آمریکا با ایجاد انسداد آئین نامه ای در شورای امنیت علیه ایران چه سیاستی در پیش می گیرد؟

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرآنلاین:  رضا نصری در این باره گفت: اعضای باقی‌مانده در برجام، اکثر اعضای شورای امنیت و حتی متحدین آمریکا اعلام کرده‌اند نامه آمریکا به شورای امنیت را به مثابه شکایت‌نامه (Notification) وفق تعریف برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ نمی‌دانند و در عمل آن را آغازگر فرایند بازگرداندن تحریم‌ها تلقی نخواهند کرد. پس برداشت دولت‌ها از محتوای این بندها با برداشت کارشناسان مغرضی که تفاسیر آمریکا را تکرار می‌کنند بسیار متفاوت است. ثانیاً، دولت‌های معترض به نامه آمریکا راهکارهای حقوقی و آئین‌نامه‌ای معتبری پیش رو دارند تا بتوانند با توسل به آن از قرار گرفتن موضوع «اسنپ‌بک» در دستورکار جلسات شورای امنیت جلوگیری کنند. در واقع، وضعیت اینگونه است که از یک سو آمریکا مدعی است شکایت‌نامه‌ای تسلیم شورا کرده و فرایند «ماشه» را کلید زده است و منتظر است سایر کشورها به آن در چارچوب سازوکارهای شورای امنیت واکنش نشان دهند تا با ترفندهای آئین‌نامه‌ای (از جمله ترفندی تحت عنوان «وتوی مضاعف») آن واکنش‌ها را خنثی کند و قطعنامه‌های قبلی علیه ایران را ظرف ۳۰ روز بازگرداند؛ و در سوی دیگر دولت‌هایی قرار دارند که می‌توانند با توسل به آئین‌نامه شورای امنیت و راهکارهای حقوقی مانع پیش‌برد این برنامه آمریکا شوند. در واقع، روزهای آینده صحنه جدال اصلی دولت‌ها جدال بر سر تفسیر و راهکارهای آئین‌نامه شورای امنیت خواهد بود.

کارشناس ارشد سیاست خارجی ادامه داد: باید توجه داشت که وضعیت پیچیده‌ای که بوجود آمده محصول این واقعیت است که آمریکا هیچ راه حل «حقوقی» مشروعی برای بازگرداندن تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران ندارد. به همین خاطر قابل پیش‌بینی است که در نهایت - پس از ایجاد انسداد آئین‌نامه‌ای در شورای امنیت - مجبور شود به صورت یکجانبه اعلام کند «قطعنامه‌های قبلی علیه ایران مجدداً برقرار و لازم‌الاجرا» شده است و تلاش کند از میان کشورهای جامعه جهانی برای حمایت از موضع خود «یارگیری» کند. در این مقطع، پیش‌بینی می‌شود که دو قطب در سطح بین‌المللی ایجاد شود: از یک طرف، اکثریت قاطع دولت‌های جهان (از جمله همه اعضای باقی‌مانده در برجام) که با این ادعای آمریکا مخالفت خواهند کرد و قطعنامه‌های تحریمی گذشته را الزام‌آور نخواهند دانست؛ و در مقابل، دولت‌ها و رژیم‌هایی که پذیرای موضع آمریکا خواهند بود. گروه دوم احتملاً متشکل از آمریکا، عربستان سعودی، اسرائیل و احیاناً‌ چند جزیره «سیاهی‌ لشگر» کوچک مانند میکرونزی، پالائو، جزایر مارشال و دومینیکن خواهد بود.