ترکش‌های رویارویی حزب الله و اسرائیل به روسیه/ هزینه بالای فروپاشی نسخه عادی سازی روابط ایران و اعراب برای مسکو/ چرا کرملین بازی در زمین خاکستری را انتخاب می کند؟

به گزارش اقتصادنیوز، از زمان حمله حماس به اسرائیل، روسیه با تماشای تنش ها در خاورمیانه که ایالات متحده، دشمن اصلی اش را به خود مشغول کرده، لذت می برد. با این حال، 13 آوریل، زمانی که تهران در تلافی حمله به کنسولگری اش در دمشق، مواضع تل آویو را هدف حملات موشکی و پهپادی اش قرار داد، مسکو از آینده تداوم تنش ترسید.

به ادعای ناظران اسرائیل و ایران هر دو نشان دادند که مایلند از حرکت به سمت جنگ اجتناب کنند. با این حال، رویارویی دو دشمن دیرینه قوانین نانوشته حاکم را تغییر داد و ارزیابی اقدامات و مقاصد دو بازیگر را دشوارتر کرد؛ گزاره ای که خطر تشدید تنش را به دنبال دارد. به ادعای ناظران مجموعه این تحولات روسیه را نگران کرده ، کشوری که بر خط باریک بین تضعیف قدرت ایالات متحده در منطقه و متعهد نشدن قدم گذاشته و نمی‌خواهد شاهد جنگ گسترده‌تری در خاورمیانه باشد.نشریه فارن افرز در این باره یادداشتی را منتشر کرده؛ اقتصادنیوز این یادداشت را در سه بخش ترجمه و منتشر می کند.بخش اول با عنوان «معنای رویارویی اسرائیل و حزب الله برای روسیه/ چرا مسکو خواهان گسترش درگیری ها در خاورمیانه نیست؟» منتشر و بخش دوم با عنوان «رویارویی ایران و اسرائیل؛ کابوس روسیه/ گسترش تنش ها در خاورمیانه؛ بازی با حاصل جمع صفر برای کرملین» را ترجمه و در ادامه بخش سوم و نهایی آمده است.

روسیه قربانی تداوم تنش در خاورمیانه می شود

رویارویی نظامی اسرائیل و ایران می تواند برنامه های روسیه را پیچیده کند. اگرچه چندین کشور عربی به اسرائیل برای جلوگیری از حمله هوایی ایران در 13 آوریل کمک کردند، اما نقش خود را کمرنگ جلوه و نشان دادند که به حفظ روابط خود با ایران علاقه دارند. آنها با هر گونه اقدام تهاجمی (ادعایی) بیشتر اسرائیل علیه تهران یا محور مقاومت مخالفند، زیرا می ترسند جنگ منطقه ای برنامه های اقتصادی آنها را به خطر بیندازد و باعث خشم بیشتر در داخل شود. اما به همان اندازه که کشورهای عربی خلیج فارس نمی خواهند شاهد فروپاشی سیاست تنش زدایی شان با ایران باشند، تشدید تنش بین اسرائیل و ایران یا محور مقاومت می تواند زمینه را برای حمله احتمالی متقابل هموار کند. اهداف ممکن است شامل تأسیسات نظامی ایالات متحده یا دارایی های استراتژیک مانند تأسیسات نفتی باشد که انصار الله پیشتر آنها را در عربستان سعودی و امارات هدف قرار داده بود.

مهم نیست که چه کسی اولین گلوله را شلیک کند؛ کشورهای عربی خلیج فارس احتمالا کابینه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل را برای هر گونه تشدید تنش مقصر می دانند. کم رنگ شدن روابط میان اسرائیل و امارات احتمالا مسکو را خوشحال خواهد کرد. زیرا این بازیگر با نگرانی تشکیل بلوک ضد ایرانی که اسرائیل و کشورهای عربی خلیج فارس را تحت حمایت ایالات متحده هم صدا می کرد، در نظر داشت. با این حال، تشدید تنش منطقه‌ای خطراتی را برای تنش زدایی عربی-ایرانی نیز به همراه دارد – و در نتیجه، برای روسیه.

در ماه آوریل، ایران و اسرائیل به نظر می رسید که به سمت لبه پرتگاه حرکت می کردند، اما توانستند تنش را مهار کنند. اگر این رویارویی تکرار شود یا اسرائیل تصمیم بگیرد رویاروی حزب الله قرار بگیرد، تنش های بعدی همه طرف ها از جمله مسکو را تهدید می کند که مجبور خواهد شد تصمیم بگیرد که پاسخ دهد یا در حاشیه بماند.

