افشای آمار تکان دهنده در چین /پس لرزه های لغو سیاست «کووید صفر» شی جین پینگ

پیش از اعلام این خبر، چین گفته بود که تا ۷ دسامبر، روزی که سیاست «کووید صفر» خود را پایان داد، تنها ۳۷ نفر بر اثر کووید جان خود را ازدست‌داده‌اند.

فقدان شفافیت چندین کشور از جمله ژاپن و کره جنوبی را بر آن داشت تا پس از بازگشایی مرزهای چین در یک‌شنبه گذشته، محدودیت‌های سفر را برای بازدیدکنندگان چینی اعمال کنند. کارشناسان همچنین هشدار دادند که کم‌اهمیت جلوه‌دادن شیوع می‌تواند باعث شود که مردم در داخل کشور اقدامات احتیاطی کمتری انجام دهند.

جیائو یاهویی، یکی از مقامات کمیسیون بهداشت ملی چین، در یک کنفرانس خبری در پکن گفت که چین از ۸ دسامبر تا ۱۲ ژانویه ۵۹۹۳۸ مورد مرگ ناشی از کووید را ثبت کرده است. این رقم شامل ۵۵۰۳ نفر بود که بر اثر نارسایی تنفسی که مستقیماً توسط کووید ایجاد شده بود جان خود را از دست دادند. خانم جیائو گفت که ۵۴۴۳۵ مرگ‌ومیر دیگر به سایر بیماری‌های زمینه‌ای مرتبط بوده است. 

خانم جیائو گفت که چین نمی‌تواند زودتر داده‌های مربوط به مرگ‌ومیر ناشی از کووید را منتشر کند زیرا نیاز به بررسی جامع گزارش‌های بیمارستانی دارد. او گفت: ما کارشناسانی را برای انجام تجزیه‌وتحلیل سیستماتیک در مورد موارد مرگ سازماندهی کردیم، بنابراین زمان زیادی طول کشید.

مشخص نیست که آیا ارقام جدید به این معنی است که چین روش افشای مرگ‌ومیر ناشی از کووید را تغییر داده است تا شامل افراد مبتلا به بیماری‌های زمینه‌ای شود که شرایط آنها توسط ویروس بدتر شده است. مقامات تأکید کرده‌اند که آمار رسمی چین تنها افرادی را که بر اثر ذات‌الریه یا نارسایی تنفسی ناشی از کووید جان خود را ازدست‌داده‌اند به‌حساب می‌آورد. کشورهای دیگر، مانند ایالات متحده و بریتانیا، مرگ‌ومیر ناشی از کووید را به طور گسترده‌تری محاسبه می‌کنند.

کارشناسان گفتند هنوز خیلی زود است که مشخص شود آیا چین رویکرد خود را تغییر داده است یا خیر. جین دونگیان، ویروس‌شناس در دانشگاه هنگ‌کنگ، گفت: ما نمی‌توانیم در حال حاضر قضاوتی کنیم، اما واضح است که از داده‌های قبلی قابل‌اعتمادتر است که می‌گوید تنها چند مورد مرگ وجود داشته است. امیدوارم اکنون دولت شفاف‌تر باشد

چین برای مدت طولانی مرگ‌ومیر ناشی از بیماری‌های عفونی، از جمله سارس در سال ۲۰۰۳ و آنفولانزای فصلی را شمارش کرده است. اما در طول قرنطینه شانگهای در بهار ۲۰۲۲، مقامات یک استثنا قائل شدند و از تعریف ساده‌تری برای توجیه حبس طولانی‌مدت ساکنان استفاده کردند. از ۵۸۸ مورد مرگ ناشی از کووید که دولت‌شهر شانگهای در آن زمان گزارش کرد، یکی به حمله قلبی و بقیه به "شرایط زمینه‌ای" یا "تومورها" نسبت داده شد. علی‌رغم این ناهماهنگی، کمیسیون ملی بهداشت هرگز این مرگ‌ومیرها را از آمار ملی مرگ‌ومیر ناشی از کووید حذف نکرده است.

بن کاولینگ، اپیدمیولوژیست در دانشگاه هنگ‌کنگ، گفت که تعداد واقعی مرگ‌ومیر در چین، مانند هر کشوری، به‌طورقطع بیشتر است. او گفت که چین اگر بیماران بیمارستانی را با شدت بیشتری آزمایش می‌کرد، می‌توانست داده‌های قابل‌اعتمادتری در مورد میزان مرگ‌ومیر و عفونت‌ها ارائه دهد. آقای کاولینگ گفت: چیزی که کمی تعجب‌آور است این است که چین ظرفیت آزمایش زیادی دارد؛ اما از آن برای تأیید کووید در بیماران بستری استفاده نکرده است.

داده‌های کمیسیون ملی بهداشت نگرانی‌های دیرینه را تأیید می‌کند که جمعیت مسن‌تر چین به‌شدت از شیوع این بیماری آسیب می‌بینند، زیرا بسیاری از آنها دوز کافی واکسن را دریافت نکرده‌اند. از حدود ۶۰۰۰۰ مرگ‌ومیر، ۵۶٫۵ درصد مربوط به افراد حداقل ۸۰ساله بوده است.

مرگ‌ومیر ناشی از کووید یک موضوع سیاسی حساس در چین است، زیرا شی‌جین‌پینگ، رهبر ارشد این کشور، از استراتژی قرنطینه‌های سخت و آزمایش‌های انبوه برای مهار ویروس دفاع کرده بود. آقای شی به خود می‌بالید که این مدل می‌تواند توسط کشورهای دیگر اتخاذ شود.

بااین‌حال، ازآنجایی‌که نسخه بسیار عفونی اومیکرون در سال گذشته افزایش یافت، این استراتژی غیرقابل‌دفاع شد. ازآنجایی‌که موارد به طور پیوسته در سراسر کشور افزایش یافت، اعتراضات در نوامبر آغاز شد؛ زیرا تعداد بیشتری از مردم از محدودیت‌های کووید خسته شدند. چین که از قبل تحت‌فشار اقتصادی بزرگی قرار داشت، سپس به طور ناگهانی سیاست «کووید صفر» خود را تغییر داد بدون اینکه فرصتی برای این کشور فراهم شود تا دارو ذخیره کند.