آیا شاهد جنگ تمام‌عیار ایران و اسرائیل خواهیم بود؟

در ادامه این مطلب آمده است: در سال های اخیر سوریه به میدان نبرد اصلی ایران و اسرائیل تبدیل شده است. این دو قدرت منافع متناقضی در جنگ سوریه دارند و بیانات متضاد مسئولان باعث شده که سوالاتی درمورد اهداف استراتژیک آنها پدید آید-و اینکه رویارویی این دو در کوتاه مدت و بلند مدت چه مسیری را در پیش خواهد گرفت.

میدان نامتقارن جنگی

اهداف و سیاست های اسرائیل از زمان شروع جنگ داخلی سوریه در سال 2011 با توجه به نقش چشمگیر ایران، حزب الله و دیگر گروه های شیعه پشتیبان بشار اسد متحول شده اند.

پیروزی اسد و هم پیمانان ایرانی اش از نگاه رهبران اسرائیلی یک تهدید حیاتی محسوب می شود. شاید یکی از اهداف مطلوب برای آنها، جنگی طولانی باشد که اسد را ضعیف کرده اما در عین حال اجازه بازیابی قدرت بدون تهدید اسرائیل را به آنها بدهد.

در سال های اخیر اسد بسیاری از مناطق از دست رفته را بازپس گرفته در حالی که اسرائیل-با دستی نسبتا باز-بر بر بمباران محموله های اسلحه ایران برای حزب الله و گروه های شیعه سوریه تمرکز داشته است. اسرائیل از پشتیبانی کامل ترامپ و برخی رقبای منطقه ای ایران بهره می برد اما این حملات کاملا با قوانین بین المللی و یکپارچگی سوریه در تناقض است و باعث ناپایداری سیاسی و اقتصادی در منطقه خواهند شد.

ایران خود را در مقابل امریکا و هم پیمانانش از جمله اسرائیل و دولت های عربی یافته است که منابع نظامی و اقتصادی عظیمی را در اختیار دارند. ایرانیان که توان مقابله با این منابع را ندارند یک استراتژی جنگی نامتقارن را در پیش گرفته اند.

یکی از نقاط قوت تهران، توانایی همکاری با دولت ها و فعالان غیر دولتی همسایه است. هم پیمانی ایران با حکومت اسد در راستای پیشبرد اهداف متعددی است؛ سوریه نقش مهمی در تضمین زنجیره ی ارسال سلاح به حزب الله ایفا می کند و حکومت اسد بخشی جدا نشدنی از "محور مقاومت" محسوب می شود.

مسئله بقاء

رهبران ایران باور دارند که اگر در دمشق با تندرو های سنی مبارزه نکنند باید در تهران با آنها بجنگند (دفاع تهاجمی). درنتیجه بقای حکومت اسد پازل مهمی در استراتژی امنیت ملی ایران محسوب می شود.

اما اسرائیل در این رویارویی از برتری استراتژیک از جمله اطلاعات بهتر، پشتیبانی امریکا و اجازه روسیه برخوردار است. روسیه و اسرائیل از مکانیسم تنش زدایی استفاده کرده اند و درنتیجه جت های اسرائیل می توانند تا زمانی که نیرو های روسی را تهدید نمی کنند به اهداف ایرانی حمله کنند.

مسئولان روسیه درخواست خروج تمامی طرفین از سوریه را دارند اما از آنجایی که جبهه ای محکم در مقابل حمله هوایی اسرائیل نمی گیرند، می توان نتیجه گرفت که علاقه مند به رویارویی با اسرائیل نیستند و مایلند توان ایران در سوریه تا حدی کاهش پیدا کند.

یکی از انگیزه های اصلی مداخله روسیه در سوریه، حفظ پایگاه هوایی در منطقه غربی لاذقیه و پایگاه دریایی این کشور در بند طرطوس است. با بررسی تاریخچه روابط مسکو و تهران می توان فهمید که اتحاد فعلی این دو کشور تاکتیکی است و از دشمنی مشترک آنها نسبت به دولت ترامپ و تحریم های امریکا منشا می گیرد.

نقاط ضعف کلیدی

اسرائیل با وجود برتری های استراتژیک و نظامی نقاط ضعف مهمی دارد. صلح در سوریه به زور امکان پذیر نیست؛ کشور های همسایه باید این صلح را بپذیرند و یک سری سیاست های اسرائیل با این موضوع در تناقض است. برنامه اسرائیل برای الحاق 30 درصد از کرانه غربی باعث شده تا مسئولان فلسطینی همکاری امنیتی خود با اسرائیل را فعلا به تعویق بیندازند و این موضوع ممکن است آخرین ضربه به پیمان صلح اسرائیل-اردن باشد.

همچنین سرمایه گذاری عظیم ایران بر روی حکومت اسد براساس منافع ملی است و منشائی ایدئولوژیک ندارد. ایران به جای تشکیل یک "هلال شیعه" از تهران تا بیروت، به دنبال ایجاد موازنه قدرت در مقابل اسرائیل و دولت های عربی است.

در حال حاضر جنگ تمام عیار بین ایران و اسرائیل دور از واقعیت است. امریکا و روسیه هردو قصد دارند که پس از تثبیت منافع استراتژیک خود، نیرو هایشان را به کشور بازگردانند. قدرت های منطقه ای هم موافقند که درگیری گسترده نظامی باعث بی ثباتی بیشتر در منطقه خواهد شد.

به همین دلیل محور اسرائیل-امریکا-کشور های خلیج [فارس] به دنبال آن هستند که با افزایش فشار نظامی و اقتصادی برروی ایران در سوریه و دیگر جاها، باعث تغییر حکومت در تهران شوند. اما در حال حاضر نشانه ای از فروپاشی نیست و درگیری ایران و اسرائیل در زمینه های مختلف از جمله حملات سایبری ادامه خواهد داشت.