گزارش گاردین از تبعات گسترده شیوع کرونا بر اقتصاد جهانی؛ فرآیندهای اقتصادی در پساکرونا چه تغییری می‌کنند؟
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از انتخاب؛ لری الیوت در گاردین نوشت: بازارهای مالی به خاطر رشد نسبی بازار سهام طی یک هفته گذشته تصور می‌کنند که شرایط بد و بحرانی تمام شده است. این رشد نسبی به این دلیل رخ داد که برخی کشورها شروع به برداشتن محدودیت‌های اعمال شده برای مقابله با بیماری همه‌گیر کووید-19 می‌کنند. امیدوارم که به زودی در امتداد وال استریت فعالیت‌های اقتصادی از سر گرفته شود.
در ادامه این مطلب آمده است:
«در حال حاضر نمی‌توان شدت تاثیرات کرونا را پیش‌بینی کرد. این اتفاقی بود که اقتصاددانان آن را یک شوک برون زا می‌نامند: چرا که اگرچه تأثیرات زیادی دارد اما از خارج از اراده خود سیستم است.
بنابراین، این استدلال وقتی روشن‌تر می‌شود که می‌بینیم صندوق بین المللی پول می‌گوید از زمان رکود بزرگ به این سو اقتصاد جهانی امروز بدترین شرایط خود را تجربه می‌کند. کووید-19 به معنای پایان جهانی شدن نیست بلکه تنها طغیانی علیه آن است.
این دیدگاه که هیچ چیز اساسی در نتیجه تاثیرات اقتصادی این بحران تغییر نخواهد کرد، ممکن است درست باشد. البته همواره صحبت‌های زیادی در مورد چگونگی اصلاح بنیاد سرمایه داری جهانی پس از بحران بانکی سال 2008 وجود داشته است.
اکنون ممکن است سیستم مالی نسبت به سال 2008 مقاوم تر باشد اما اقتصاد جهانی به عنوان یک کل امروز با کمترین حاشیه ممکن کار می‌کند. این نکته از بالا به پایین صادق است. این تصویر واقعی در 30 سال گذشته که بازارهای جهانی به ویژه بازارهای مالی از نظر اندازه و دامنه افزایش یافته‌اند حقیقت دارد. طی این سال‌ها زنجیره تأمین طولانی و پیچیده‌ای ایجاد شده است.
توسعه مؤسسات جهانی قوی‌تر ممکن است برای محدود کردن برخی از زیاده‌روی‌های سرمایه فراملی عمل کرده باشد، اما از سال 1930 تاکنون همکاری چند جانبه‌ای وجود نداشته است. تنها شکل مؤثر هماهنگی بین‌المللی از طریق بانکهای مرکزی‌ای تأمین می‌شود که پول فراوانی در اختیار دارند. هر تلاشی برای افزایش نرخ بهره بیش از سطح عادی، موجب هراس بازار سهام و نتیجه‌ای عکس می‌شود.
اما این همه داستان نیست. دلیل اینکه دولت انگلستان مبلغ زیادی پول را به خدمات درمانی، یارانه‌های دستمزد، حمایت از خود اشتغالی و مشاغل کوچک اختصاص داده، این است که همه آنها فقط قبل از وقوع بحران می‌توانستند خود را مدیریت کنند.
ضعیف‌ترین دهه برای رشد دستمزد واقعی از قرن نوزدهم بدین معناست که میلیون‌ها کارگر تنها یک روز از پرداخت فاصله دارند. برای بیشتر افراد، خود اشتغالی یک مبارزه روزمره برای ایجاد حداقل‌های زندگی است. مشاغل کوچک مانند رستوران‌های خانوادگی در حاشیه فعالیت می‌کنند. برای آنها، بازپرداخت وام دولتی حتی با فرض اینکه بتوانند آن را بگیرند، همه سودشان برای دو سال آینده را از بین می‌برد.
برخی به طور جدی اعتقاد دارد از آنچه که پیش‌تر در سراسر جهان اتفاق افتاده درس‌های لازم گرفته نشده است. چین در عید سال نو به سازمان بهداشت جهانی هشدار داد که ممکن است مشکلی داشته باشد. این یک عمل جنون آمیز خواهد بود که سال 2020 را به عنوان یک انحراف از بین ببریم و فرض کنیم همه چیز به حالت عادی برگردد.
برخی از تغییرات اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسند. شرکت‌ها به دلیل اختلال ناشی از بیماری همه‌گیر، زنجیره‌های عرضه خود را کوتاه‌تر می‌کنند. همزمان برای سیستمهای درمانی باید پول اضافی پرداخت شود تا بتوانند با ظرفیت بیشتری کار کنند. کووید-19 بسیاری از کشورها از جمله انگلیس را در معرض خطر به لحاظ کاهش تولید داخلی و تکیه بسیار زیاد به خدمات مالی دولتی قرار داده است.
همزمان اصلاحات دیگر سخت‌تر به نظر می‌رسند. برای مدیریت مبارزه با بیماری همه‌گیر کووید-19 و به حداقل رساندن آسیب‌های اقتصادی ناشی از آن، نیاز به یک سیستم بین المللی قوی‌تری هست. هیچ کشوری علیرغم آنچه که دونالد ترامپ ممکن است فکر کند، رویکردی جداگانه برای مقابله با این بیماری ندارد.
سرانجام، شوک ناشی از بحران بانکی آنقدر بزرگ نبود که بتواند تغییرات واقعی را ایجاد کند. این ممکن است متفاوت باشد. دولت‌ها متفق‌القول در بازار آزاد مانند انگلستان هنوز مسیری طولانی را برای ملی کردن بازارهای کار خود طی نکرده‌اند، آنها تنها به دلیل اینکه اقتصادهایشان ذاتا شکننده است این کار را کرده‌اند. بهترین استدلال در مورد کنترل سرمایه، مالیات بر دارایی و یک توافق نامه سبز جدید این است که آنها در زمان بعدی بحران، اقتصاد را مقاوم‌تر سازند چرا که احتمالا بحران‌های دیگری هم در آینده وجود خواهند داشت.»
