ورزشکاری که همه زندگی‌اش را در توکیو باخت

با هزار امید و آرزو پا به توکیو گذاشته بود. امید مدال المپیک، بدون هیچ  شک و شبهه ای. اما این بار، تکرار سناریوی ناداوری برای علی پاکدامن، همه امیدهای شمشیرباز سابر را به باد داد و کامش را تلخ کرد. درست مثل المپیک ریو ، همان بلایی سر او آمد که چهارسال پیش سر مجتبی عابدینی آمده بود. با این تفاوت که سر مجتبی را در  بازی رده بندی بریدند، اما در توکیو اجازه ندادند پای پاکدامن به نیمه نهایی برسد.به همین دلیل علی پاکدامن می گوید:« حالا می فهمم مجتبی در ریو چه کشید.»

*چه شد که نشد؟

-خودم هم دقیقا نمی دانم چی شد که نشد. اما می دانم که هرچی داشتم و نداشتم را گذاشتم. خیلی خیلی تمرین کردم، با همه وجود به توکیو آمده بودم، هم تمرینات ذهنی و هم تمرینات بدنی و فنی. همه جوره آماده بودم، اما نشد دیگر. نشد. حداقل از خودم ناراحت نیستم چون چیزی کم نگذاشتم اما ناراحتم که به حقم نرسیدم. من حتی یک سوم حقم را هم نگرفتم، یک سوم حقم می شد مدال برنز.

*انگار ناداوری مثل بختک، روی شمشیربازی افتاده. این  قضیه را چطور می بینی؟

-المپیک شرایط خاص خود را دارد. تیم های شمشیربازی اروپایی و صاحب سبک، مدال المپیک را می خواهند. در مسابقه انفرادی، یک داور خیلی بد را برای من گذاشتند و نمی دانم چرا؟ دو، سه ضربه من را به حریفم داد. در واقع با این کار بازی را به حریفم داد.

*علی پاکدامن همه جوره از خودش مایه گذاشت، الان ناراحتی تو بابت این است  که با همه زحمتی که کشیدی به هدفتان نرسیدید؟

دقیقا، خدایی من هرچی داشتم و نداشتم را در پیست گذاشتم. من با باخت در المپیک فقط شمشیربازی را نباختم که زندگی ام را باختم. عمرم را باختم، چیزی که سه سال تمام برایش تمرین و تلاش -کردم را باختم. حالا که دارم دست خالی برمی گردم تهران، خیلی ناراحتم می کند.

*چون مدال المپیک نگرفتی؟

دقیقا. چرا که  ما زندگی امان  را با مدال المپیک، بازیهای آسیایی، می سازیم. لیگ قوی و پویا مثل والیبال و بسکتبال نداریم که با برگشت به تهران که بازیکنان قرارداد دو میلیارد، یک میلیارد، ۷۰۰ -میلیون می بندند. ما با اینکه ۵-۶ نفر بیشتر نیستیم اما قراردادمان این طور نیست. امیدوارم ما هم لیگ پویا و قوی داشته باشیم.

*ایتالیا واقعا شکست ناپذیر بود؟

-نه به هیچ وجه. ایتالیا کجا شکست ناپذیر بود؟ به ایتالیا ضریه دادند، ایتالیایی ها به جز یک شمشیربازش، بقیه آنها هیچی هیچی برای گفتن حداقل جلوی ما نداشتند. فقط یک بازیکن خوب داشتند که از حق نگذریم خوب بود.

*چقدر باخت انفرادی در تیمی تاثیر گذار بود؟

-اصلا هیچ ربطی ندارد، ما در مسابقه تیمی، همه جوره آماده  بودیم و  از اول  هم بابت شانس زیاد، می خواستیم، مدال تیمی بگیریم و می دانستیم تیمی با زدن دو بازی فینال می رویم، ولی نمی دانستیم دوبازی حکم  دو جنگ جهانی را دارد، یعنی انگاری باید با ایتالیا، داور مصری و داور اوکراینی ویدئوچک، رئیس فدراسیون جهانی، یا حتی این طرف و آن طرف  و همه بجنگیم. واقعا هم جنگ جهانی بود.

