۴ مرحله نجات برجام

به گزارش اقتصادنیوز ؛ با ورود جو بایدن به کاخ سفید چشم‌انداز احیای برجام را کمی روشن‌تر به نظر می‌رسد. هرچند در عرصه عمومی اغلب انتظار می‌رفت با آغاز به کار دولت جدید آمریکا، مسئله به سادگی و سرعت حل شود، اما مطابق انتظار کارشناسان مسیر بازگشت به برجام ناهموار و طولانی می‌نماید. در همین ابتدای کار، طرفین بر سر اینکه کدام طرف باید قدم اول را بردارد به بن‌بست رسیده‌اند. با این حال بسیاری از تحلیلگران امیدوارند که این گره در هفته‌های پیش رو گشوده شود و طرفین بتوانند تا پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در ماه ژوئن برجام را احیا کنند و یا دست‌کم در مورد سازوکارهای مقدماتی به یک تفاهم موقت دست یابند. اما مسیر تعامل طرف‌های توافق برای احیای برجام و راهکارهای دستیابی به آن، چگونه می‌تواند باشد؟

نقشه راه نجات برجام

گروه بین‌المللی بحران در اواسط ژانویه -زمانی‌که رابرت مالی نماینده جدید کاخ سفید در امور ایران هنوز رئیس آن بود- در گزارشی مبسوط به بررسی کارنامه برجام و مسیر پیش روی آن پرداخته است. اقتصادنیوز پیشتر در ۲ مطلب جداگانه به بررسی این گزارش تفصیلی پرداخته است. در مطلب پیش رو نیز بخش پایانی این گزارش که شامل نقشه راهی برای نجات برجام از مخمصه کنونی است، بررسی شده است. رابرت مالی و همکارانش در گروه بحران، ۴ مرحله کلی برای موفقیت این فرآیند پیشنهاد کرده‌اند.

طرح ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﮐﻠﯽ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪی ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻗﺼﺪﺵ ﺭﺍ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩﻩ؛ ﻫﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻋﻠﻨﺎً ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﺗﻌﻬﺪﺍﺗﺶ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ؛ ﻭ ﻫﻢ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی 1+4 ﺑﺮﺍی ﺗﺴﻬﻴﻞ ﺍﺟﺮﺍی ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی،ﺍﻋﻼﻡ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.

* موانع پیش رو

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ، ﻣﻮﺍﻧﻊ  ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻨﺪ: ﺩﺭ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ، ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻔﺮﻗﻪﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ، ﻣﺘﺤﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﺮﮐﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ، ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺯﻭﺩﻫﻨﮕﺎﻡ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﯽﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻴﻤﻨﺎﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺘﺎﻧﻴﺎﻫﻮ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، "ﻣﺎ  ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ  ﻋﺎﺩی  ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﺍﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺰﺭگ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ." ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪی ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯽﺍﻋﺘﻤﺎﺩیﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ظاهراً ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺗﻔﺎﻕ  ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ، ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﻭی، ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺑﺮﺍی ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﻣﺎﻟﯽ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻨﺶﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی، ﺿﺮﻭﺭی ﺍﺳﺖ.

«توقف در ازای توقف»؛ رویکرد تدریجی و مرحله‌ای

ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﻝ  2020، ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ  ﺗﻴﻢ  ﺑﺎﻳﺪﻥ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ، ﺑﺤﺜﯽ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﺍﺯ ﺳﺮﮔﻴﺮی ﺗﻌﻬﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﻌﻬﺪﺍﺗﺶ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭﺿﻊ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺳﺎﻳﺮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺭﺍ – ﮐﻪ ﻅﺎﻫﺮﺍً ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺮﺟﺎﻡﺍﻧﺪ – ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺩﻫﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺣﻮﺯﻩ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ موارد زیر باشد:
- ﺗﻤﺪﻳﺪ ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ یا ﺟﺪﻭﻝﻫﺎی ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻟﻐﻮ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍی ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻫﺪ
- ﺗﻮﻗﻒ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺷﮑﯽ ﺑﺎﻟﻴﺴﺘﻴﮏ ﺍﻳﺮﺍﻥ
- و ﻳﺎ ﻣﻬﺎﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻗﺪﺭﺕ ایران ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ

ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻣﻮﻗﺘﯽ که ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2013 صورت گرفت ﻧﻴﺰ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﻧﮕﺮﺍﻥﮐﻨﻨﺪﻩﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎی ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﺗﻮﻗﻒ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺍﻋﻄﺎی ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ.

