آقایان مسئول! مهسا تمام شد، به کارتان برسید!

3- ویژگی رخدادهای اواخر شهریور و اوایل مهر امسال، پررنگ‌بودن حضور نوجوانان و جوانان کم‌سن‌و‌سال بود. این افراد 88 و ناآرامی‌های سال‌های پیش از آن را تجربه نکرده‌اند و به احتمال زیاد در 96 و 98 نیز در تجمعات اعتراضی حضور نداشته‌اند؛ بنابراین نسخه‌هایی که قبلا برای پیشینیان پیچیده شده برای امروز‌ی‌ها کاربرد ندارد.

5- با اینکه دست دشمن در حوادث اخیر عیان است، کمتر‌ کسی است که بتواند این انگ به دهه هشتادی‌ها را باور کند. مشکل اصلی این است که حتی در همین بحبوحه کسی نمی‌خواهد بپذیرد که باید این نسل را شناخت! چنین شناختی حاصل نمی‌شود مگر با تحقیقات علمی میدانی و جز این هر تصمیمی ابتر می‌ماند.

6- اوضاع داشت به سمت آرامش می‌رفت که سوءتدبیر وزارت علوم و رؤسای یکی از دانشگاه‌ها نفت بر آتش ریخت و دانشگاه شریف که گل سرسبد مراکز آموزش عالی در حوزه مهندسی است به‌دلیل حضور افراد لباس شخصی و درگیری با دانشجویان ملتهب شد. مسئولان دانشگاه می‌دانستند در چنین مواقعی نباید اجازه ورود افراد غریبه را به دانشگاه بدهند. آن‌هم دانشگاه شریف که با وجود سابقه طولانی تضارب آرا و افکار کمتر مانند روزهای اخیر ناآرام شده است. دانشجویان و استادان دغدغه‌شان از بین رفتن شأن و جایگاه دانشگاه است و موضوعاتی مثل مهسا امینی در فرعی‌ترین حوادث آن قرار دارد. از‌بین‌بردن جایگاه دانشگاه و دانشجو متأسفانه از خرداد 1376 به این سو بارها و بارها و از جمله در 88 تکرار شده اما چرا این‌بار به بحرانی طولانی‌مدت تبدیل شده است؟ پاسخ سخت نیست. مطالبات اقشار مختلف و دانشجویان در حال سرریزشدن است. دانشجوها به‌عنوان عناصر پیشرو جامعه وقتی احساس کنند خود و جامعه‌شان بازیچه سیاست قرار گرفته‌اند، درون‌شان آشوب می‌شود. صداوسیما را نگاه می‌کنند، از آن صداقت استشمام نمی‌کنند؛ انتخابات را می‌نگرند، ردصلاحیت‌ها را در انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری شوراها و حتی تشکل‌های صنفی دانشجویی می‌بینند و احساس راحتی نمی‌کنند؛ رانت‌هایی را که نصیب افراد ناشایست می‌شود، تماشا می‌کنند و شایسته‌سالاری جلوی چشمشان ذبح می‌شود. همین گشت ارشاد را که سال‌های سال است کارکردش عصبانی‌کردن مردم است، می‌بینند که با لجاجت ادامه می‌یابد... آنچه دانشگاهی‌ها می‌بینند آنها را نگران می‌کند. بقیه اقشار جامعه نیز دست‌کمی از آنها ندارند. امید به آینده، کار و زندگی‌‌ برایشان دورنمای شفافی ندارد؛ بنابراین به‌‎هم می‌ریزند.

7- ساده‌ترین و دست‌یافتنی‌ترین واکنش مسئولان می‌تواند این باشد که بروند دنبال همان شیوه‌های مدیریتی که کار را به امروز کشانده و ایجاد هیچ تغییری در حکمرانی را احساس نکنند یا اگر احساس کنند به چند رفرم روبنایی بسنده کنند و اگر در آینده اتفاقی افتاد، باز‌هم از شیوه‌های کهنه استفاده کنند. این روش مدیریتی را سال‌هاست آزموده‌اند و همیشه در بر یک پاشنه چرخیده است.