روحانی: ۴۱ سال است به جواب این سوال نرسیدیم که تعامل سازنده خوب است یا تقابل

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرآنلاین، حسن روحانی در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی و فناوری کشور در دانشگاه تهران، گفت: من خودم را فرزند حوزه و دانشگاه می‌دانم. خوشحالم درس‌های حوزوی‌ام در حوزه علمیه قم که بالاترین مرکز دینی حال حاضر است و درس علمی‌ام در دانشگاه تهران که همواره یک مرکز علمی با اعتبار است را در کنار اساتید دانشگاهی ممتاز خوانده‌ام. مجموعه دانشگاه و حوزه اداره آینده جامعه را بر عهده دارند.

روحانی گفت: بی‌تردید دانشگاه‌های ما مسئولیت بسیار سنگینی را امروز بر دوش دارند و متقابلا دولت و جامعه هم در برابر دانشگاه مسئول است. اینکه خدمات دولت کافی هست یا نیست، اینکه از لحاظ علمی و ورزشی و رفاهی به اندازه کافی امکانات را فراهم کردیم یا نه باید اعتراف کنم نقص هایی هست و باید برای رفع آن تلاش کنیم.

اهم اظهارات وی را در ادامه به نقل از ایسنا و مهر بخوانید؛ 

* زمین ورزشی فوتبالی که ما می آمدیم ورزش می‌کردیم، الان به محل نماز تبدیل شده است؛ الحمدالله برای نماز یک مصلی خوب درست شده است. البته تاکید می کنم به وزرای مربوطه به همان اندازه که برای علم جوان‌ها وقت می گذاریم برای ورزش‌ آنها هم باید وقت بگذاریم. باید همه این موارد برای دانشجو در کنار هم قرار بگیرد تا ما هم بتوانیم بگوییم به وظیفه خود به خوبی عمل کردیم.

* دانشگاه ما باید به دانشگاه مهارت‌محور تبدیل شود البته علم پایه توسعه و پیشرفت است اما نباید به علم اکتفا شود بلکه باید در کنار مهارت و تربیت دانشجو برای ورود به اجتماع جهت پذیرفتن مسئولیت قرار گیرد.

* گسترش فضای دانشگاه بدون کیفیت، مطلوب ما نیست. فضای کمی و کیفی باید در کنار هم قرار بگیرد. دانشگاه در رشته‌های مختلف به وظایف و رسالت خودش به خوبی عمل کرده است. نسبت به دنیا خیلی عقب نیستیم و حرکت های خوبی داشتیم.

* چند نمونه دیدم که فردی که پزشک متخصص است و در کشور پیشرفته آلمان بخشی از مسئولیت را بر عهده دارد وقتی یکی از اقوامش به جراحی نیاز دارد به تهران برای عمل می آورد. من پرسیدم چرا اینجا؟ وقتی هر دوی شما آلمان هستید. گفت که ایران به لحاظ درمان و رسیدگی کمتر نیست. او گفت که از لحاظ بهداشتی مراکز درمانی ما بهتر است. حالا این جمله را هم فراموش کنیم؛ مهم این است که آن فرد ترجیح می دهد به ایران بیاید. نشان می دهد کشور ما یک کشور پیشرفته است و برای ما جای افتخار است.

* شما ممکن است بگویید شغل کافی برای فرد تحصیل کرده نیست، در جای خود درست است؛ اما یک فارغ‌التحصیلی که مهارت دارد زودتر به شغل می‌رشد تا عالمی که علم را خوب می‌داند و در مغزش مطالب علمی انباشته شده است.

* در سال ۱۳۵۱ به روستاها برای کارآموزی امور قضایی می‌رفتیم. وقتی رفتم در دادگاه دیدم چیزی بلد نیستیم. در حالی که رئیس دفتر یک دادگاه از یک لیسانسه بهتر می دانست باید چه کرد. در کارآموزی قضایی بود که ما یاد گرفتیم. ما بیست دانشجو بودیم که وارد پزشک قانونی شدیم، چند نفر که غش کردند، جنازه‌ها آنجا بود و کار سخت و دشواری بود. آن روزها فهمیدیم پزشکی قانونی چه اندازه سخت است.

