این مرد اردیبهشتی مثل قند شیرین بود+عکس
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، ۲۷ اردیبهشت ماه در سطح جهانی به عنوان روز ارتباطات و جامعه اطلاعاتی نامگذاری شده است؛ روزی که نام بسیاری از چهره‌های بزرگ را در حوزه‌های ارتباطات، روابط‌عمومی و روزنامه‌نگاری برایمان زنده می‌کند؛ یکی از این چهره‌ها حسین قندی یا همان استاد تیترنویسی است که اردیبهشت ۶ سال پیش برای همیشه با جامعه رسانه‌ای و دنیای ارتباطات خداحافظی کرد.
اهمیت جایگاه علوم ارتباطات، رسانه‌ها و روابط‌عمومی‌ها در دنیای امروز و در هجوم اطلاعات بدون مرز، چندین برابر شده است. حالا دیگر با باز شدن مرزهای ارتباطاتی جهان و افزایش بی شمار انواع رسانه‌های اجتماعی، بسیاری از ما بیش از پیش به اهمیت علوم ارتباطات، فعالیت درست رسانه‌ها و نقش روابط عمومی‌ها در انتقال درست اطلاعات، پی برده‌ایم.
هرچند که تاکید بر پراهمیت بودن علوم ارتباطات، موضوع جدیدی نیست و صرفا شاید در سال‌های اخیر بیشتر مطرح شده است. از سال‌های پیش توجه به این علم بی‌انتها از سوی چهره‌های مهم علمی همچون کاظم معتمدنژاد، مهدی محسنیان‌راد، علی‌اکبر فرهنگی و ... مورد تاکید واقع شده بود.
البته که چهره‌های مهم و موثر در دنیای علوم ارتباطات، رسانه و روزنامه‌نگاری و روابط‌عمومی ایران کم نیستند و نمی‌توان از نقش مهم آنها در پیشبرد علمی و عملی این عرصه چشم‌پوشی کرد. در میان این اسامی، به مناسبت روز جهانی علوم ارتباطات و روابط‌عمومی (۲۷ اردیبهشت‌ماه) به نام حسین قندی می رسیم؛ یکی از استادان و چهره‌های مهم رسانه‌ای ایران که سوم اردیبهشت سال ۹۴ برای همیشه از نوشتن باز ماند و رسانه ها را از تیترهای زیبایش محروم گذاشت.
کلیک و کشیدن برای جابجایی
حسین قندی، روزنامه‌نگار، استاد رشته علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد از آمریکا در رشته مدیریت بین‌الملل بود که اغلب اهالی رسانه از او با مهارت کم‌نظیرش در عرصه تیترنویسی یاد می‌کنند. روزنامه‌نگاری که تالیف‌های ماندگار و کاربردی او در حوزه روزنامه‌نگاری و حضور فعالانه‌اش در بسیاری از روزنامه‌ها و مجله‌های کشور از جمله «کیهان هوایی»، «ابرار»، «اخبار»، «جامعه»، «توس»، «انتخاب» و «جام جم» باعث شد تا ردپای ماندگاری از او در عرصه علوم ارتباطات و رسانه باقی بماند.
روزنامه‌نگاری که معتقد بود، هر خبرنگار به هر خبر با زاویه دید خاص خود نگاه می‌کند و می‌تواند خبر را با رعایت صحت آن به صورت توصیفی بنویسد که خبرگزاری‌ها با استفاده از این روش خبرنویسی می‌توانند مخاطب و مشترک بیشتری جذب کرده و علاوه بر کسب درآمد، بیشتر رقبا را از صحنه خارج کنند.
بدون شک زنده‌یاد قندی یکی از تاثیرگذارترین استادان روزنامه‌نگاری کشور در سه دهه گذشته بود. قندی متولد اسفند ۱۳۳۰ در سبزوار بود که از اوایل دهه‌ی ۵۰ تا اوایل دهه ۹۰ نزدیک به ۴۰ سال فعالیت و تدریس روزنامه‌نگاری را در کارنامه خود داشت. هرچند که در دولت محمود احمدی‌نژاد از تدریس در دانشگاه علامه طباطبایی محروم شد و نزدیک به پنج سال به دلیل ابتلاء به بیماری نادری، حافظه خود را از دست داد و در سال‌های پایانی حیاتش با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم کرد.
در نهایت اما قندی زیر بار مشکلات دوام نیاورد و تصمیم گرفت تا با ترک این دنیا، ارتباطات خود را با دنیای دیگری ادامه دهد. قندی رفت اما قطعا انتخاب تیتر برای سفر ابدی استاد تیتر مطبوعات ایران کار آسانی نبود. «روزنامه‌نگاری ایران استاد تیترش را از دست داد»، «تیتر با قندی خداحافظی کرد»، «قندی را با تیترهای خلاقانه‌اش می‌شناسند»، «رودخانه دیگر راه نمی‌رود»، «تیتر اول روزنامه‌نگاران ایران: قندی هم رفت» و «قناد تیتر ایران رفت» بخشی از تیترهایی است که اساتید ارتباطات پس از درگذشت حسین قندی که به «سلطان تیتر» روزنامه‌نگاری ایران مشهور بود، انتخاب کردند.
یونس شکرخواه، استاد علوم ارتباطات و روزنامه‌نگار پیشکسوت در توصیف قندی به زبان خبر می‌گوید که در روزنامه‌نگاری ده‌ها نوع لید داریم که یکی از آنها لید گلوله‌ای است؛ لیدهای کوتاه و ضرب‌دار. رفتار حسین مثل همان لیدهای گلوله‌ای بود؛ سریع و تند.
فریدون صدیقی، روزنامه‌نگار، مدرس روزنامه‌نگاری و از دوستان دیرین و نزدیک مرحوم حسین قندی نیز گفته است که تمایز سلیقه و نظر در روزنامه‌نگاری که با جنس گفتار و رفتار خاص قندی همراه بود، هم در روزنامه‌نگاری و هم در زمینه‌ی آموزش از او یک چهره‌ی متفاوت و محبوب ساخته بود.
علی اکبر فرهنگی، استاد علوم ارتباطات، از قندی به عنوان انسانی خوش‌فکر یاد کرده و او را یکی از بهترین تیترزن‌های رسانه‌ها می داند که در جای خودش بی‌بدیل بود.
همچنین محمد مهدی فرقانی، استاد علوم ارتباطات و روزنامه‌نگار پیشکسوت نیز قندی را یک روزنامه‌نگار تمام عیار می‌داند و اضافه می کند: این عنوان امروز خیلی ارزان شده است و به هرکسی اطلاق می‌شود. اما فقط در مرحله تکامل حرفه‌ای یک انسان می‌شود این عنوان را به فردی اطلاق کرد.