ﺍﻳﻦ نوع ﻧﮕﺎﻩ احتمالاً ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ. طرفداران ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩی ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﺎﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎی ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺳﺎﺧﺘﻪﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻣﺴﺎﻭی ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ یک ﺍﻫﺮﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﻢﺭﻧﮓ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍی ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻴﻦ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﻣﺘﺤﺪﺍﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽﻫﺎ.

* معایب رویکرد تدریجی

ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ ﺗﺪﺭﻳﺠﯽ ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍی، ﭼﻨﺪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭی ﺑﺮﺍی ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺍﻫﺮﻡ ﻓﺸﺎﺭ ظاهراً ﺳﺎﺑﻘﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ، ﺩﻭﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺸﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ، ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺨﻄﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ.

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺪ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺭﻳﺴﮏ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺩﺍﺩﻥ ﺯﻳﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻁﺮﻑ ﻗﻮیﺗﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻁﺮﻑ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩ. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﻁﺮﻑ ﻗﻮیﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺩ-ﺑﺮﺩ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﻫﺪ. ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻫﻢ ﮐﻪ ﺯﻭﺭﮔﻮﻳﯽ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽﺩﻫﺪ.

ﻳﮏ مخاطره ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ "ﺗﻮﻗﻒ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮﻗﻒ" ﻳﺎ "ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﭘﺎﺩﺍﺵ ﮐﻤﺘﺮ" ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ 2021 ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻝ 2013 ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺍﻫﺮﻡﻫﺎی ﻓﺸﺎﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻁﺮﻑ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﯽﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭی ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﻴﭻﻳﮏ ﺍﺯ طرفین ﺩﻟﻴﻞ  ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺮﺍی ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﭘﺬﻳﺮی ﻁﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﯽﺍﻋﺘﻤﺎﺩی ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻧﻔﻮﺫ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻﻳﮏ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻁﺮﻑ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ، ﺗﻮﺍﻓﻘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻁﺮﻑﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ ﻫﻢﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺟﺮﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺑﺮﺍی ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻫﺮﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﺨﻠﻔﺎﺕ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪی ﺑﺮ ﺷﮏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺗﻮﺍﻓﻘﯽ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺴﺘﻪ  ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ 2020 ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ  ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺭﺻﺪ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﻐﻮ ﻧﺸﺪﻥ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺗﺎ ﻓﻮﺭﻳﻪ 2021 ﻧﺸﺎﻥﺩﻫﻨﺪﻩ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﺫﺍﺗﯽ ﺗﻼﺵ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﻁﺮﻓﻴﻦ ﺑﺮﺍی ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺭﺍﻩﻫﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍی ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻫﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻁﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺳﺖ.

علاوه ﺑﺮ ﺍﻳﻦ، ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ "ﺧﻮﺍسته‌های ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﭘﺎﺩﺍﺵ ﮐﻤﺘﺮ" ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍﺵ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻁﺮﺡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎی ﺍﺿﺎﻓﯽ ﻁﺮﻓﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﺟﺰ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺭﺍﻩﺣﻞ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

* ایران نباید دچار خطای محاسباتی شود

ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﯽ و محاسبات ﻫﺸﻴﺎﺭﺍﻧﻪﺍی ﺍﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﻣﻮﻓﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﺎ ﺭﺷﺘﻪﺍی ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖﻫﺎی ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﻴﺮی ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﻴﺮﻭﺯی ﺯﻭﺩﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ.

بنابراین ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮﺍی ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: ﻏﺮﺍﻣﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﺳﺎﻝﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺸﺪ؛ ﻳﺎ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﺮ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﺗﻌﻬﺪﺍﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ؛ ﻳﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭی ﺑﺮ ﺣﺬﻑ ﻳﺎ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ "ﻣﺎﺷﻪ"ی ﺑﺮﺟﺎﻡ؛ ﻳﺎ ﻟﻐﻮ  ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻭﺿﻊ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﻣﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﻻﻳﻞ ﻏﻴﺮﻫﺴﺘﻪﺍی.

همچنین ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻭضعیت ﺍﺯ طریق ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻥ ﺗﻨﺶﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی، ﺍﻓﺰﻭﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﻳﺎ طرح ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖﻫﺎی ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻳﻊ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﺩﻫﺪ، ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺍﮔﺮ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎی ﻓﺸﺎﺭ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ.

