هم صدایی زوج عجیب سیاسی

به نوشته نیویورک تایمز، پس از گذشت هفته ها، دو چهره دموکرات هم مسیر شدند تا برای نجات آرزوهای هم حزبی هایشان در انتخابات میان دوره ای پیش رو آخرین تیرشان را هم پرتاب کنند.هم صدایی آنها در گردهمایی فلادفیا که رویکردها، تاریخچه فعالیت ها و نقش های نامتجانس نامزدهای انتخاباتی پیشین را میانه خطرهای سیاسی به نمایش می گذارد، طبیعتا راهی برای خروج از بن بست فکری حاکم است.

اوباما، سخنور شهر نشین از هاوایی و بایدن، نماینده یقه آبی ها از دلاور، همیشه به لحاظ سیاسی زوجی عجیب بودند که به گونه ای نماینده نسل ها، جمعیت ها و ذهنیت های مختلف قلمداد می شوند. این دو چهره سیاسی سال ها در کاخ سفید و در میانه تنش های دوره ای در جستجوی اهدافی مشابه به روش های متضاد متوسل شدند. اما امروز بایدن به نقطه ای رسیده که برای تایید ریاست جمهوری اش و متقادعد کردن کشور جهت پذیرش رهبری اش دست به دامان معاونش شده است. گابریل دبندتی، نویسنده کتاب « اتحاد طولانی»، کتابی در باب مشارکت بایدن و اوباما در این باب به نیویورک تایمز گفت: اتحاد این دو بسیار جالب است؛ تا به امروز هرکدام جدا از دیگری در کمپینی انتخاباتی حضور داشتند، اینگونه هم شاهد سبک متفاوت آنها بودیم و هم پیام متفاوت شان.

 موعظه گر به یاری سناتور آمد

در حقیقت اوباما با سخنرانی های موعظه گونه اش طبیعتا بهتر از بایدن قادر است حال و هوای کشور را ترسیم کند، تن صدایش زمانی که از ریاکاری و سطحی بودن افکار اپوزسیون می گوید، بالا می رود. اما بایدن درست به سان سناتوری کهنه کار حرف می زند؛ تلاش دارد تا چرایی لایحه ای را که امضا یا دستوری را که اتخاذ کرده، تبیین نماید بدون آن که فکر کند مردم چگونه می توانند با تورم حاکم روزشان را شب کنند.

ناظران می گویند، امروز اوباما و بایدن هرکدام به شیوه و سبک خود به تهدیدها می پردازند؛ بالاخص تهدید بازگشت همانی که دو سال پیش نتیجه کارزار 2020 را زیر سوال برد؛ ترامپ. اوباما در قامت رئیس جمهوری پیشین در جریان یک سخنرانی بیش از ده بار نام ترامپ را بر زبان آورد تا به مخاطب یادآوری کند که او تهدیدی است جدی علیه دموکراسی و آزادی واقعی. بایدن هم این تهدید را بارها تکرار کرد هرچند برخلاف سلفش، نامی از ترامپ نیاورد.

اوباما به مقوله هایی چون تورم، جنایت و سقط جین می پردازد تا بدینگونه بتواند انگیزه حامیان حزب را افزایش دهد؛ این ها همان مولفه هایی هستند که بایدن نیز بدان ها اشاره دارد. اما اوباما قدرت لفاظی بیشتری دارد وسعت دیدی عمیق تر. او در یکی از کمپین های انتخاباتی، حاضران را خطاب قرار داد و گفت سوال اساسی که امروز باید از خود بپرسید، این است که چه کسی برای مطالبه های شما مبارزه می کند؟ چه کسی به شما اهمیت می دهد و شما را می بیند و باور دارد؟ پیدا کردن پاسخ این سوال ها، انتخاب شما است.

 اوباما از پروژه شیطان سازی جمهوری خواهان که با خروجشان از کاخ سفید و از دست دادن کنگره دامنه اش گسترده شده شاکی است؛ از همین رو تلاش دارد خشمش را باکنایه فریاد زده و اینگونه رقیب را به سیخ بکشد. به همین دلیل در ایالت جورجیا، هرشل واکر، نامزد جمهوری خواه سنا را به عنوان چهره ای که نشانی ساختگی به همراه دارد و به سان بچه ای به دنبال دزد و پلیس بازی ترسیم و تحقیر کرد.در آریزونا، اوباما در ارتباط با بلیک مسترز، جمهوری خواه نامزد مجلس سنا نیز گفت که اگر می خواستید در ازمایشگاه یک سیاستمدار جمهوری خواه بدکار بسازید، شبیه این مرد باشد. در ویسکانسین نیز به صراحت اعلام کرد که از رون جانسون؛ همانی که به باورش در تئوری های توطئه باید صاحب مدال طلا باشد، متنفر است.

امید بایدن به اجماع دوحزبی 

رئیس جموری در فلوریدا، سناتور ریک اسکات را به چالش کشید و گفت باید برنامه های فدرال هر پنج سال یک بار مجوز بگیرند؛ چرا که این سیاست ها، امنیت اجتماعی و مراقبت های درمانی را به خطر می اندازند.با این همه اظهارات بایدن کم تر در فضای مجازی بازنشر می شود. دبندتی بر این باور که این تفاوت تا اندازه ای بدین دلیل است که اوباما از زمان ترک کرسی ریاست جمهوری، از جمهوری خواهان دلسردتر شده و نیازی نمی بیند تا در برابرشان عقب نشینی کند اما بایدن، قانونگذار قدیمی، هنوز به توافق دو حزبی باور دارد.از همین رو این دو در این مرحله مشوق های متفاوتی دارند هرچند در یک تیم واحد تعریف شدند.

راوی خشم دموکرات ها یا ناقد واقعیت ها؟

 اوباما همچنین این توان را دارد تا راحت تر از بایدن با دموکرات های که از جمهوری خواهان خشمگین هستند، ارتباط برقرار کند. پس روی صحنه از عباراتی استفاده می کند که می داند؛ روایت گر خشم مخالفان و منتقدان رقیب است. اما بایدن صرفا به سان طوطی واقعیت های روزانه را تکرار می کند و بس. فارغ از این ها، انگونه که گروهی از تحلیلگران می گویند بایدن نمی تواند با اوباما برابری کند، یکی از دلایل ان این است که روسای جمهوری پیشین معمولا نوستالژی ها را زنده می کنند؛ حتی اگر دوران ریاستشان چندان مطلوب نباشد. زمانی که اوباما قدرت را در اختیار داشت، دموکرات ها او را با بیل کلینتون مقایسه می کردند و در رتبه های پایین جای می دادند.

حضور تاریخی موازی اما بالقوه 

در این روزها اوباما با محبوبیتی 54 درصدی مهم ترین ایالت های رقابتی چون آریزونا، جورجیا، نودا، میشیگان و ویسکانسین را در نوردیده اما بایدن با محبوبیتی 45 درصدی صرفا به ایالت هایی رفته که حامیان دموکرات ها در این جغرافیا مستقر هستند.اما حضورشان با این همه حضور این دو چهره آن هم در فلادفیا رخدادی نادر و در عین حال نامطلوب برای بایدن است؛ چرا که وابستگی اش را به نمایش می گذارد. این حس برای چهره ای چون او که سال ها به دنبال فرار از سایه ها بود، طبیعتا تلخ است. با این همه باید اعتراف کرد که تحولات داخلی در سیاست آمریکا زمینه ساز هم صدایی بایدن و اوباما شده است، رخدادی که ناظران آن را یک حضور موازی بالقوه تاریخی قلمداد می کنند.