مودی به میراث اسلافش پشت کرد/ هند قربانی سیاست ملی گرایان رادیکال می شود؟

به گزارش اقتصادنیوز،  از زمانی که مودی در سال 2014 نخست وزیر شد، این رویکرد اقتدارگرایانه در حکومت به دهلی نو منتقل شد. یندیرا گاندی و مودی با همه شباهت‌هایشان در سبک سیاسی، از نظر ایدئولوژی سیاسی تفاوت‌های چشمگیری دارند. ایندیرا گاندی که در بوته مبارزات آزادی هند، با الهام از روحیات کثرت گرای رهبر آن مهاتما گاندی (که با او ارتباطی نداشت) و پدرش نهرو شکل گرفت، عمیقاً به این ایده متعهد بود که هند به طور مساوی به شهروندان تعلق دارد. مودی دیدگاه دیگری داشته است. او که در محیط تندرو جنبش ملی گرای هندو بزرگ شده بود، ویژگی فرهنگی و تمدنی هند را با تسلط جمعیتی - و سرنوشت طولانی مدت سرکوب شده - هندوها تعریف می کند.

مودی به عنوان رهبر کاریزماتیک بر چشم انداز سیاسی هند تسلط دارد، همانطور که تنها دو نفر از 15 سلف او چنین کرده اند: جواهر لعل نهرو، نخست وزیر از استقلال هند در سال 1947 تا 1964، و دختر نهرو، ایندیرا گاندی، نخست وزیر از سال 1966تا سال 1977 و سپس مجدداً از 1980 تا 1984. هر دو از محبوبیت زیادی در سراسر هند برخوردار شدند و موانع طبقاتی، جنسیتی، مذهبی و منطقه ای را پشت سر گذاشتند. مودی یکی از اعضای حزب بهاراتیا جاناتا است که سال‌های زیادی را در اپوزیسیون گذراند تا به آنچه اکنون به نظر می‌رسد، یعنی حزب طبیعی حکومت‌داری تبدیل شود. یک تفاوت ایدئولوژیک عمده بین کنگره و این حزب نگرش آنها نسبت به رابطه بین ایمان و دولت است. حزب بهاراتیا جاناتا مایل است هند را به کشور اکثریتی تبدیل کند که در آن سیاست، سیاست عمومی و حتی زندگی روزمره در اصطلاح هندو ساخته شده باشد، در همین راستا نشریه فارن افرز یادداشتی را منتشر کرد. اقتصاد نیوز این یادداشت را در سه بخش ترجمه کرده که بخش نخست تحت عنوان«رقص هند روی گسل/ نسخه مودی برای دهلی نو» منتشر شد و در ادامه بخش دوم آمده است.

یکه تازی مودی

 خدمات ملکی و دستگاه دیپلماسی نیز مستعد اطاعت از نخست وزیر و حزب او هستند، حتی زمانی که خواسته ها با هنجارهای قانون اساسی در تضاد باشد. بنابراین، انتخابات در جامو و کشمیر و شورای شهرداری بمبئی، ثروتمندترین شهر هند، سال ها به تعویق افتاده است، زیرا حزب حاکم همچنان از پیروزی در آن مطمئن نیست.دولت مودی همچنین به طور سیستماتیک برای محدود کردن فضاهای باز برای مخالفت های دموکراتیک فعالیت داشته است. مقامات مالیاتی به طور نامتناسبی سیاستمداران مخالف را هدف قرار می دهند. بخش بزرگی از مطبوعات از ترس از دست دادن تبلیغات دولتی یا مواجهه با حملات انتقام جویانه مالیاتی، به عنوان بلندگوی حزب حاکم عمل می کنند. هند در حال حاضر رتبه 161 از 180 کشور مورد بررسی را در فهرست جهانی مطبوعات، تجزیه و تحلیل سطوح آزادی روزنامه نگاری، دارد. بحث آزاد در دانشگاه‌های دولتی هند که زمانی پر جنب و جوش بودند، منع شده است.

این داستان تضعیف سیستماتیک پایه‌های دموکراتیک هند به طور فزاینده‌ای در خارج از این کشور شناخته شده و گروه‌های ناظر از عقب‌نشینی بزرگترین دموکراسی جهان ابراز تاسف می‌کنند. اما یکی دیگر از چالش‌های اساسی هند توجه کمتری را به خود جلب کرده است: فرسایش ساختار فدرال این کشور. هند اتحادیه ای از ایالت هایی است که واحدهای تشکیل دهنده آن دولت های خود را دارند که بر اساس حق رای انتخاب می شوند. همانطور که در قانون اساسی هند مقرر شده، برخی از موضوعات، از جمله دفاع، امور خارجی، و سیاست پولی، بر عهده دولت در دهلی نو است. سایر موارد، از جمله کشاورزی، بهداشت، و قانون و نظم، بر عهده ایالت ها است. برخی دیگر، مانند جنگل ها و آموزش، مسئولیت مشترک دولت مرکزی و ایالت ها هستند. این توزیع اختیارات به دولت‌های ایالتی اجازه می‌دهد تا در طراحی و اجرای سیاست‌ها برای شهروندان خود، آزادی عمل زیادی داشته باشند.