*استوری‌ای دست به دست می‌شد که نیمه شب ۲۰۱۶ و بامداد ۲۰۲۰. این دو تاریخ برای شما فراموش نشدنی شد؟

-دقیقا این دو شب تلخ برای ما فراموش نشدنی است. من حال و هوای المپیک ریو ۲۰۱۶ را الان می فهمم. باز هم مجتبی مقام چهارمی داشت و کاری برایش شد، اما برای من که دیگر هیچی. اتفاقی نیفتاد.

*کدام مسابقه سخت تر بود؟ انفرادی یا تیمی؟

-هر دو مسابقه انفرادی و تیمی سخت بود.  من در انفرادی قرعه ام خیلی سخت بود، حریف اول مسابقه انفرادی من، شاتماری قهرمان ۲۰۱۷ و نائب قهرمان ۲۰۱۹ جهان بود، مسابقه دومم با شمشیرباز آلمانی رنکینگ ۵ دنیا بود، خلاصه که خیلی سخت بود. هیچ کسی متوجه نمی شود چقدر سخت گذشت، دانه، دانه ضربه زدن به ایتالیایی ها.

*آن روز  به شما چطور گذشت؟

-آن روز که به من خیلی سخت گذشت. شب مسابقه تیمی هم تا صبح نخوابیدم. وقتی داور در انفرادی، آن طور حقم را ضایع کرد، تا دو روز بعد حالم بد بود، هرچند خودم را جمع و جور کردم برای تیمی ، چرا که معتقد بودم من مسئولیتی دارم و هرچه دارم و ندارم را بگذارم. من همه توانم را گذاشتم اما به ما ندادند، اذیتمان کردند، نابودمان کردند.

*وقتی داور اوکراینی ناداوری کرد، واکنش بقیه تیم ها چی بود؟

-وقتی من از در  سالن بیرون آمدم ، خود ایتالیایی ها مثل کواتلی، ساملی، مربی و حتی کاپیتانشان، روسها، امریکایی ها، کره ای ها آمدند و گفتند ضربه تو بود، یعنی چی علی؟ چرا داوری  این جوری بود؟ یک ذره سیم طرف آنها بود سریع ضربه را می دادند اما برای تو بود ، اما نداد.

*بعضی ها حرف محرومیت داوربازی شما رو وسط کشیدند، واقعا این اتفاق افتاد؟

-ما هم شنیدیم که داور را محروم کردند، اما نوشدارو بعد از مرگ سهراب چه فایده دارد؟

*از حالا باید به فکر المپیک ۲۰۲۴ باشید؟

-دقیقا از حالا به فکر المپیک ۲۰۲۴ هستم، اما حالا نیاز دارم  کمی‌ریکاوری و استراحت کنم، دور باشم تا فکر کنم و دوباره برگردم.

*برای تو دیدن اشکهای پیمان فخری سخت بود یا عدم تحقق‌ آرزوی تیم؟

-واقعا سخت بود. دیدن گریه سرمربی تیم ملی و همین طور آرزویی که چند سال برایش زحمت کشیده بودیم.

*به نظرت چرا دو دوره المپیک، چنین اتفاقی  برای تیم شمشیربازی می افتد؟

-البته من از صالحی امیری،  وزیر ورزش و رییس فدراسیون تشکر می کنم. ما نمی توانیم بگوییم باختیم، چون امکانات نداشتیم، ما همه امکانات لازم را برای موفقیت داشتیم، فقط قدرت جهانی نداشتیم. ما کرسی جهانی نداشتیم. اگر کشور ما کنار یکی از کشورهای اروپایی بود، راحت ایتالیا را زده بودیم و مدال می گرفتیم.