نماینده مجلس خطاب به رئیس جمهور: حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایرنا؛  پایگاه خبری-تحلیلی پیغام نطق عبدالحمید خدری نماینده مردم شهرستان های بوشهر ، گناوه و دیلم در مجلس شورای اسلامی با عنوان آقای رئیس جمهور چرا کسی فریاد ما را نمی شنود بازنشر داده است.

عبدالحمید خدری این شعر را خواند که «حرف ها دارم اما ... بزنم یا نزنم؟ با تو ام! با تو! خدایا! بزنم یا نزنم؟ همه حرف دلم با تو همین است ای «دوست »؛ چه کنم ؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم ؟» تک تک مصرع‎های این شعر با فریاد «بزن-بزن» نمایندگان همراهی می شد و فضای مفرحی را در مجلس نشان می‎داد.
نماینده مردم بوشهر، گناوه، دیلم در مجلس شورای اسلامی در ادامه سخنانش گفت: آقای رئیس جمهور چرا کسی فریاد ما را نمی شنود؛ استان بوشهر با آن سابقه درخشان مبارزه و مرزداری و با دریایی از ثروت های خدادادی امروزه در سایه کم توجهی ها و کم لطفی ها از قطار توسعه جامعه جا مانده است.
خدری خاطرنشان کرد: با هر معیاری که بسنجیم در حق این نگهبانان امین خلیج فارس کوتاهی شده است شاید بد نباشد که به ریاست جمهور به عنوان پاسدار قانون اساسی کشور اصل 28 این میثاق نامه ملی را یادآور شوم؛ از تامین شغل براساس خواست و تمایل افراد که بگذریم همین مشاغل پرزحمت و کم درآمد هم گاه و بی گاه به خطر می افتد تا جایی که امروز ملوانان ما در دوام همین مقدار اندک نیز در بیم و امید به سر می برند.
این نماینده مردم در مجلس خطاب به رئیس جمهور گفت: آقای روحانی اندکی به عقب برگردید و مناظره های خود را مرور کنید، صحبت هایتان را در مراسم تنفیذ و تحلیف را مبنی بر فقرزدایی مطلق به یادآورید؛ اجازه ندهید دولت شما با تصمیمات غلط که منشأ آن گزارش های خلاف واقع است خاطر مرزنشینان را مکدر کند.
وی خطاب به رئیس جمهور، هیات دولت اظهار کرد: نام بوشهر برای شما به خوبی آشنا است چرا که چرخ اقتصادتان با وجود بوشهر می چرخد اما با کمال تاسف چرخ اقتصاد و معیشت مردم در بوشهر متوقف است.
عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی گفت: اگرچه مردم استان بوشهر قانع هستند اما قناعت هم حد و اندازه ای دارد، از سعه صدر و صبوری مردم بوشهر سوءاستفاده نکنید؛ چه زمانی قرار است صدای مردم شنیده شود.
وی خاطرنشان کرد: مردم استان بوشهر از شمال تا جنوب دردمندند و وقتی می بینند که با چراغ سبز مدیران غیربومی نیروی کار خارج از استان فوج فوج وارد شهر می شود و همین اندک فرصت های کار را هم اشغال می کنند در حالیکه هر روز بر خیل جوانان تحصیل کرده و بیکار افزوده تر می شود دردشان مضاعف تر می شود.