ترسیم شهری که زنان ایران دوست دارند

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از روزنامه اعتماد، زهرا نژادبهرام در یادداشتی با عنوان «زنان و شهری که دوست می‌دارند» نوشت: زنان شهرها چون خانه خود می‌خواهند امن، ایمن، پرطراوت، دلنشین، آزادی تردد، آزادی گفت‌وگو و همدلی و اعتماد و پر از عشق و مهر آرامش و برابری و دور از تبعیض و خشونت و فرصت‌های فراوان برای رشد و بالندگی و حمایت همیشگی از سوی همه اعضای شهر.  در این راستا آنان هوای خوب تنفسی می‌خواهند که در آن نشاط پیدا کنند و راه را برای توانمندی و سلامت و آرامش جست‌وجو کنند، آنان به آلودگی هوا نه می‌گویند و در برابر آن می‌ایستند تا قانون هوای پاک به اجرا در بیاید و نهادهای مسوول باور کنند که هوای پاک مساله جدی برای سلامت شهر است.

  به‌رغم گذشت بیش از یک دهه از قانون هوای پاک و به رغم تمام تلاش‌ها برای خروج بنزین پتروشیمی‌ها، اما هنوز نیروگاه‌ها سوخت مازوت مصرف می‌کنند و آلودگی هوا تنفس شهروندان شهرهای بزرگ را اشغال کرده است. رنج آلودگی در کنار رنج کمبود دارو در شهر مساله‌ای جدی در زندگی شهری است که شاید بیش از هرکس گریبان زنان را گرفته مادرانی که به دنبال دارو برای فرزندان مجبور به چالشی جدی هستند! 

زنان به دنبال فضایی هستند که امن و ایمن باشد. پیاده‌روها و اتوبوس‌ها و متروها و ایستگاه‌هایی که فضای تردد آنان را مهیا کند، آنان در جست‌وجوی راهی هستند که بتوانند به اتفاق فرزندان‌شان ایمن حرکت کنند و دچار حوادث ناخواسته نشوند، آنان به دنبال خیابان و کوچه‌هایی هستند که مسیر حرکت آنها به دور از ساعات روز در فضایی امن فراهم کند. زنان در شهر درختانی می‌خواهند به قطر آرزوهای بلندشان برای شادی و شادابی، آنها از قطع درختان و کاهش فضای عمومی برای تردد رنج می‌برند. آنان بوستان و پارک‌هایی می‌خواهند که به اتفاق اعضای خانواده و دوستان به راحتی در آن تردد کنند و جداسازی مانع همراهی آنها با همسران و پدران و برادران و... نباشد!

زنان شهری می‌خواهند پر از آرزو که فرصت‌های شغلی در آن برابر باشد و به خاطر جنسیت از فضای کاری دور نشوند و امکان ارتقا پیدا کنند، آنان شهری می‌خواهند که رنگ زندگی بدهد و خود در طراحی و مدیریت آن سهمی برابر داشته باشند، آنان آب تمیز به دور از آلودگی می‌خواهند تا فضای ابتلا به بیماری در آن محو شود. 

آنان شهری می‌خواهند پر از فرصت برای توانمند شدن در کنار همه اعضای شهر دیده شوند، حرف بزنند و صداشان شنیده شود؛ آنان شهری می‌خواهند که رشد اقتصادی آن پایدار باشد و فرصت‌های کارآفرینی در آن به دور از قیمت دلار باشد و دلار تعیین‌کننده راه اقتصادی آنها نباشد تا بتوانند فرصت‌های شغلی محدود ایجادشده را رونق دهند و ورشکسته نشوند! آنان شهری می‌خواهند که آزادی تردد و فرصت‌های حضور اجتماعی در آن نه تنها در واقعیت که در فضای مجازی نیز باشد! آنان می‌خواهند سرعت اینترنت و رفع فیلتر از فرصت‌های شغلی آنان در شبکه‌های مجازی صورت بگیرد تا نان خانواده از دست نرود! 

آنان نگران عدم تفکیک زباله‌ها هستند. آنان شهری می‌خواهند که پس از سال‌ها مساله زباله و فضای نامطلوب تلنبارهای زباله از میان برود و بازیافت جانشین این همه آلودگی شود! آنان شهری می‌خواهند که فرزندان‌شان در آن به آرامش اعتراض کنند و به آرامش صدای آنها شنیده شود و راهکاری برای حل مشکلات در آن جست‌وجو شود! آنها می‌خواهند کودکان شادی را لمس کنند نه آنکه در کتاب بخوانند! آنان شادی را در جنب و جوش و نشاط دنبال می‌کنند تا پیام دوستی را در شهر پر کنند و در و دیوار شهر خود را با رنگ سبز و آبی و سفید رنگین کنند!

زنان شهری می‌خواهند به دور از خشونت. آنان تجربه خشونت را سالیان دراز به دوش کشیده‌اند و اکنون در 5 آذر برابر با 25 نوامبر همراه با همه خواهران‌شان در سراسر جهان به خشونت نه بگویند! زنان شهری می‌خواهند که در آن تعلل برای تصویب لایحه نفی خشونت علیه زنان صورت نگیرد! آنان شهری می‌خواهند که ترافیک منجر به‌هم‌ریختگی روحی و روانی خود و خانواده‌شان نشود! 

آنان می‌خواهند شهر آنها را برای خودشان بخواهد نه برای نقش‌های اجتماعی آنها، آنها نیمی از شهروندان هستند که سهم خود را از مدیریت، برنامه‌ریزی و اجرا طلب می‌کنند! آنان شهر پر از باران می‌خواهند تا خشونت در آن شسته شود و آسمانش آبی و مهر مردمان در آن جاری باشد! آنها شهر دوستی می‌خواهند و برابری و بدون تبعیض تا بتوانند همراه با برادران و پدران و همسران و پسران خود شهری پر از مهر و امید و گفت‌وگو بسازند!

اما در این میان پاسخ بسیاری از آرزوها و خواسته‌ها ظاهرا مثبت نیست و باید باز هم انتظار کشید! اما می‌توان آنچه زنان می‌خواهند را با نگاهی از جنس مطالبه‌گری از منظری برای پاسخ‌گیری از تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران تعریف کرد! به نظر می‌رسد اکنون زمان خوبی برای پاسخ است تا شهری که زنان می‌خواهند و دوستش دارند با دست خود آنها و مشارکت‌شان طرح‌ریزی شود! 

نهادهای مدنی، زنان توانمند عرصه دانشگاه و سازمان‌ها دستان پر توانی برای ساختن دارند. فضا را باز کنیم! آنها همیشه سازنده بودند!