چرا سرمایه گذاران از چین فرار می کنند؟
تحولات ژئوپلیتیک جهانی از جمله تنش‌های فزاینده در روابط چین و آمریکا و تیرگی روابط این دو کشور، موجب افزایش نگرانی سرمایه‌گذاران خارجی و تجدید نظر آنها در برنامه‌های خود برای ادامه سرمایه‌گذاری در چین شده است. دسته‌ای از سرمایه‌گذاران خارجی نسبت به رکود بی‌سابقه در بازار املاک و مستغلات چین نگران هستند و بسیاری دیگر خیلی ساده نسبت به از دست رفتن سرمایه و پول خود خسته شده‌اند. براساس مقاله‌ای از اکونومیست، شاخص CSI 300 بورس چین در روز دوشنبه 1.6درصد کاهش یافته و حدود یک‌چهارم پایین‌تر از سطح خود در یک سال پیش قرار گرفته است.
شاخص هنگ‌سنگ نیز در آن روز 2.3درصد کاهش یافت و بیش از یک سوم پایین‌تر از سطح خود در ابتدای سال2023 قرار گرفت. احساس خوش‌بینی بی‌حد و حصر در مورد شرکت‌های چینی، بانک‌های دولتی و آژانس‌های دولتی این کشور که هماهنگی کامل با یکدیگر کار می‌کنند، به خاطره‌ای دور تبدیل شده است. تنها پنج سال پیش، سرمایه‌گذاران با اشتیاق به دنبال سرمایه‌گذاری در معجزه رشد اقتصادی چین بودند و با متنوع‌سازی سرمایه‌گذاری‌های خود از بازارهای کشورهای ثروتمند که اغلب در یک راستا حرکت می‌کنند، سود می‌بردند. ارائه‌دهندگان شاخص‌های سهام مهم جهان، یعنی FTSE و MSCI، تغییراتی را در شاخص‌های خود اعمال کردند. در فاصله سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰، سهام چینی که در بازار داخلی این کشور معامله می‌شدند، با نام سهام A شناخته می‌شوند، به شاخص مرجع بازارهای نوظهور اضافه شدند. در سال۲۰۲۰، شرکت‌های چینی بیش از ۴۰درصد از ارزش شاخص بازارهای نوظهور MSCI را تشکیل می‌دادند.
سرمایه‌گذاری در بازارهای بورس نوظهور غیرچینی، به‌ویژه در هند، کره‌جنوبی و تایوان، در حال افزایش است. سهام این سه کشور به‌طور مشترک بیش از 60درصد از سهام بازارهای نوظهور غیرچینی را تشکیل می‌دهند. سرمایه‌گذاری در بازارهای نوظهور غیرچینی در سه‌ماه آخر سال۲۰۲۳ به حدود ۱۶میلیارد دلار رسید. این بازارها از نظر اقتصادی پویا هستند و پتانسیل رشد بالایی دارند. هند یک کشور متوسط‌درآمد با رشد سریع و پتانسیل رشد مصرف بسیار زیاد است. تایوان و کره‌جنوبی میزبان صنایع پیشرفته آسیا هستند.
سهام تایوان و کره‌جنوبی نیز مانند سایر بازارهای نوظهور، به‌دلیل نقدینگی و دسترس‌پذیری بالای بورس‌های خود، در این گروه قرار می‌گیرند. اما هر دو اقتصاد این کشورها بالغ و با درآمد بالا هستند. «اندازه» نیز یک مشکل جدی است. بسیاری از مکان‌هایی که از تغییر زنجیره‌های تامین چین سود می‌برند، بازارهای عمومی کوچکی دارند. حتی با رشد سریع، ارزش کل بازار هند تنها ۴تریلیون دلار است که حتی یک‌سوم مجموع هنگ‌کنگ، شانگهای و شنژن نیست. در سال۱۹۸۸، زمانی که شاخص بازارهای نوظهور MSCI منتشر شد، مالزی یک‌سوم از ارزش آن را تشکیل می‌داد. اکنون این کشور کمتر از ۲درصد را تشکیل می‌دهد. برزیل، شیلی و مکزیک نیز به‌طور مشترک یک سوم دیگر را تشکیل می‌دادند؛ اما امروزه ارزش آنها کمتر از ۱۰ درصد است.
ظهور و رشد صندوق‌های سرمایه‌گذاری غیرچینی، زندگی سرمایه‌گذارانی را که قصد دارند از سرمایه‌گذاری مستقیم در بازار سهام چین اجتناب کنند، آسان‌تر خواهد کرد. بدون بهبود چشمگیر وضعیت اقتصادی چین یا کاهش تنش‌های بین چین و ایالات متحده، علاقه به چنین استراتژی‌هایی افزایش خواهد یافت.