هند به عنوان فدراسیون بزرگ و گسترده از ایالات، شبیه ایالات متحده است. اما ایالت های هند از نظر فرهنگ، مذهب و به ویژه زبان متنوع تر هستند. از این نظر، هند در مقیاس قاره ای از تنوع بیشتر به اتحادیه اروپا شبیه است. تا به امروز دولت‌های ائتلافی به این ناهمگونی احترام گذاشتند و آن را تغذیه کردند، اما در زمان مودی، حزب حاکم به سه طریق به دنبال ایجاد یکنواختی بود: از طریق تحمیل زبان اصلی، فرقه مودی به عنوان تنها رهبر هر پیامد در هند؛ و از طریق اختیارات قانونی و مالی که حضور در دهلی نو به آن می دهد.از زمان به قدرت رسیدن، دولت مودی با جدیت استقلال دولت های ایالتی را که توسط احزاب دیگری غیر از حزب حاکم اداره می شود، تضعیف کرده است. این امر تا حدی از طریق دفتر غیرحزبی فرماندار که در ایالت‌هایی که توسط حزب بهاراتیا جاناتا اداره نمی‌شود، به دست آمده است.

زمینه سازی برای احیای رادیکالیسم هندو

به این ترتیب، مودی در دهه‌ی ریاست‌جمهوری خود سخت کوشید تا قدرت سیاسی را متمرکز و شخصی کند. به عنوان وزیر ارشد گجرات، او به همکاران کابینه خود کار چندانی نمی داد و دولت را از طریق بوروکرات های وفادار به خود اداره می کرد. او همچنین به طور مداوم برای رام کردن جامعه مدنی و مطبوعات در گجرات تلاش کرد. از زمانی که مودی در سال 2014 نخست وزیر شد، این رویکرد اقتدارگرایانه در حکومت به دهلی نو منتقل شد. یندیرا گاندی و مودی با همه شباهت‌هایشان در سبک سیاسی، از نظر ایدئولوژی سیاسی تفاوت‌های چشمگیری دارند. ایندیرا گاندی که در بوته مبارزات آزادی هند، با الهام از روحیات کثرت گرای رهبر آن مهاتما گاندی (که با او ارتباطی نداشت) و پدرش نهرو شکل گرفت، عمیقاً به این ایده متعهد بود که هند به طور مساوی به شهروندان تعلق دارد. مودی دیدگاه دیگری داشته است. او که در محیط تندرو جنبش ملی گرای هندو بزرگ شده بود، ویژگی فرهنگی و تمدنی هند را با تسلط جمعیتی - و سرنوشت طولانی مدت سرکوب شده - هندوها تعریف می کند.

تلاش برای تحمیل هژمونی هندو بر حال و آینده هند تاثیر دارد. حزب حاکم هند تحت رهبری مودی تلاش کرده تا بر کثرت گرایی هندوئیسم غلبه کند و به دنبال غلبه بر اختلافات طبقاتی و اعتقادی بین گروه های مختلف هندو است. این کشور نوید ساخت «راج هندو» را می دهد، دولتی که در آن هندوها سلطنت خواهند کرد. مودی ادعا می کند که قبل از ظهور او، هندوها 1200 سال بردگی را به دست فرمانروایان مسلمان، مانند سلسله مغول، و حاکمان مسیحی، مانند بریتانیا، متحمل شده بودند - و او اکنون غرور هندو و کنترل هندوها را بر این سرزمین باز خواهد گرداند. در زمان انتخابات، حزب حاکم امیدوار است که هندوها کنارش تعریف شوند. از آنجایی که هندوها تقریباً 80 درصد جمعیت را تشکیل می دهند، اگر 60 درصد آنها بر اساس وابستگی مذهبی خود در سیستم چند حزبی هند رای دهند، این به 48 درصد از آرای مردمی برای  حزب حاکم بدل می شود و به اندازه ای است که مودی و حزبش با اختلافی راحت برگزیده شوند. در واقع، در انتخابات 2019، حزب حاکم با 37 درصد آرای مردم، 56 درصد از کرسی ها را به دست آورد.