* اهمیت ارزیابی صحیح بایدن از فضای سیاسی ایران

 ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ  ﺑﺎﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻀﺎی ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺧﺮﺩﺍﺩ 1400 ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻫﺒﺮی ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺘﺤﺪﻳﻨﺶ ﺍﺯ ﻣﺰﺍﻳﺎی ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺟﻨﺎﺣﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ، ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻟﻐﻮ ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻢ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻳﺖﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪﺍی ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ "ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ" ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ.

ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻫﺒﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻨﺪﺭﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2015 ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮﺩ. ﺗﻨﺪﺭﻭﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ دیگر ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪﺭﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﭼﻴﺪﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪ. اما بهرحال ﺁﻳﺖﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪﺍی ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺍﺟﺎﺯﻩ تماس ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﮔﺎﻣﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍی معکوس ﮐﺮﺩﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎی ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ – ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ بیافتد.

برنامه ۴مرحله‌ای برای نجات برجام

ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩی ﺑﺮﺍی  ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﮐﺎﺭﺑﺮﺩی ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍی ﺑﺤﺚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺩ.

ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎیﺑﻨﺪی ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺧﻮﺩ، ﭘﺎﺳﺦ متقابل ﺩﻫﺪ. ﺩﻭ طرف ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﻫﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﮔﺎﻡﻫﺎﻳﯽ ﺳﺮﻳﻊ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻭ ﺑﻪﺩﻗﺖ ﻁﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮔﺎﻡﻫﺎ به شرح زیر است.

* گام‌های مقدماتی برای اعتمادسازی

- در مرحله ﻧﺨﺴﺖ، ﻁﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ، ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺻﺮﻳﺢ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﺪ. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺍﺟﺮﺍﻳﯽ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺟﺮﺍﻳﯽ ﻫﺸﺘﻢ  ﻣﺎﻩ ﻣﯽ 2018 ﺭﺍ ﮐﻪ  ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪی ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﻣﻌﮑﻮﺱ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﻣﻞ  ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ظاهراً ﺍﺯ ﺑﺤﺚﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﺠﺰﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﻭﺿﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪﺩﺍﺭی ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺪﻫﺪ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺟﺪﻭﻝ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﺁﻏﺎﺯﮐﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺁژﺍﻧﺲ ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﭘﺎیﺑﻨﺪی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﻨﺪ، ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺍﺟﺮﺍﻳﯽ ﺷﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ‌ها ﻭ ﻧﻬﺎﺩهای ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺗﻮﺍﻓﻖﻫﺎی ﺍﻗﻠﻴﻤﯽ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ.

ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮی ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺣﻴﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺴﻬﻴﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﯽﺍﻋﺘﻤﺎﺩی ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺧﻠﻞ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ:

۱. ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﻣﺘﺤﺪﺍﻥ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽﺍﺵ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﺍﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﭘﻮﻝ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﻣﺎﻟﯽ ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍی ﺧﺮﻳﺪ ﻭﺍﮐﺴﻦ ﮐﻮﻭﻳﺪ-۱۹ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﮐﻮﻭاﮐﺲ (ﮐﻪ ﺭﺳﻤﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺴﻬﻴﻞﮔﺮ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺍﮐﺴﻦﻫﺎی ﮐﻮﻭﻳﺪ-۱۹ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ  ﺍﺋﺘﻼﻓﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍی ﺗﻮﺯﻳﻊ  ﻭﺍﮐﺴﻦ ﺍﺳﺖ)، ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ  ﮐﺎﻻﻫﺎی ﺍﻧﺴﺎﻥﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ استفاده ﺷﻮﺩ. ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺍﻧﺴﺎﻥﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﺩ.

۲. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺮ سر راه ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ؛

۳. ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺨﺎﻁﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ‌ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻮﺍﺩ ﻅﺮﻳﻒ ﻭﺯﻳﺮ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﻳﺖ ﺗﺮﺩﺩ ﻫﻴﺌﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ به مقر ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺭﺍ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ؛

۴. ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻳﮏ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻄﻮﻁ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﯽ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻴﺮی ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨﺪ.

+ ﻣﻮﺿﻊﮔﻴﺮی ﺗﮑﻤﻴﻠﯽ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﻀﺎ ﺭﺍ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺮﺍی ﭘﯽﮔﻴﺮی ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﺑﺪﻫﺪ: ﺗﺮﻭﺋﻴﮑﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ (ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ) ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﭘﻴﺶﺧﺮﻳﺪ ﻧﻔﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺍﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﻣﮑﺮﻭﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺷﺪ ﺍﺣﻴﺎ ﮐﻨﺪ. ﻳﮏ ﺧﻂ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭی 5 ﺗﺎ 10 ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺩﻻﺭی ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﺪﺍﺩی ﺿﺮﺑﺘﯽ ﺑﺮﺍی ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺎﻧﻮﺭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻫﺪ که ﺗﺎﺭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻨﻴﺪﻩﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ.

++ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﺩﻭﻟﺖ ﺳﻮﺋﻴﺲ ﻭ با ساز و کار پیشین ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ.

* راه خروج از بن‌بستِ «اول چه کسی؟»

- در مرحله ﺩﻭﻡ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﺗﺨﻠﻒ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻥ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺁژﺍﻧﺲ، ﺑﺮﺍی ﺗﻬﻴﻪ ﺟﺪﻭﻝ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻫﻤﻪ طرف‌ها ﺑﻪ ﭘﺎیﺑﻨﺪی ﮐﺎﻣﻞ، ﺑﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻴﭻﻳﮏ ﺍﺯ ﺩﻭ طرف ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮔﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭند، ﻁﺮﻑﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺎﻡﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﻨﺪ. ﻳﮏ ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻁﺮﺡ ﺟﺪﻭﻝ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪﺍی ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻁﺒﻖ ﺁﻥ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﻫﺮ ﮔﺎﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺨﻠﻔﺎﺕ ﺧﻮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺄﻳﻴﺪﻳﻪ ﺁژﺍﻧﺲ، ﺍﻗﺪﺍﻣﺖ ﻣﻠﻤﻮﺳﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.

ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩیﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺎﺏﻫﺎی ﺍﻣﺎﻧﯽ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺠﻮﺯ ﺧﺮﻳﺪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎی ﻏﻴﺮﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﮔﺎﻡﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮﺩ. ﻣﻘﺎﻡﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺁژﺍﻧﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺪﻭﻝ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻨﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍی ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪی ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺻﺪﻭﺭ ﻣﻌﺎﻓﻴﺖﻫﺎی ﺗﺤﺮﻳﻤﯽ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺳﺖ، ﺑﺎ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻥ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺁژﺍﻧﺲ ﺭﺍﻳﺰﻧﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﮑﺎﺭی ﺑﺎ ﺁژﺍﻧﺲ، ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁژﺍﻧﺲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺎﻳﺖﻫﺎی ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﮐﻨﺪ.

ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﺎﺭی ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖﮐﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻨﯽ، ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺍﺕ ﻗﻮﻩ ﻣﺠﺮﻳﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﮐﺶﺩﺍﺭ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ. ﻟﻐﻮ ﻣﺆﺛﺮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﻮﺟﻮﺩیﻫﺎی ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺰﺍﻧﻪﺩﺍﺭی (ﺍﻭﻓﮏ) ﺑﺮﺍی ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﮐﺎﻫﺶ ﺁﺳﻴﺐﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﺤﺮﻳﻤﯽ ﺗﻬﺎﺟﻤﯽ ﺩﻭﻟﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺑﺮﺟﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭی ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2016 ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ، ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻋﻘﺐﮔﺮﺩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻢﺭﻭﻧﻖﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﮐﻮﺩ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﮐﺮﻭﻧﺎ، ﺩﻭﻟﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﺒﺎﺩﻻﺕ ﺷﺮﮐﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪی ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍی ﺷﺮﮐﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭی ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺨﻔﻴﻒﻫﺎی ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻋﻄﺎی ﻭﺍﻡ ﺑﺎﻧﮏ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭی ﺍﺭﻭﭘﺎ  –ﮐﻪ ﺍﺯ  ﺑﻴﻢ  ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺍﺯ  ﺳﻮی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﻋﻄﺎی ﻭﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ– ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻧﮕﺮی ﮐﻨﻨﺪ.

ﺍﻳﺮﺍﻥ نیز ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ FATF، ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩﻫﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺍﻳﻤﻨﯽ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺰﻧﺪ، ﺧﻮﺩﺩﺍﺭی ﮐﻨﺪ.