با این حال، توانایی روسیه برای شکل دادن به نتایج، محدودتر از ایالات متحده خواهد بود. این به این دلیل است که توانایی‌های نظامی روسیه در حال حاضر کاهش یافته و اهرمش بر جنگ‌جویان ناچیز است. وقتی فشار وارد می‌شود، روسیه احتمالاً از ایران یا حزب‌الله از طریق جنگ الکترونیک یا با ارسال سلاح‌هایی به شرکای خود که برای کمپین اوکراین مورد نیاز نیستند، حمایت می‌کند. بعید است که مسکو مستقیماً درگیر شود. بدون شک این کشور واشنگتن را مسئول هر گونه تشدید تنش می داند. اما با توجه به آنچه روسیه در سوریه و سایر نقاط منطقه از دست خواهد داد، نمی توان تضمین کرد که مسکو در چنین جنگی پیروز شود. اگر خاورمیانه منفجر شود، به دشمنان روسیه آسیب می رساند – اما روسیه هم قربانی خواهد شد.

نقش احتمالی روسیه در رویارویی اسرائیل و حزب الله

از آنجایی که اولویت اصلی روسیه رویارویی جهانی با ایالات متحده بر سر اوکراین است، پوتین علاقه‌ای برای ورود به یک جنگ تمام عیار در خاورمیانه ندارد چرا که نمی تواند آن را کنترل کند.

تنش‌ها در منطقه به روسیه کمک می‌کند تا نظم جهانی را تضعیف کند، اما فقط تا زمانی که بتوان آن را مدیریت کرد. مسکو از جنگ غزه سود می برد و خوشحال است که شهرت ایالات متحده به دلیل حمایت ناعادلانه از اسرائیل، کاهش پیدا کرده است. از همین رو روسیه علاقه چندانی به کاهش تنش های کنونی نشان نداده است.

در طول نه ماه گذشته روسیه در حاشیه‌های دیپلماتیک قرار داشته است. در حالی که بلندپایه ترین مقامات ایالات متحده به طور خستگی ناپذیری بین پایتخت های منطقه رفت و آمد کرده اند، روسیه تلاش های خود را بر شورای امنیت سازمان ملل متمرکز کرده است. در آنجا، مسکو بارها از واشنگتن به دلیل عدم حمایت از قطعنامه های آتش بس انتقاد کرده است. زمانی که ایالات متحده اخیراً قطعنامه خود را برای آتش بس سه مرحله ای پیشنهاد کرد، روسیه با استناد به فقدان جزئیات بدان رای ممتنع داد، اما از وتو کردن متنی که از حمایت جهان عرب برخوردار بود، خودداری کرد. روسیه از تماشای ایالات متحده درگیر در چنین مخمصه ای لذت می برد. تا زمانی که ایالات متحده در این آشفتگی غوطه ور است، روسیه دلیلی نمی بیند تا منافع خود را با دامن زدن به مشکلات منطقه ای بیشتر به خطر بیندازد.

اگر رویارویی میان اسرائیل و حزب الله آغاز شود، روسیه دو گزینه قابل قبول دارد: نمی‌تواند کاری انجام دهد یا می‌تواند حمایت خود از دشمنان اسرائیل را افزایش دهد و در عین حال از درگیری مستقیم نظامی اجتناب کند. نشستن در حاشیه باورپذیر نیست، به این معنی که محتمل ترین نتیجه این است که مسکو از حزب الله از طریق ترکیبی از تدارکات تسلیحاتی و گزینه های غیرنظامی حمایت خواهد کرد. روسیه با توانایی‌های خود، می‌تواند جنگ الکترونیکی را از سوریه با مسدود کردن سیستم‌های هدایت تسلیحات اسرائیل افزایش دهد. همچنین می‌تواند سلاح‌های بیشتری را برای حزب‌الله لبنان یا انصار الله در یمن ارسال کند که با استراتژی کنونی اش همخوانی دارد. در ژانویه، حزب‌الله با موشک‌های ضدتانک هدایت‌شونده ساخت روسیه به پایگاه کنترل ترافیک هوایی ماونت مرون اسرائیل حمله کرد. به گفته مقامات آمریکایی، مسکو اخیرا به فکر انتقال موشک های کروز به انصار الله افتاده است. محدودیت‌های نظامی ناشی از کمپین روسیه در اوکراین و احتیاط سیاسی ناشی از روابط این کشور با کشورهای عربی خلیج فارس باید کرملین را از درگیر شدن بیش از حد عمیق با محور مقاومت باز دارد.

واشنگتن باید چشم انداز روسیه در مورد یک جنگ گسترده تر در خاورمیانه را روشن کند. مسکو هیچ علاقه ای به دیپلماسی ایالات متحده برای دستیابی به آرامش و ثبات ندارد، اما همچنین خواهان آتش سوزی منطقه ای نیست. بنابراین، اگرچه روسیه نیروی سازنده ای نخواهد بود که به ایالات متحده برای کاهش تنش کمک می کند، اما جنگ تمام عیار را هم تحریک نخواهد کرد. اگر جنگی رخ دهد، واشنگتن باید انتظار حمایت محدود روسیه از دشمنان اسرائیل را داشته باشد. اخطارهای واشنگتن مبنی بر اینکه مسکو نباید خودش را درگیر کند بعید است جواب دهد. در عوض، ایالات متحده باید شرکای عرب خود در خلیج فارس را تشویق کند تا فشار بی سر و صدایی بر روسیه اعمال کنند تا موشک ها و سایر تسلیحات را به محور مقاومت منتقل نکند.