سه سلاح کمری مهم ایران؛ بهترین کلت‌های ایرانی را بشناسید +تصاویر

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبر فوری، صنایع تسلیحاتی جمهوری اسلامی ایران در طول این چند سال پیشرفت بسیار زیادی داشته است تا جایی که تعجب و حیرت بسیاری از رسانه‌های غربی و ژورنال‌های نظامی را برانگیخته است. هر چند بیشتر رسانه‌ها بر موشک‌های بالستیک، ناوچه‌ها، مین‌های دریایی و هواپیماها و پهبادهای ارتش و سپاه تمرکز می‌کنند اما نباید فراموش کرد که ایران در زمینه سلاح‌های کوچک هم پیشرفت بسیاری داشته است. ایران یکی از تولید کنندگان سلاح‌های کمری در این سالهاست.

در این گزارش به سه سلاح کمری ایران که به نوعی سه اسلحه کلاسیک نظامی نیروهای ایران شده اند، اشاره می‌کنیم.

زعاف؛ سلاحی کلاسیک که مبتنی بر الگوهای آلمانی است

زعاف یک سلاح کمری نیمه اتوماتیک ۹ میلی متری ایرانی است که فشنگ‌های ۹×۱۹ میلی‌متری پارابلوم را شلیک می‌کند. این سلاح کمری یک نمونه پیشرفته از سلاح آلمانی زیگ زائور پی۲۲۶ محسوب می‌شود، هرچند شکل قبضه آن تفاوت جزئی با این سلاح دارد.

سلاح‌های کمری زیگ زائور در سال 1987 در آلمان غربی شروع به تولید کردند و تا سال‌های به عنوان یکی از اصلی‌ترین سلاح‌های کمری بلوک غرب شناخته می‌شدند.

کلت زُعاف (به معنی بسیار کشنده) هم با توجه به ساختار زائور و بر اساس چارچوب آن و در سال 1369 ساخته شده است. زعاف با فشار مستقیم گاز باروت مسلح و لوله آن با هوا خنک می‌شود. این سلاح کمری همچنین دارای دستگاه نشانه روی از نوع مگسک و شکاف نشانه روی و هر کدام قابلیت تنظیم در سمت را دارد. این کلت دارای برد مفید حدود ۱۵ متر و برد نهایی حدود ۵۰ متر است.

این سلاح دارای 4 ضامن است که عبارتند از:

1. ضامن قفل بدنه یا ضامن گلنگدن: بالای ماشه قرار دارد و جهت باز و بسته کردن سلاح مورد استفاده قرار می‌گیرد.

2. ضامن تیر آخر: جهت جلب توجه به خالی شدن خشاب.

3. ضامن اصلی : که بین ضامن تیر آخر و ضامن گلنگدن قرار دارد، با پائین دادن این ضامن چخماق به حالت مسلح در آمده ولی به سوزن ضربه نمی‌زند .

4. ضامن خشاب گیر : جهت تعویض خشاب کشنده است.

نباید فراموش کرد که زعاف دارای برخی محدودیتها از جمله وزن بیشتر نسبت به برخی نمونه‌های خارجی و ظرفیت کمتر خشاب است. این مشکلات باعث شد تا صنایع دفاعی ایران در گام بعدی با طراحی یک سلاح کمری از جنس پلیمر یک گام مهم را در بحث ساخت سلاح کمری بومی در کشور بردارد.

رعد؛ سلاحی پلیمری که نقص‌های زعاف را پوشاند

ماده پلیمر مزیت‌های زیادی چون پایداری خوب در مقابل مواد شیمیایی را به همراه دارد، اما مهم‌ترین عواملی که باعث شد تا پای این ماده به صنایع سلاح سازی باز شود، سبکی آن و آزار ندادن بدن در هنگام حمل اسلحه بود.

در واقع اسلحه‌های پلیمری در مدل‌های مختلف بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ گرم سبک‌تر می‌شوند که باعث می‌شود تا حمل سلاح با لباس عادی و بدون غلاف برای فردی که آن را حمل می‌کند آزاردهنده نباشد و از طرف دیگر پلیمر چون ماده‌ای فلزی نیست شناسایی اسلحه‌های این مدل بسیار سخت است؛ در کنار این مزیت‌ها مقاومت بالا در برابر خوردگی، ضربه و در کل شرایط خشن محیط‌های گوناگون طبیعی از دیگر خوبی‌های پلیمر است که طراحان را به استفاده از آن ترغیب کرد.

سلاح کمری "رعد" که به نوعی اولین سلاح ایرانی از جنس پلیمر محسوب می‌شود به نسبت "زعاف" از پیشرفت های بسیار چشمگیری برخوردار است.

نکته مثبت دیگر در مورد رعد این است که ظرفیت خشاب آن از تمام سلاح‌های کمری شناخته شده موجود در ایران بیشتر است. سلاح‌هایی مثل زعاف 8 تیر و یا اچ پی 35، خشاب های 10 تیری دارند اما این سلاح با داشتن 15 گلوله مزیت جدیدی برای کاربران خواهد بود.

سلاح رعد شباهت زیادی به سلاح کمری گلوک ساخت کشور اتریش داشته و نشان می‌دهد با توجه به محبوبیت بالای این اسلحه کمری در دنیا صنایع دفاعی ایران از این پلتفورم الگوگیری کرده‌اند.

کاوه 17؛ یک سلاح سبک که از نمونه اتریشی هم بهتر است

کاوه 17 یک سلاح مهم دیگر ایرانی است. این اسلحه یک کالیبر 9 میلی متری است که وزن آن بدون خشاب در حدود 655 گرم است.

اگرچه رسما درباره جنس سلاح کاوه مطلبی عنوان نشده است اما وزن کم و شباهت آن با رعد نشان دهنده این نکته است که به احتمال فراوان در این سلاح هم از مواد پلیمری استفاده شده است. استفاده و ساخت سلاح های پلیمری، طی دهه های اخیر در ارتش ها و صنایع دفاعی جهان، یک روند تصاعدی و قابل توجه را شاهد بوده که خوشبختانه در کشورمان نیز به این موضوع مهم، توجه خاصی شده است.

برد موثر این سلاح جدید ایرانی، در حدود 50 متر و سرعت دهانه گلوله در آن در حدود 360 متر بر ثانیه است که از این لحاظ، با سلاح "رعد" برابری می کند. نگاهی به ظاهر اسلحه کمری کاوه 17 و مشخصات آن، شباهت‌هایی بین این سلاح ایرانی و گلوک 17 اتریشی را به ذهن متبادر می‌کند اما نکته جالب اینجاست که در بخش‌هایی، سلاح ایرانی حتی از نمونه اتریشی هم بهتر ظاهر شده است.

وزن خالص کاوه 17 همان طوری که در بالا به آن اشاره شد در حدود 655 گرم است در حالی که این عدد برای گلوک 17 اتریشی 710گرم است. در زمان مسلح بودن با خشاب پر نیز نمونه ایرانی تنها 10 گرم از مدل اتریشی سنگین‌تر است. طول مدل اتریشی نیز 204 میلی‌متر است که در مقایسه با نمونه ایرانی بسیار بزرگتر است.