چرا تحریم‌های آمریکا ایران را پای میز مذاکره نمی‌کشاند؟

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایرنا؛ 'براد استیپلتون' از اعضای پیشین اندیشکده پرنفوذ 'کیتو' و عضو اندیشکده 'رند' در یادداشتی با عنوان 'تحریم ها رفتار ایران را تغییر نمی دهد' افزود: تحریم ها نه تنها رفتار ایران را تغییر نمی دهد بلکه خروج واشنگتن از برجام هیچ مزیتی برای آمریکا نداشته است. 

در تاریخ 26 سپتامبر، 'دونالد ترامپ' رئیس جمهوری آمریکا جلسه شورای امنیت سازمان ملل متحد را با تمرکز بر ایران و 'مبارزه با گسترش سلاح های هسته ای' سرپرستی کرد. او پس از خروج از برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) در ماه مه، فرصت مناسبی برای تنبیه ایران به دست آورد. در این راستا، دولت ترامپ به وضوح تلاش می کند تا حمایت بین المللی را از وضع تحریم های مجدد علیه تهران که موجب تعلیق برجام شده بود، جلب کند. 

در ادامه یادداشت این عضو نهمین اندیشکده پرنفوذ جهان (رند) آمده است: البته باید تاکید کرد که هدف نهایی تحریم های اقتصادی مجازات کشورهای هدف نیست بلکه وادار کردن آنها به تغییر سیاست های ناشایست است. با این حال، در شرایطی که تحریم های آمریکا اقتصاد ایران را به شدت تحت تاثیر قرار داده اما این فشارها به احتمال زیاد ایران را متقاعد نخواهد کرد که به خواسته های دولت ترامپ تن دهد و ترامپ باید بداند اگر این تحریم ها یکبار ایران را به پای مذاکره آورده، اینبار چنین تاثیری ممکن نیست و این موضوع دلایل بسیاری دارد: 

نخست، مقیاس تقاضاهای دولت ترامپ بسیار بلندپروازانه است. در حالی که برجام تنها برنامه هسته ای ایران را هدف قرار داده بود، دولت ترامپ مشخص کرده تحت هر توافق جدیدی، ایران باید علاوه بر برنامه هسته ای برنامه موشک های بالستیک خود را نیز کنار گذاشته و حمایت خود را از گروه های سیاسی و نظامی خارج از ایران از جمله در لبنان، سوریه، عراق و یمن متوقف کند. لذا از آنجاکه ایران تمامی این فعالیت ها را برای امنیت خود حیاتی می داند، غیر قابل تصور است که تهران با یک توافق جامع که آزادی آن را در تمام حوزه های نام برده محدود کند، موافقت نماید. 

دوم، خروج واشنگتن از برجام؛ اکراه ایران برای ورود به توافقی دیگر با ایالات متحده را بالا برده است. این در حالی است که حتی پیش از توافق بر سر برجام، مخالفت ها و شک و تردیدهای فراوانی در این معامله هسته ای میان تندروهای ایران وجود داشت. حال این احساسات بی تردید افزایش یافته و خروج ترامپ از این توافق باعث شده است واشنگتن به عنوان یک مذاکره کننده غیر قابل اعتماد شناخته شود. بنابراین هرگز شگفت آور نیست که بدانیم مقامات ایران هرگز حاضر به ورود به مذاکره با دولت ترامپ نیستند و از آنجا که دولت ترامپ بعید است هر نوع توافق جامعی را که بر آن تاکید دارد، تضمین کند؛ ایران فعالیت هایی که از نظر ایالات متحده بی ثبات کننده هستند را همچنان ادامه می دهد. بنابراین، پرسش مهم این است که ایالات متحده چگونه باید به این اقدامات ایران پاسخ دهد؟

از سوی دیگر، اگر چه ایالات متحده بی شک ترجیح می دهد دولت های غربی قدرت خود را در عراق، یمن و سوریه تثبیت کنند، اما بی ثباتی در این کشورها تهدید چندانی برای امنیت اقتصادی و منطقه ای آمریکا نیست. علاوه بر این، هرچند تهران بارها و بارها خواستار نابودی اسرائیل شده، اما حمایت مداوم ایران از حماس و حزب الله، بقای جدی نزدیکترین متحد منطقه ای ایالات متحده را به خطر نمی اندازد.

در طول جنگ سرد، فشار برای مقابله با گسترش کمونیسم، درگیری ها را شدیدتر کرد و ایالات متحده را به سوی رویارویی مستقیم نظامی با ویتنام پیش برد. در این برهه از زمان نیز واشنگتن در جنگ یمن با حمایت از ائتلاف به رهبری سعودی در برابر شورشیان حوثی تحت حمایت ایران، سبب بروز بحران انسانی شدیدی شده که در آن میلیون ها نفر در معرض قحطی و بیماری هستند.

لذا با توجه به این تجارب، خروج نیروهای نظامی آمریکا از خاورمیانه همانگونه که ترامپ نیز بارها تاکید کرده باید آغاز شود هرچند این به معنی سرسپردگی واشنگتن در برابر تهران و ادامه رفتارهای بی ثبات کننده اش نیست. بلکه ایالات متحده باید به جای مشارکت در جنگ های نیابتی بی هدف، دست به ابتکاراتی برای تقویت دولت ها بزند و میان تقسیمات قومی و فرقه ای پل زده و بدین ترتیب جلوی نفوذ ایران در منطقه به ویژه عراق را بگیرد. در پایان باید خاطرنشان کرد این امر اقدامی است که تا چندین نسل ممکن است به درازا بکشد. اما در بلندمدت توسعه اقتصادی و اجتماعی را در پی خواهد داشت و کلید ثبات در خاورمیانه است.

***'نشریه آمریکایی نشنال اینترست در طول تقریبا سه دهه فعالیت از آغاز کار خود را با تمرکز بر سیاست خارجی شروع کرد. این نشریه در سال 1985 توسط 'ایروینگ کریستول' و 'اوون هریس' تأسیس شد و با متفکران و دولتمردانی همچون 'دیسرائیل'، 'بیسمارک' و 'هنری کیسینجر' ارتباط دارد. گرچه سیاست های بین المللی در چند دهه گذشته بطور قابل توجهی تغییر کرده، اما اساسنامه این نشریه همچنان بدون تغییر باقی مانده است و تمرکز خود را بر روی سیاست خارجی در راستای منافع ملی آمریکا قرار داده است'.