وقتی تفریح نیست دورزدن با ماشین خودش سرگرمی است!

استفاده‌‌ افراط گونه از اتومبیل شخصی در این شهر نشان می‌دهد که شهروند تهرانی در این شهر احساس امنیت نمی‌‌‌کند. در شهری که برای شهروندان امن نیست، اتومبیل شخصی، ادامه‌‌ فضای خصوصی خانه است. او از در خانه به بیرون می‌‌‌‌‌‌آید، وارد آسانسور می‌شود و سریع وارد اتومبیل شخصی خود می‌شود و درها را قفل می‌کند. شهر نه تنها نا امن، بلکه غریبه است. او ترجیح می‌دهد امنیت را در ادامه‌‌ خانه، در ماشین شخصی خود جست‌وجو کند. و در نتیجه نا‌‌‌امنی شهر یکی از دلایل ترافیک‌‌‌های بی‌پایان در سطح شهر است.

.  در واقع محیط ماشین‌‌‌های شخصی، محیطی امن برای جوانانی است که فضای مخصوص به خود را در جامعه و خانه پیدا نمی‌‌‌کنند: «به این دلیل که فضای داخلی خانه با خانواده و دوستان تقسیم شده است، ماشین شخصی محیط خصوصی راننده است. دیگران می‌توانند به آن راه یابند اما نمی‌توانند مالک آن باشند.»

در شهری که اغلب تفریحات مربوط به جوانان جرم انگاری می‌شود، اتومبیلرانی در سطح شهر نوعی تفریح جا افتاده‌‌ جوان تهرانی است. در واقع تضاد و فضای دوگانه‌‌ بیرونی/ درونی که در جامعه وجود دارد، به صورت دوگانه‌‌ بیرون و درون اتومبیل خود را نشان می‌دهد. همچنین به این نکته مهم اشاره شده است که برای سالمندانی که دیگر قادر به رانندگی نیستند، باطل شدن تصدیق رانندگی نوعی از بین رفتن حریم خصوصی به حساب می‌‌‌آید و برایشان اتفاقی ناراحت‌کننده است.

این مشکل در حالی ادامه‌دار خواهد شد که به دلیل شخصی بودن و احساس امنیت در اتومبیل شخصی، مشکل ترافیک هیچ گاه با به کار انداختن سیستم اتومبیل‌‌‌‌‌‌های اشتراکی و برقی حل نخواهد شد. علاوه بر این، رفت و آمدهای شهری در بسیاری از شهرهای دنیا با استفاده از خدمات اینترنتی و دورکاری حل شده است. اما متاسفانه دولت در ایران این امکان را از شهروندانش دریغ کرده است.