زیباکلام: مردم دیگر گول پوپولیسم را نمی‌خورند
به گزارش انتخاب، این استاد دانشگاه و تحلیلگر مسائل سیاسی در گفت‌وگو با «فرارو» با اشاره به شعارهای پوپولیستی برخی کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری افزود: در سال ۸۴ اصولگرایان با استفاده از تریبون‌هایی مانند صداوسیما، نمازجمعه و... که در اختیار داشتند فضایی در کشور ایجاد کردند که مرحوم هاشمی در آن سنبل اشرافیت بود و محمود احمدی‌نژاد به عنوان رابین‌هود نظام و حلول روح شهید رجایی در جسم او معرفی شد که آمده تا هر آنچه هاشمی و اطرافیانش برده‌اند را پس بگیرند.
وی ادامه داد: آنها در آن دوره میلیون‌ها سی‌دی با محتوای مبارزه با اشرافیت که آن را در سیاست‌های اقتصادی مرحوم هاشمی رفسنجانی نشان می‌دادند، تبلیغات گسترده‌ای را تدارک دیدند. در این سی‌دی‌ها این موضوع ترویج می‌شد که سیاست‌های اقتصادی آقای هاشمی رفسنجانی منجر به پیدا شدن یک گروه از اشراف شده و باید با آن مبارزه کرد. ما نمی‌دانیم این تبلیغات چه میزان از آرای دوره نهم ریاست جمهوری را به نام محمود احمدی‌نژاد سرازیر کرده اما می‌دانیم بی‌تاثیر نبوده است.
این استاد دانشگاه افزود: به هرحال این راه در آن دوره انتخابات نتیجه مثبت به همراه داشت و حدود ۱۷ میلیون نفر باور کردند که محمود احمدی‌نژاد و اصولگرایان آمده‌اند تا زندگی آنها را متحول کنند و پول نفت را بر سر سفره‌های آنها ببرد. اما در طول هشت سال ریاست این افراد بر قوه مجریه نشان داد که بخش عمده آن شعارها برای این بود که بتوانند عوام و قشر ضعیف جامعه را با خود همراه کنند. بنابراین شعارهایی مانند اینکه من رئیس‌جمهور بشوم یارانه را چند برابر می‌کنم یا اگر به من رأی بدهید پنج میلیون شغل ایجاد می‌کنم یا من آمده‌ام که حقوق مردم را دو و نیم برابر کنم، دیگر جواب نمی‌دهد. مردم تجربه‌شان مانع از این می‌شود که گول چنین وعده‌های پوپولیستی را بخورند.
زیباکلام با بیان اینکه "در بهترین حالت این روش رفتاری و تبلیغی می‌تواند حدود ۵ الی ۷ میلیون رأی به همراه داشته باشد"، اظهار کرد: واقعیت این است که اکثریت مردم دیگر برایشان شعار و وعده اهمیتی ندارند و آنها از کاندیداها برنامه و طرح می‌خواهند. به آقایان می‌گویند که اگر رأی ما را می‌خواهید باید بگویید که با فساد چه خواهید کرد؟ یا شما گفته‌اید که پنج میلیون شغل ایجاد می‌کنید. ایجاد هر شغل بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سرمایه نیاز دارد. حالا اگر ما بگویم که هر شغل ۱۰۰ میلیون تومان هم هزینه داشته باشد، برای پنج میلیون شغل لازم است که حدود ۵۰۰ هزار میلیارد سرمایه‌گذاری انجام شود. این در حالی است که بودجه عمرانی سال گذشته فقط ۱۳ هزار میلیارد بوده؛ از کجا می‌خواهید الباقی این هزینه را به دست بیاورید؟
وی ادامه داد: همه‌چیز نشان می‌دهد که این پتانسیل در حال رسوب و بی‌اثر شدن است. دولت نهم برخلاف شعارها و وعده‌هایی که داد، نتوانست حتی به میزانی که توده‌های فقیر انتظار داشتند به آنها رسیدگی کند. به چند حرکت نه چندان جدی که کامیابی ندارد، کاهش فاصله درآمدی میان شهری - روستایی، صنعتی، کشاورزی، فقیر و غنی در این هشت سال به اندازه‌ای نبوده که مردم آن را احساس کنند در این سال‌ها به اندازه کافی برای شهروندان شغل باثبات و درآمد کافی ایجاد نشد و نرخ بیکاری نه تنها کاهش نیافته است بلکه روندی فزاینده را تجربه کرده و اکثریت بیکاران جامعه را افراد و فرزندان خانواده‌های تهیدست تشکیل می‌دهند. گروه‌های پردرآمد جامعه طعم بیکاری را نمی‌چشند. افزایش نرخ تورم در این چهار سال بیش از هر گروهی به فقرا و کسانی که درآمد آنها از راه فروش نیروی کار به دست می‌آید آسیب زده است.
او تاکید کرد: افزایش قیمت و گرانی مواد غذایی به قشر کم‌درآمد لطمه می‌زند و این گروه‌های فقیر می‌فهمند که به رغم وعده‌های داده شده روزگارشان بهتر نشده است. شما در نظر بگیرید که در سال ۸۹ که پرداخت یارانه‌ها آغاز شد مردم می‌توانستند با ۴۵هزار تومان حدود ۱۰-۱۵ کیلو برنج ایرانی خریداری کنند اما الان با این مبلغ در بهترین حالت می‌توانند چهار کیلو برنج بخرند. بنابراین مردم به راستی درد و اشتباه پوپولیسم را با گوشت و پوست و استخوان خود تجربه کرده‌اند و دیگر تن به چنین وعده‌های پوچ و خیالی نمی‌دهند.
این تحلیلگر مسائل سیاسی افزود: شهروندان فهمیده‌اند که جریان حاکم در آن هشت سال به جای اینکه به نظرات و دیدگاه‌های کارشناسان در امور سیاست داخلی، سیاست خارجی و اقتصاد توجه کند، آنها را از صحنه بیرون کرده و سیاست خارجی را با مشکل جدی مواجه کرد که اگر تحریم‌ها گسترده می‌شد باز هم تهیدستان بودند که بیشترین آسیب را خواهند دید. علاوه بر این سطح سواد جامعه نسبت به آن دوره بسیار بالاتر رفته است. به همین دلایل، من تصور می‌کنم دوران پوپولیسم به پایان رسیده است و در سال‌های پیش رو با شتاب بیشتری سقوط خواهد کرد. حالا وقتی آقایان شعار می‌دهند، مردم از آنها سؤال می‌کنند. آنها می‌پرسند برنامه شما برای مبارزه با فساد چیست؟ برای مدیریت دانشگاه‌ها چه برنامه‌هایی دارید؟ و ... .