* این نکته ای که فرمودند علم در گذشته هر چند سال دو برابر می شد و امروز با گذشت هر چند روز دوبرابر می شود درست است. پیشرفت علم سرعت دارد. در دانشگاه که کتاب همین امروز را درس نمی دهیم. حداقل برای سال قبل است. استادی هم که داریم دانشش به نسبت امروز عقب است. دانشجو را برای کی می خواهیم تربیت کنیم؟ همین امروز؟ دانشجو را برای آینده می خواهیم تربیت کنیم. کارمان مشکل است که دانشجو چند سال بعد نه تنها مشغول کار باشد، بلکه مدیر خوبی هم باشد.

* باید دانشجویان مان را برای فردایی که بسیار متفاوت است آماده کنیم. در گذشته با اسب و شتر مسافرت می کریدم الان ماشین داریم. جای اسب تندرو را ماشین گرفته که خوراکش هم ینجه نیست، بنزین می خواهد. جای کارگرها را ربات‌ها می گیرد. من در ژاپن یک کارخانه مهم دیدم همه کارگرانش ربات بودند. مهندسان هم در یک اطاق با کامپیوترهایشان کار می کردند. تحولات بسیار سریع است و بار مسئولیت ما بسیار سنگین شده است.

* در برخی دانشگاه های اروپا مهارت استفاده از فضای مجازی را اولین  اولویت گرفتن دانشجو می دادند. ز گهواره تا گور دانش بجوی شعری است که امروز بیش از دیروز به درد ما می خورد. اینکه ده سال پیش چه یاد گرفتیم کافی نیست. آن ها یک پلت فرم است که ما را پیش می برد.

* دانشگاه جایی است که برای ادامه و تنظیم فعالیت پژوهشی و دانشی باید فعال باشد. علم فروشی نکنید، اما پژوهش‌ها را بفروشید. کاری کنید که با ارزش بالا و والا در جامعه خودمان و دنیا عرضه شود.

* {با اشاره به موضوع خودکفایی دانشگاه‌ها}: در آینده می شود دانشگاه به خودکفایی برسد. دانشگاه را باید  به بخش خصوصی وصل کرد. بخش خصوصی آن کسی است که نیمه شب هم برای کسب درآمد بیرون می رود، منتظر صف و مشتری است اما کارمند ساعت کاری دارد و منتظر تمام شدن مشتری است. کار خصوصی و دولتی فرق دارد و ما باید دانشگاه را به بخش خصوصی نزدیک کنیم.

* به انتخابات مجلس شورای اسلامی نزدیک می شویم، فضای دانشگاه هست که انتخابات را گرم می‌کند. عمدتا در زمان انقلاب هم دانشگاه و حوزه فضا را گرم می کردند. سرنوشت آینده کشور ما را انتخابات‌ها روشن می کند. با همه نقص و اشکال بهترین کار صندوق است. برای اصلاح، شایسته سالاری و حاکم شدن افکار به‌حق مردم به صندوق نیاز داریم. ما راه دیگری جز فضای پرشکوه انتخابات نداریم ولو اینکه بگویید اشکال و ایرادی هست. علی ‌رغم همه آن‌ها تنها راه آینده کشور انتخابات است. هر کسی عاقل تر و فهیم تر است و برای کشور آماده فداکاری است مرد یا زن، برگزینیم. هر کسی که خودش را شایسته می داند خودش را کاندیدا کند،  چه انتخاب شود و چه نشود،  چه بگویند تو صالحی و چه بگویند صالح نیستی.

* اگر یک انتخابات باشکوه و پر رونق با حضور اکثریت مردم را شاهد باشیم قدرت سیاسی ما بالا می‌رود. دشمنان می فهمند مردم به کشور و نظام و آینده امید دارند. همه چیز ما با امید درست می شود.

* در کشور مسائلی داریم که خیلی حل و فصل اش طول نمی‌کشد. مشکل آب، محیط زیست، راه و امثال آن ها با چند سال تلاش برطرف می‌شود، اما یکسری مسائل داریم بلند مدت است و اساتید و دانشگاه‌ها در آن نقش بیش‌تری دارند و آن استراتژی پیشرفت کشور است.

