی در ایران این است که چین و روسیه در یک بافت مشخص مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. این در صورتی است که دو کشور دو نیت و رویکرد مختلف نسبت به ایران دارند. چین به هرحال در حال حاضر در منطقه ما آنچنان بلندپروازی های امنیتی و نظامی جدی ندارد و هسته اصلی رویکرد آن بیشتر مسائل اقتصادی است. کشوری که میزان سرمایه گذاری و تعامل تجاری و اقتصادی آن در حال حاضر با ایران کمتر از یک دویستم آمریکا است نمی‌تواند آمریکا را رها کرده و به ایران توجه کند. اینجا دیگر بحث خواستن مطرح نیست. کل میزان گردش مالی چین با شرکت زنجیره ای وال مارت بیشتر از کل گردش مالی آن با ایران است!

وی در پاسخ به استفاده از ظرفیت تهاتر و بهره بردن از مزایای تجارت با پول ملی بین ایران و چین گفت: سوال این است چرا همین الان پولهای ایران را به یوان پرداخت نمی کنند؟! مشخص است که چین در شرایطی قرار دارد که اساسا نمی تواند نسبت به تحریم‌های آمریکا بی تفاوت بماند. نه الان بلکه حتی سی سال دیگر که قدرت اول اقتصاد دنیا هم شود باز نمی‌تواند چنین کند. اگرچه تحریم ها باعث نابودی ایران نمی‌شود اما کشور را بسیار ضعیف می کند. تا کی باید نفت را روی دریا فروخت؟ آقای رستم قاسمی در وعده های انتخاباتی برای ریاست جمهوری وعده تولید ۶ تا ۸ میلیون بشکه نفت را می داد. ضمنا اعلام کرد که توانایی فروش نفت روی دریا و دریافت پولش به صورت نقد در چمدان است. اساسا چرا باید این همه نفت تولید شود و در دریا به نصف قیمت فروخته شود؟! بعد مثلا با یک چهارم پول آن مملکت اداره شود؟! به گمان من، انجام این روش در دراز مدت، خواب و خیالی بیش نیست.

این کارشناس در پاسخ به این سوال که با وجود موانع موجود چرا چنین بحث هایی در خصوص تهاتر مطرح می شود گفت: به هر حال جوری عوام فریبی یا دست کم گمانه زنی بی پایه و خوش خیالی است. ایران شاید بتواند در این وضعیت تحریمی کشور را به هر نحو اداره کند اما در بلندمدت ایران به شدت تضعیف خواهد شد. چیزی به نام توسعه نخواهیم داشت. فرق است بین اداره کشور در حد اینکه مردم از گرسنگی نمیرند و اینکه یک کشور بالنده توسعه یافته داشته باشیم. برخی دنبال این هستند که کشور باشد و فقط از بین نرود و خیلی دنبال مسائل دیگر نیستند. مشکل این جا است که گاهی در تحلیلهای شتاب زده و مغرضانه، چنین ابراز نگرانی‌هایی و یا تشویق به مذاکره، به غلط تعبیر به تسلیم پذیری، غربگرایی و وابستگی می‌شود.