مخاطب سخنان اخیر وزارت ارشاد در باره عزل و نصب ها کسانی بودند که برای وزیر شدن او شرط تعیین کرده بودند

از صحبت‌های وزیر چنین استنباط می‌شود که از عملکرد خود دفاع می‌کنند و اوج اقدامات خود را گماردن مدیرانی مدنظر قلمداد کرده‌اند.

 

مهمترین دلیلی که برای دفاع از انتصابات افتخارآمیزشان عنوان می‌کنند این است که همه مدیران جدید هستند (البته با اشاره به جایگاه قبلی آنها) و از مدیران دولت قبل فقط دو نفر مانده‌اند. اینکه دولت سیزدهم و حامیانش به‌جای ارائه نظریه و برنامه خود (اگر دارند) تمام همت خود را صرف نفی دولت قبل می‌کنند کار را به آنجا رسانده که عدم استفاده از مدیران قبلی دستاورد محسوب می‌شود؛ آن‌هم افتخارآمیز.

 

مهمترین نکته این است که دریابیم مخاطب این گزارش و صحبت‌ها کیست. چنین پیداست که آقای وزیر دارد به آنان که شرط ضمن عقد وزارتش را عدم استفاده از مدیران دولت قبل فارغ از عملکردشان، قرار داده‌اند گزارش می‌دهد. از این جهت خود را وزیر همه اهالی فرهنگ و هنر نمی‌داند. به علاوه پیداست که نتیجه این تغییرات مهم نیست یا تصور می‌کنند علت مشکلات صرفاً وجود مدیران قبلی است؛ تصوری که تجربه چهار دهه اخیر غلط بودن آن را به‌ویژه در حوزه فرهنگ عیان کرده است.

 

ظاهراً ایشان توجه ندارند یا فراموش کرده‌اند که هر وزیر و مسئولی نهایتاً جایگاه خود را مدیون مردم است و باید در جهت جلب رضایت آنها باشد و به آنها گزارش دهد، نه حامیان سیاسی و جناحی. خوب است جناب وزیر دستور تهیه گزارش میزان رضایتمندی مخاطبان اصلی هر یک از مدیران را صادر کنند تا دریابند که سینماگران، هنرمندان، نویسندگان، ناشران و اهالی رسانه، چه اندازه از نتایج این انتصاب‌ها رضایت دارند.

این حرف‌های جناب وزیر بار دیگر نشان داد که نگاه سیاسی و گاه امنیتی به حوزه فرهنگ در دولت تا چه اندازه رسوخ کرده و ضرورت بازنگری در نوع نگاه و رویکرد به این حوزه و قبول فرهنگ‌ساز بودن مردم و نه ارباب قدرت فوری است.