 * پیشرفت و آینده کشور در سایه تقابل با دنیا است یا تعامل؟ این مسئله راهبردی اساسی است. ۴۱ سال است به جواب این سوال نرسیدیم. یک عده می گویند تعامل سازنده یک عده می گویند تقابل. یک عده می گویند دشمن ما خبیث است و اینجا دوئل است و باید آن را بشکنیم. عده ای هم می گویند اکثر مشکلات را با تعامل می شود حل کرد. ۴۰ سال است با هم بحث می‌کنیم، پس اگر به نتیجه نرسیده‌ایم راهش این است که در همه‌پرسی از مردم بپرسیم.

*{با طرح این سوال که ریشه همه دعواهای سیاسی در کشور چیست؟}: ممکن است یک عده موضوعی را خوب و عده‌ای آن را بد معرفی کنند و یا عده‌ای برجام را موفق و عده‌ای ناموفق توصیف کنند، اما دعوا سر برجام نیست، بلکه در مورد موضوع بزرگتری است.

* این برای بعضی ها خیلی سنگین است، بمبی است که بر سر عده‌ای کوبیده می شود و می گویند، ما گفته بودیم با مذاکره چیزی حل نمی‌شود گفتگو فایده‌ای ندارد اما همه چیز حل شد. عده‌ای هم خیلی خوشحال می‌شوند که ما گفته بودیم که با مذاکره مسئله حل می‌شود از این رو با ۶ قدرت بزرگ بنشینیم بحث کنیم. عده‌ای می گویند گفتگو  و مذاکره چه فایده دارد، بروید در مقابل دنیا ایستادگی کنید و اعتنا نکنید، ما گفتگو و مذاکره کردیم و خیلی سخت و مشکل بود، بالاخره به یک توافق رسیدیم.

* این توافق برای عده‌ای مثل این بود که کوه بر سرشان خراب شود، اینکه ما بتوانیم با ۶ قدرت بزرگ دنیا بحث کنیم و آنها حاضر شوند ۶ قطعنامه فصل ۷ را پس بگیرند کار بزرگی بود. حقوقدان و سیاستمداران فهمیدند این کار یعنی چه؛  ۶ قطعنامه‌ای که در شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران تصویب کرده بودند را پس گرفتند و کار آسانی نیست و برای هیچ کشوری در قطعنامه نیامده است که حق فعالیت صلح آمیز هسته‌ای شما را قبول داریم.

* برای تنها کشوری که قطعنامه صادر شد که حق فعالیت صلح آمیز هسته‌ای دارد ایران بود.

* یکی از رهبران کشورهای دنیا در سفر نیویورک به من گفت ما دچار حیرت بودیم چون برای قرارداد با ایران، شرکت های بزرگ دنیا صف کشیده بودند بنابراین ما دچار حیرت شده بودیم که ایران کجاست و چه امکاناتی دارد.

* به محض اینکه در سال ۹۴ این قطعنامه را امضا کردیم در سال ۹۵ رشد اقتصادی ما در دنیا اول شد. تا به امروز چنین نرخی وجود نداشت.

* در اوایل دولت یازدهم وقتی تورم را کاهش دادیم، برخی از اقتصاددانان گفتند که دولت اشتباه کرد که از تورم شروع کرد باید رکود را می‌شکست، اما ما معتقد بودیم اول باید تورم را حل کرد بعد  رکود را، وقتی تورم را تک رقمی کردیم  رشد اقتصادی کشور در سال ۹۵ به  دوازده و نیم درصد افزایش یافت،  دنیا را به شگفتی وا داشتیم.

* می گویند مدیریت ضعیف است، این هم مدیریت است؛ تورم ما سه سال تک رقمی بود و در بنزین و گندم خودکفا شدیم.

* آن توافق با فشار اسرائیل، عربستان و تندروهای آمریکا بر هم خورد و آمریکا را مجبور کردند که از این توافق خارج شود آن زمان اختلاف نظر وجود داشت که عده‌ای می‌گفتند «برجام» خوب است عده‌ای می‌گفتند بد است، الان می توانند به خوبی مقایسه کنند. می توانند امروز را با گذشته مقایسه کنند.