* ضرورت همکاری برای حل بحران یمن از طریق گفت‌وگوهای منطقه‌ای

- در مرحله ﺳﻮﻡ، ﻫﻤﻪ ﻁﺮﻑﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻉ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ امکان‌پذیر ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻗﻊﺑﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﺟﺰ ﺍﺣﻴﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ،  ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﮐﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﺪ، ﺗﻮﻗﻊ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭﻳﮋﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻳﻤﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺘﺤﺪﺍﻥ ﺣﻮﺛﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻨﺶ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﺗﺶﺑﺲ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻧﻔﺘﮑﺶﻫﺎی ﻭﺍژﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎی ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺒﺐ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺯﻳﺴﺖﻣﺤﻴﻄﯽ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺳﻔﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺎ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﻔﻴﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﻳﻤﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻞ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻋﻼﻣﺘﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﻌﻮﺩی –ﮐﻪ ﻳﻤﻦ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺍﺧﻠﯽ، ﻭ ﻧﻪ ﺧﺎﺭﺟﯽ، ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ– ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﺑﺮﺍی ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻗﺤﻄﯽ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺑﺎ ﺣﻮﺛﯽﻫﺎ، ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ حوثی‌ها ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﺩﺭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎی ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﻴﺴﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ.

 ﺍﻳﻦ ﮔﺎﻡﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﻋﻤﻠﯽ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺑﺮﺍی ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﻋﺮﺏ ﺣﻮﺯﻩ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺭﺍﻩﺍﻧﺪﺍﺯی ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻧﺮ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﮐﻞ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺑﻴﺸﻴﻨﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺨﺖ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﻋﺮﺏ خلیج‌ﻓﺎﺭﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﻨﺪ، ﺩﻭﻟﺖﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺍی ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮی ﺟﺎﻣﻊ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎی طرفین، ﻣﻨﺎﻓﻊ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﻭ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﻨﺪ. اروپایی‌ها ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍی  ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻌﻼﻭﻩ، ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺯﻳﺮﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻫﺎی ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﻓﻨﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭی ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮک ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺍﻗﻠﻴﻤﯽ، ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﮐﺸﺘﻴﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ.

- در مرحله ﭼﻬﺎﺭﻡ، ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺟﺮﺍی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ، ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی 1+5 ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺤﺚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖﻫﺎی ﺗﮑﻤﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻨﺪ.

۲ واقعیت تلخ از تجربه برجام

ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺩﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩ:

۱. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎی ﺍﺻﻠﯽ ﻫﻴﭻﻳﮏ ﺍﺯ ﻁﺮﻓﻴﻦ ﺭﺍ کاملاً ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻋﺎﺩیﺳﺎﺯی ﮐﺎﻣﻞ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ 1+5 ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪﻣﺪﺕﺗﺮی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺻﺮﻓﺎ ﻏﻴﺮﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ.

۲. ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺶﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺷﺮﮐﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ، ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺘﺤﺪﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﺿﻊ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﯽﺛﺒﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖﻫﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮﺍی ﺗﻮﺍﻓﻖﻫﺎی ﺑﺮﺩ-ﺑﺮﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2023 ﻭ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺑﻌﺪی ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﭘﯽﮔﻴﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

گفتار آخر

ﺩﻭﺭﺍﻥ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﻄﻊ، ﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻫﻢ بیم:

امید از آن روی که ﺍﺣﻴﺎی ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺰﺍﻳﺎی ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺍﺷﺎﻋﻪ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﺣﻴﺎ ﮐﻨﺪ، ارتباطاتی ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖﮐﻢ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﺤﺚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ فراهم ﺁﻭﺭﺩ. ﻣﺸﺮﻭﻁ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖﻫﺎی ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮﺗﺮیﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻫﺮﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﻦﺑﺴﺘﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻴﺶﮔﻴﺮی ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻋﻮﺽ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺳﺮﻳﻊ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻖ، ﭘﺎیﺑﻨﺪی ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ  ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ  ﺳﺮ ﮔﻴﺮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ و ﺭﻭﺑﻪ‌ﺟﻠﻮﻳﯽ  ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭ ﻁﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺍﺣﻴﺎی ﺑﯽﺣﺎﺷﻴﻪ چاﺭﭼﻮﺏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﻫﻨﻤﻮﻥ سازد.

ﻭﻟﯽ بیم‌هایی ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ: ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻗﺼﻮﺭ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﺪﺭﺩی ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ طرف ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺧﺮﻭﺝ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﺳﻮی ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻁﺮﻑ ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﺍی ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی 1+4، ﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ، ﺿﺮﻭﺭی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺑﻪﺍﺯﺍی ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﭘﺎیﺑﻨﺪی ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺑﺮﺟﺎﻣﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺤﻘﻖ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻣﺎﺑﻪﺍﺯﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﺣﺘﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﻫﻢ ﺑﻪ طور ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺭﻓﺘﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺷﺎﻳﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻬﻠﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﻟﻴﻠﯽ هم ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ.