حذف پوتین؛ شرط بندی روی اسب بازنده!

به گزارش اقتصادنیوز ، در میانه درگیری اوکراین و روسیه، روایت های غرب بیشتر حول محور پوتین تبیین شده، آن هم در شرایطی که به باور گروهی از ناظران تزار بیش از همه نقش داور این نبرد را ایفا کرده و عامل اتحاد نخبگان سیاسی روس است.

روسیه بر مدار پوتین نمی چرخد

مارس 2014، با آغاز بحران اوکراین، هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده در واشنگتن پست نوشت که «شیطان خواندن پوتین سیاست درستی نیست.» متاسفانه، چنین ارزیابی از زمان آغاز جنگ اوکراین اهمیت بیشتری پیدا کرده است. در نتیجه، پیروی از سیاستی که در کانونش روسیه قرار دارد نه پوتین مورد توجه قرار نگرفته. توسل به چنین رویکردی، موجب خواهد شد تا غرب درک درستی از شرایط نداشته باشد و درگیر اشفتگی های بیشتر شود.البته واشنگتن سابقه رویارویی با رهبران به شکل فردی در عراق و لیبی را داشته، هرچند نتایج حاصل از آن چشم گیر نبوده است.

نیشن با انتشار یادداشتی در این باره نوشت که شیطان جلوه دادن رهبرانی که به اصول آمریکا  پایبند نیستند، غالبا موجب درک نادرست فرهنگ‌های مختلف شده و منافع استراتژیک ایالات متحده و ثبات منطقه را تضعیف و در نهایت فضای را برای مانور محدود می‌کند. در حالی که ارزیابی حمایت روس‌ها از حمله 2022 به اوکراین از منظر جامعه‌شناختی دشوار است، مطالعات نشان داده که اکثر روس ها الحاق کریمه را رویدادی مثبت می دانند. بسیاری از ساکنان کریمه نیز چنین باوری دارند.

توهمات امپراتور بدون تاج

گزارش ها می گویند، پوتین توسط نخبگان سیاسی تندرو تحت فشار قرار گرفته، به همین دلیل در حالی که از منظر غرب، الحاق کریمه نقض آشکار قوانین بین‌المللی قلمداد می شود، از منظر روس‌ها «اتحاد مجدد» و از نظر تاریخی موجه است. آنگونه که آناتول لیون و جورج بیبی در ریسپانسیبل استیت کرفت نوشتند: «پوتین فراتر از اینکه خودکامه استالینیستی باشد؛ به سان رئیس قدرتمند هیئت مدیره‌ها عمل کرده و موقعیتش را با ایجاد تعادل حفظ می‌کند. او غالبا یک جناح نخبه را در برابر جناحی دیگر تعریف می کند». علاوه بر این، یادآوری این نکته مهم است که پوتین پس از تقریبا یک دهه از فروپاشی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی شوروی به قدرت رسید. در این دوره، واشنگتن عمیقا درگیر امور روسیه بود، بالاخص آن که یلتسین به لیبرال دموکراسی و اقتصاد بازار تمایل داشت. با این حال، چنین اقداماتی به روابط روسیه و آمریکا آسیبی جدی وارد کرد.

تجربه روسیه نشان می دهد، «توهمات امپراتوری پوتین»، منافع ملی خاصی را تعریف کرده که نخبگان حاکم آن را حیاتی می‌دانند. اهمیت ثبات داخلی و قدرت دولت که هر دو از طریق حاکمیت روسیه حفظ می شوند، دو مورد از این منافع هستند. از همین رو به سان کشورهای غربی، روس‌ها به شدت با مداخله در فرآیندهای سیاسی داخلی اش مخالف هستند.امروز با توجه به بحران اوکراین، آنها تاب دولتی نزدیک به ناتو را ندارند.پس ایالات متحده حداقل باید بتواند منافع ملی دائمی را با توجه به دکترین مونرو واشنگتن درک کنند، دکترینی که هرگونه مداخله قدرت های خارجی در سراسر آمریکای شمالی و جنوبی را تهدیدی بالقوه می داند. دکترینی که راست‌گرایان سیاسی بدان اشاره کرده و با توسل بدان حملات چین به نیمکره غربی را به چالش می کشند.

شرط بندی بر اسب بازنده

فقدان هر گونه قانون برای متعادل کردن روابط، مانند قوانین تعریف شده میان اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده پس از بحران موشکی کوبا، و از بین رفتن توافقنامه های کنترل تسلیحات، تنها دو نمونه از خطرات راهبردی است که در حال حاضر روابط ایالات متحده و روسیه با آن مواجه است. در چنین شرایطی گروهی در غرب بر روی تجزبه روسیه شرط بسته اند؛ رخدادی که پیامدهای منفی بسیاری را به دنبال دارد. با این حال، فانتزی جایزگین این است که دولتی روی کار بیاید که جنگ در اوکراین را رها کرده و نفوذ منطقه‌ای را به ایالات متحده و ناتو واگذار ‌کند. واقعیت این است که رهبر روسیه که روزی جایگزین پوتین خواهد شد، احتمالا ملی‌گراتر، نظامی‌گراتر و غیرقابل پیش‌بینی‌تر خواهد بود.

همانطور که توماس گراهام، مدیر ارشد روسیه در شورای امنیت ملی در دوران دولت جورج دبلیو بوش، اخیرا نوشته،  پایان نبرد تمام عیار در اوکراین، فرصت جدیدی است برای روابط ایالات متحده و روسیه. با این حال، این فرصت در صورتی محقق می شود که واشنگتن با احتیاط گام بردارد.روسیه، به هر شکلی، مدت ها قبل از پوتین بوده و به احتمال زیاد مدت ها پس از رفتن او می ماند. بنابراین، مفسران و سیاستگذاران غربی باید به این فکر کنند که سیاست آینده روسیه چگونه خواهد بود.