* دانشگاه باید در این موضوعات مهم و استراتژیک وارد عمل شود، نه فقط در سیاست در حقوق هم همین‌طور است به ما می گفتند که شما مگر عقلتان را از دست داده اید که می خواهید به دادگاه لاهه بروید، مگر در دادگاه لاهه می‌توان پیروز شد اما ما به دادگاه لاهه رفتیم و در دو نوبت در دادگاه لاهه پیروز شده ایم.

* کسی فکر نمی کرد دادگاه لاهه بگوید در مسئله خروج آمریکا از برجام من صلاحیت دارم، چون آمریکا می گفت صلاحیت ندارد و ما می گفتیم صلاحیت دارد، دادگاه لاهه صلاحیت را قبول کرد و این پیروزی اول ما بود، بعد ما حکم موقت خواستیم که دادگاه بگوید آمریکا حق ندارد این تحریم ها را اجرا کند؛ دادگاه لاهه این حکم موقت را داد و این پیروزی دیگری بود.

* در دادگاهِ لاهه موفق شدن کار پیچیده و سخت است،  اگر در بخش‌های مختلف  دست در دست هم دهیم و از نیروهای کارآمد استفاده کنیم می توانیم موفق شویم.

* می گویند باید در اقتصاد روی پای خود بایستیم اما مگر می شود بدون تعامل با دنیا به اقتصاد پیشرفته تبدیل شویم. زندگی را می توانید بگذرانید اما رشد و  توسعه چه؟

* در دوران تحریم بالاخره همه دست به دست هم دهیم و زندگی را می‌گذارنیم اما رشد و توسعه بدون رابطه و تعامل با دنیا امکان پذیر نیست، در شرایطی که بانک‌ها، صادرات و واردات قفل باشد، توسعه امکان پذیر نیست.

* همین الان هم که کشور را اداره می‌کنیم باید از کشورهای همسایه و برخی کشورهای دوست ما در دنیا که به تحریم‌های آمریکا بی اعتنا بودند و به ما کمک می‌کنند تشکر کنیم. در همین شرایط صادرات و واردات داریم، در همین شرایط وارد معامله با اتحادیه «اوراسیا» شده ایم.

* مسئله تعامل یا عدم تعامل یک مورد است دهها مورد داریم که دانشگاه‌ها باید به عنوان مسائل استراتژیک وارد شوند. اگر در این مسائل استراتژیک سال ها  بحث کردیم و به نتیجه نرسیدیم، باید به دنبال همه پرسی از مردم برویم.

* ۴۰ سال است داریم بحث می کنیم، باید راه را انتخاب کنیم و نمی توانیم دائم بحث کنیم، من از دانشگاه ها تقاضا میکنم هم بر مسائل روزمره، نظرات اقتصادی خود را به دولت اعلام کنند زیرا ما در شرایط سختی هستیم و دانشگاه‌ها می‌توانند به ما کمک کند.

* تا امروز نیز شرکت‌های دانش بنیان ما تلاش های بسیار زیادی کردند؛  در زمینه پدافند هوایی حرکتی سریع و خوب داشتیم.  ۱۰ سال فرمانده پدافند هوایی بودم و می دانم که چه کاری انجام دادند. این کار، کار دانشگاه‌ها و پژوهش گران ما است.  

* همه دست به دست هم دادند و بدون تلاش دانشگاه، پژوهشکده ها و نخبگان نمی‌توان به چنین دستاوردهایی دست یافت از این رو باید نخبگان را تربیت کنیم و از یکدیگر کمک و یاری بگیریم.

* در شرایط اقتصادی سختی قرار داریم، باید همه همدیگر را یاری کنیم. شما دانشگاهیان بیش از دیگران این بار را بر دوش دارید اما بی تردید این مشکلات را حل خواهیم کرد.

* شرایط امسال ما از سال گذشته بهتر است، شرایط امیدوارکننده است. دولت در خدمت شماست و می داند که دانشگاه‌ها چه نقش بزرگی می‌توانند داشته باشند، شما هم در این شرایط تلاش خود را مضاعف کنید تا به پیروزی‌های بزرگ دست پیدا کنیم.