آتش‌سوزی در هتل آسمان شیراز

فرمانده انتظامی فارس همزمان با مشاهده دود دستورات لازم را برای پیگیری صادر کرد تا پلیس سریعتر وارد ماجرا شده، خیابانها را مسدود و مسیر را ایمن کند.

دفتر سردار حبیبی را که با هدف رسیدن به قرار بعدی، به سمت دفتر شهردار شیراز ترک کردم، هنوز هم دود آسمان، منظر آسمان شیراز را مخدوش کرده بود و خیلی‌ها نگاهشان در امتداد مسیر دود به افق خیره مانده بود.

پانزده دقیقه مانده به ساعت یک بعدازظهر، قائم مقام شهردار برای ارائه گزارشی به دفتر مهندس اسکندرپور آمد و از وضعیت هتل آسمان گفت؛ قانعی هم در تماس تلفنی از مهار آتش خبر داد و اینکه به دلایلی، همچنان دود در دو طبقه منفی یک و دو، متراکم مانده است و از هر درزی به سمت آسمان روانه می‌شود.

عقربه‌های ساعت از یک بعدازظهر عبور کرده بود که به همراه شهردار و قائم مقامش، پیاده، راهی خیابان رودکی شدیم، اگرچه راه کوتاه بود اما هرم گرمای ظهر تابستان شیراز، حسابی از خجالتمان درآمد تا نرسیده به هتل به عرق بنشینیم.

خیابان را پلیس مسدود کرده بود و چندین دستگاه خودروی آتش‌نشانی و یک دستگاه نربان بلند در خیابان مستقر شده و اورژانس و نیروهای آتش نشان هم همه جا بودند.

لوله‌های انتقال آب و فوم، از هر طرف روانه ساختمان نیمه کاره هتل آسمان شده بود؛ قانعی مدیرعامل آتش نشانی در ارائه توضیح به شهردار شیراز گفت: آتش به دلایلی که بعدا باید کارشناسی شود، از تشک‌های قرار گرفته در زیرزمین ساختمان آغاز شده است.

قانعی با اشاره به تعداد زیادی کپسول گاز و هوا که کنار خیابان چیده شده بود و چند بشکه مواد اشتعالزا، گفت: اینها در زیرزمین بود و اگر دیر رسیده بودم، انفجار شدیدی را سبب ساز می شد.

او اضافه کرد: آتش نشانان از هر طرف حریق را محاصره کرده و بعد از مهار کامل، تمام کارگرانی که در طبقات فوقانی گیرافتاده بودند را نجات دادند.

قانعی اما گفت به دلیل مواد موجود در تشک‌ها، باید با مقدار زیادی فوم، احتمال شعله ور شدن آنها را از بین ببریم و تولید دود سیاه را مهار کنیم.

میان حرف‌های قانع به داخل ساختمان رفتم، دود سیاه و غلیظی از طبقات پایین به سمت بالا در حرکت بود، بعد، آتش نشانان با استفاده از تجهیزات تنفسی و لباسهای ضد حریق، در آن گرمای طاقت فرسا، عرق ریزان، مشغول به کار بودند.

بیش از چند دقیقه امکان ماندن در محدوده وجود نداشت، در حالیکه به سرفه افتاده و از چشم ها اشک جاری شده بود، ساختمان را ترک کردم می‌شد حال و روز آتش‌نشانها را تا حدودی درک کرد، آنهایی که خطر می‌کنند تا جان شهروندان شهرشان با مخاطره مواجه نشود.

در این میان یکی از خم شدن بعضی از تیرآهن‌های سقف یکی از طبقات زیرزمین خبر می‌داد، موضوعی که نباید از کنار آن به سادگی عبور کرد؛ اگرچه سجادیان، مالک هتل مدعی است که سازه این بنا بسیار مستحکم بنیان گذاشته شده و آتش به آن صدمه نمی‌زند.

سجادیان اما معتقد بود که مهار آتش خیلی به طول انجامیده و می شد خیلی سریعتر آن را اطفاء کرد! موضوعی که قانعی مدیرعامل آتش نشانی شیراز آن را کاملا رد می کرد.

مشاهدات هم حاکی از تلاش آتش نشانانی بود که تنها آتش را می‌شناختند و مخاطرات آن برایشان اهمیتی نداشت که مالک و صاحب محلی که دچار حریق شده کیست، آنها که حریق جانشان را تهدید می‌کند متعلق به چه گروهی هستند و .... آنها نه اهل مبارزه با مخاطرات هستند، مردانی که به دل آتش می‌زنند بدون آنکه واهمه‌ای از مخاطرات آن داشته باشند.

شاید اگر همین مردان دیرتر به ساختمان نیمه کاره هتل آسمانی که حریم بصری ارگ کریمخانی را به مخاطره انداخته، رسیده بودند، انفجار تخریب آن را پی ریزی کرده بود و جان دهها نفر از کارگرانی که در آن مکان مشغول به کار بودند تا رهگذران و کسبه و ساکنان محل را با خطر مواجه می کرد.

ساختمان هتل آسمان را در حالی ترک کردم که عقربه‌های ساعت به آرامی از 14 و 30 دقیقه ظهر شنبه 12 مرداد، اولین روز از هفته گرامیداشت خبرنگار عبور می‌کرد و هنوز همکاران رسانه‌ای، خبرنگار و تصویربردار صدا و سیما و یکی دو عکاس، در صحنه حضور داشتند....