می‌خواهیم قدرت موشکی و هسته‌ای باشیم و در انزوا قرار گیریم یا توسعه‌مدار باشیم و با دنیا تعامل کنیم؟
به گزارش اقتصادنیوز روزنامه هم میهن نوشت:آنچه در صحنه امروز ایران تعیین‌کننده و موضوع انتخاب است، بر مبنای مقایسه این دو رویکرد است؛ نه برنامه‌هایی جزئی و اصطلاحاً عملیاتی، اما در واقعیت امر، بی‌نسبت و بی‌تناسب با آنچه «ایران امروز» با آن درگیر است و برای عبور از وضعیت درحال افول اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و حتی امنیتی موجود، باید به آن توجه داشت.
رویکرد دوم، مسئله اصلی خود را ایران و ایرانیان قرار می‌دهد و با نگاهی کلان، موقعیت امروز کشور و ملت را درمی‌یابد و براساس آن، موضع می‌گیرد. آنچه پزشکیان در مناظره اول خود با عنوان «در قفس ماندن» بارها از آن سخن گفت، مبتنی و متکی بر همین نگاه کلان بود. نگاهی که در آن، ایران خواسته یا ناخواسته، براساس پروژه دشمنان دانا و یا پاس‌گل‌های دوست‌نمایان نادان، در انزوای بین‌المللی گرفتار آمده است و همچون پرنده‌ای در قفس، هر چه هم خود را به در و دیوار می‌کوبد، نمی‌تواند راهی به بیرون بیابد.
رویکرد اصیل در چنین وضعیتی، مبتنی و متکی بر گشودن درها و بیرون آمدن از قفس خودساخته یا دشمن‌ساخته است. همان رویکردی که در تنش‌زدایی هاشمی و خاتمی در دهه ۱۳۷۰ و در برجام روحانی و ظریف در دهه ۱۳۹۰ اتخاذ شد و به‌سرعت، بستر افزایش نرخ توسعه ایران و ارتقای موقعیت منطقه‌ای و بین‌المللی آن را فراهم ساخت.
حتی بسیاری از دستاوردهای کشور در حوزه‌های هسته‌ای، نظامی و امنیتی که اینک رقبای دولت‌های توسعه‌گرای هاشمی، خاتمی و روحانی به آن می‌نازند و شبانه‌روز با توهین و اتهام و تمسخر به آنان می‌تازند، محصول و دستاورد همان رویکرد توسعه‌گرایانه در آن دولت‌هاست.
اگر آن رویکرد توسعه‌گرا نبود و اگر آن تنش‌زدایی و تعامل با جهان در آن دولت‌ها نبود، نه منابع لازم برای توسعه کشور در حوزه‌های نظامی و هسته‌ای فراهم می‌آمد و اگر هم چنین منابعی تامین می‌شد، حتماً سطح و کیفیت زندگی در حوزه‌های دیگر (به‌ویژه اقتصاد، معیشت، بهداشت و آموزش) باید کاهش می‌یافت تا امکان تامین آن هزینه‌ها و بلندپروازی‌‌ها فراهم شود.
همانطور که تشدید تحریم‌ها چه در ابتدای دهه ۱۳۹۰ و قبل از برجام و چه از زمان خروج آمریکا از برجام در ۱۳۹۷ تا امروز، آشکارا کیفیت زندگی ایرانیان را پایین آورده است و موقعیت و اعتبار بین‌المللی ایران را نیز به خطر انداخته است.
یکی از اصلی‌ترین عوامل عقب‌ماندگی کامل کشور از اهداف سند چشم‌انداز بیست‌ساله که مدام پزشکیان به آن اشاره می‌کند، همین تضعیف جریان‌ها و نیروهای توسعه‌گرا در داخل از اواسط دهه ۱۳۸۰ و تحریم‌های گسترده از خارج در دو مقطع ابتدا و انتهای دهه ۱۳۹۰ است.
بنابراین، مسئله امروز ایران که موضوع اصلی انتخابات روز جمعه نیز هست؛ نه برگزیدن برنامه‌ها و شعارهای خرد و مقطعی و موردی و عموماً با مبانی و منابع نامشخص که برگزیدن یکی از دو رویکرد است؛ دو رویکردی که در تفاوتی آشکار با هم قرار دارند.
تفاوت دو رویکرد که در جهان امروز و به شکلی عینی، در کره‌شمالی و جنوبی نیز دیده می‌شود. یکی متکی بر موشک و قدرت هسته‌ای انزوا و گرسنگی را برگزیده است و آن دیگر، متکی بر توسعه و تعامل با دنیا، مرزهای صنعت و تکنولوژی را طی کرده است و خود را به سطح قدرت‌های اول جهان نزدیک ساخته است. انتخاب میان این دو رویکرد، به همین روشنی است.
