جایزه «گرمی» برای گروه کیهان کلهر

به گزارش «تابناک»؛ یویوما یکی از بزرگ‌ترین و معروف‌ترین ویولن‌سل نوازان معاصر به همراه گروه موسیقی جاده ابریشم که شماری از برجسته ترین نوازندگان جهان از جمله کیهان کلهر عضو آن هستند، به عنوان بهترین موسیقی جهانی در سال 2017 انتخاب شد و یکی از «جوایز گرمی / Grammy Awards» را از آن خود کرد.

جایزه گرمی که توسط «آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط / National Academy of Recording Arts and Sciences» اهدا می شود، دقیقاً معادل اسکار در حوزه موسیقی است و به برندگانش یک تندیس طلا به شکل گرامافون اهدا می شود.

پیش از این، در میان هنرمندان موسیقی ایران، تنها استاد محمدرضا شجریان و حسین علیزاده برای آلبوم‌های «فریاد» و «بی تو» به سر نمی‌شود، کاندیدای دریافت جایزه گرمی شده بودند و نام هیچ موزیسین ایرانی در میان برندگان جوایز گرمی (حتی گروهی) نبود اما کیهان کلهر این طلسم را شکست. 

گروه «جاده ابریشم»، نخستین‌بار در سال ۱۹۹۸ توسط یویوما به منظور تعامل و تبادل فرهنگی کشورهای در مسیر جاده ابریشم و کشورهای اروپایی پیشنهاد شد. اصلی‌ترین و مهم‌ترین هدف این طرح تبادل فرهنگی میان کشورهای صاحب تمدن حاشیه جاده ابریشم و کشورهای اروپایی، از طریق برگزاری کنسرت، فستیوال، نمایشگاه، مسترکلاس، ضبط، انتشار و به وجود آوردن آثار جدید موسیقایی بود.

«یویوما» در رابطه با چگونگی شکل‌گیری ایده اولیه جاده ابریشم گفته است: «در طول سفرهای متعددی که به نقاط مختلف دنیا داشتم، همواره عقاید، مذاهب و فرهنگ‌های قدرتمندی که توانسته بودند کشورهای صاحب تمدن چندین هزار ساله را تحت‌تأثیر قرار دهند، من را شگفت‌زده می‌کرد و همواره می‌اندیشیدم که چگونه می‌توان از تلفیق و ترکیب موسیقی فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف به صداهای جدیدی دست یافت.» از کشور ایران علاوه بر کیهان کلهر (کمانچه)، سیامک آقایی (سنتور) و سیامک جهانگیری (نی) نیز به عنوان نوازنده با این گروه همکاری کرده‌اند.

این گروه همچنین تمایل بسیاری به اجرای برنامه در ایران دارد، «کلهر» درمصاحبه‌ای در این باره گفته است: «اتفاقاً آنها خیلی دوست دارند به ایران بیایند، ولی اینجا یک سالن مناسب هم برای اجرا وجود ندارد. از سویی دیگر برنامه های جاده ابریشم خیلی گران است. اگر بیست تن اعضای گروه با منشی‌ها و صدابردارهایشان و عوامل دیگر بخواهند به اینجا سفر کنند بودجه سرسام آوری را می طلبد. این در حالی است که بودجه کنسرت‌های موسیقی این چنینی در نقاط مختلف دنیا عموماً از طریق منابع دولتی تأمین می شود و بلیت فروشی نمی تواند هزینه‌ها را تأمین کند. مثلاً در چین، این قدر قیمت بلیت ها بالاست که مشخص است مردم نمی‌توانند بهای این بلیت ها را پرداخت کنند. گروه ها و سازمان‌هایی این بلیت ها را خریده بودند و به مردم داده بودند.»