چرا حس بویایی بیماران کرونایی از بین می‌رود؟

به گزارش اقتصاد نیوز به نقل از ایسکانیوز، بسیاری از افراد مبتلا به کووید-19 گزارش دادند که به طور ناگهانی حس بویایی خود را از دست داده و سپس طی یک یا دو هفته این حس به حالت اولیه خود بازگشته است.

جالب است که بسیاری از این افراد گفتند که بینی آنها باز است، بنابراین از بین رفتن بو به بسته شدن بینی ربطی ندارد.

در مورد برخی از افراد از بین رفتن بو طولانی‌تر شد و فرد با گذشت چند هفته هنوز حس بویایی نداشت. هر نظریه نابویایی در کووید-19باید هردوی این الگوها را به خود اختصاص دهد.

این بازگشت ناگهانی حس بویایی نشانگر حالتی است که در آن مولکول‌های بو نمی توانند به گیرنده های بینی برسند.

دانشمندان اعلام کردند که با نگاه به سی تی اسکن بینی و سینوس های مبتلایان به کووید-19 مشاهده شد قسمتی از بینی که وظیفه بویایی را انجام می‌دهد، با بافت نرم و متورم مسدود شده است. در چنین شرایطی سینوس ها طبیعی به نظر می‌رسند و بیماران مشکلی در تنفس از طریق بینی خود ندارند.

ما می دانیم که راه SARS-CoV-2 برای ورود به بدن اتصال به گیرنده های ACE2 است. پروتئینی به‌نام TMPRSS2 به ویروس کمک می کند تا به سلول حمله کند. پس از ورود به داخل سلول، ویروس می تواند تکثیر شود و واکنش التهابی سیستم ایمنی بدن را تحریک کند. این نقطه شروع تخریب و ویرانی است که این ویروس یک بار در بدن ایجاد می کند.

در ابتدا فکر کردیم ویروس ممکن است نورون های بویایی را آلوده و از بین ببرد. نورون‌های بویایی از اپی تلیوم بویایی واقع در قسمت فوقانی حفره بینی شروع می‌شوند. این نورون‌ها دوقطبی بوده که در میان اپی تلیوم بویایی انتشار می‌یابند و حاوی گیرنده‌های حساس بویایی هستند.

با این حال، اخیراً همکاری بین المللی نشان داد که پروتئین ACE2 در سلولهای عصبی بویایی وجود ندارد؛ اما سلول‌هایی به نام سلول‌های پایدار یافت شدند که سلول‌های عصبی بویایی را پشتیبانی می کنند.

بنابراین چرا بو در بعضی موارد برنمی گردد؟ این مسئله از آنچه در مورد التهاب در سیستم های دیگر می دانیم ناشی می‌شود. التهاب پاسخ بدن به آسیب ها و در نتیجه آزاد شدن مواد شیمیایی است که بافت های موجود را از بین می برد.

هنگامی که این التهاب شدید باشد، سایر سلولهای اطراف با این آسیب از بین می روند. دانشمندان معتقدند که در مرحله بعد سلولهای عصبی بویایی آسیب می بینند.

در این حالت احیای بو بسیار کندتر است؛ زیرا نورون های بویایی به زمان نیاز دارند تا از عرضه سلولهای بنیادی داخل لایه بینی بازسازی شوند. بهبود اولیه اغلب با اعوجاج احساس بو معروف به بویایی‌پریشی همراه است، جایی که همه چیز مانند گذشته بو نمی‌دهد. به عنوان مثال، برای بسیاری از بیمارها بوی قهوه اغلب به عنوان بویی سوخته، شیمیایی، کثیف و یادآور فاضلاب توصیف می شود.