فتوای 8 مرجع تقلید درباره تصمیم برای «حیات» بیماران لاعلاج
متن پرسش «شفقنا» و پاسخ‌های این مراجع تقلید به این شرح است:
در بیماری‌های لاعلاج نظیر سرطان‌های پیشرفته یا بیماری‌هایی که مرگ بیمار حتمی است، اگر پزشک بین دو گزینه قرار گیرد که یکی درمان بیمار به شیوه‌ای باشد که زندگی را احتمالا قدری طولانی‌تر نماید اما رنج بسیاری بر بیمار تحمیل شود و دومی شیوه‌ای باشد که بیمار مدت کوتاه‌تری زنده بماند اما رنج کمتری بکشد، در این صورت اگر بیمار خود شیوه دوم را برگزیند، آیا پزشک مجاز به تجویز آن خواهد بود؟
آیت‌الله العظمی سیستانی: آنچه خود مریض اختیار می‌کند.
آیت‌الله العظمی فیاض: بیمار نمی‌تواند شیوه دوم را برگزیند. وظیفه دکتر این است هر چند می‌تواند بر زنده ماندن بیمار کوشش نماید.
آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی: مجاز به تجویز روش دوم نیست مگر درد و رنج بیمار به حدی باشد که اتخاذ آن روش، ضرورت داشته باشد.
آیت‌الله العظمی صافی گلپایگانی: در فرض سوال، شیوه اول باید انتخاب شود.
آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی: در فرض سوال که مریض گرفتار رنج فراوانی می‌شود می‌تواند روش درمان دوم را انتخاب کند.
مرحوم آیت‌الله العظمی موسوی اردبیلی : (ایشان در زمان حیاتشان به این پرسش پاسخ دادند): خیر
آیت‌الله العظمی نوری همدانی: در فرض سوال خیر، برای پزشک چنین کاری جایز نیست و حرام می‌باشد.
آیت‌الله العظمی سبحانی: اگر سبب کوتاهی عمر شود جایز نیست و رضایت بیمار موجب جواز آن نمی‌شود.
