با سندرم جای خالی عزیزان در ایام عید چه کنیم؟
سندرم جای خالی،نماد خالی بودن جای کسانی است که دیگر در کنار ما نیستند، این سندرم به ویژه در ایام عید و تعطیلات خود را نشان می دهد. در چنین شرایطی چه می‌توانیم بکنیم؟
جای خالی کسانی که دیگر با شما نیستند به شیوه‌هایی غیرمعمول و دردناک خود را نشان می‌دهد. تصویرشان هنوز در عکس‌هایی که از آنها نگه داشته‌اید، سرجایش است. وسایل آنها و اتاق‌های خالی‌شان حاکی از گذشته ای است که در کنارتان بودند، اما دیگر نیستند.
کسانی که فوت کرده‌اند، در قلب شما جای دارند، اما در محیط فیزیکی شما دیگر نیستند. این موضوع زمان هایی خاص مثل سالگرد درگذشت شان، یا در ایام تعطیلات عید، سر سفره هفت سین خیلی خود را نشان می دهد.
با خود فکر می کنیم پارسال همین موقع با هم در خانه تکانی برای عید کار می کردیم، با هم سبزه می کاشتیم و با هم به خرید می رفتیم. اکنون چگونه می شود بی او بودن را تاب آورد.
شاید برای خیلی ها این طور باشد که امسال به احترام جای خالی کسانی که نیستند، هیچ یک از کارهای مربوط به عید را انجام ندهیم. نه خرید، نه خانه تکانی، نه سبزه و نه هفت سین. اما آیا دریغ داشتن این لذت های کوچک درست ترین راه حل است؟ شاید همین ها بتوانند همچون آیینی نمادین ما را تسکین دهند. با ما همراه باشید.
البته که خیلی دشوار است بخواهیم بخندیم و از همراهی دیگران لذت ببریم وقتی که فقدان یک عزیز هنوز دل مان را می سوزاند. سندرم جای خالی عزیزانی که دیگر بین ما نیستند،در ایام عید بیشتر عذاب مان می دهد.
سندرم جای خالی،نماد خالی بودن جای کسانی است که دیگر در کنار ما نیستند، این سندرم به ویژه در ایام عید و تعطیلات خود را نشان می دهد. در چنین شرایطی چه می‌توانیم بکنیم؟
جای خالی کسانی که دیگر با شما نیستند به شیوه‌هایی غیرمعمول و دردناک خود را نشان می‌دهد. تصویرشان هنوز در عکس‌هایی که از آنها نگه داشته‌اید، سرجایش است. وسایل آنها و اتاق‌های خالی‌شان حاکی از گذشته ای است که در کنارتان بودند، اما دیگر نیستند.
کسانی که فوت کرده‌اند، در قلب شما جای دارند، اما در محیط فیزیکی شما دیگر نیستند. این موضوع زمان هایی خاص مثل سالگرد درگذشت شان، یا در ایام تعطیلات عید، سر سفره هفت سین خیلی خود را نشان می دهد.
با خود فکر می کنیم پارسال همین موقع با هم در خانه تکانی برای عید کار می کردیم، با هم سبزه می کاشتیم و با هم به خرید می رفتیم. اکنون چگونه می شود بی او بودن را تاب آورد.
شاید برای خیلی ها این طور باشد که امسال به احترام جای خالی کسانی که نیستند، هیچ یک از کارهای مربوط به عید را انجام ندهیم. نه خرید، نه خانه تکانی، نه سبزه و نه هفت سین. اما آیا دریغ داشتن این لذت های کوچک درست ترین راه حل است؟ شاید همین ها بتوانند همچون آیینی نمادین ما را تسکین دهند. با ما همراه باشید.
البته که خیلی دشوار است بخواهیم بخندیم و از همراهی دیگران لذت ببریم وقتی که فقدان یک عزیز هنوز دل مان را می سوزاند. سندرم جای خالی عزیزانی که دیگر بین ما نیستند،در ایام عید بیشتر عذاب مان می دهد.
سندرم جای خالی چیست؟
آیا شما هم در طول امسال عزیزی را از دست داده‌اید؟ اگر چنین است، ممکن است نزدیک شدن به عید نوروز غم از دست دادن عزیزتان را خیلی پررنگ کند.
حس و حال روزهای آخر اسفندماه، هیجان بچه ها برای نوروز، جنب و جوشی که در خانه ها و کوچه ها و خیابان ها به پا می شود، وقتی دل تان غمگین است و عزیزتان دیگر نیست به عوض اینکه شما را هم به شور بیاورد، بیشتر حال تان را می گیرد. این حس و حال همان سندرم جای خالی است.
کسانی که تجربه از دست دادن عزیزی را دارند، اغلب در زمان برگزاری چنین جشن‌هایی دچار سندرم جای خالی می‌شوند. این سندرم شامل تشدید احساسات و عمیق‌تر شدن حس غیبت است.
بسیاری در تلاش خود برای پذیرش واقعیت جدید به بن بست می خورند و در چنین شرایطی غم شان دو چندان می شود. سیلاب بیشتری از خاطرات مرتبط با مرگ عزیز از دست رفته را تجربه می‌کنند.
در چنین شرایطی افکار ناسالمی بروز می کنند، افکاری که روی زخم مان نمک می پاشند! چیزهایی مثل گفتن اینکه “ای کاش چشمامو می بستم و می دیدم خواب دیدم و هیچ کدوم از این چیزها اتفاق نیافتاده” یا “نمی‌دانم بدون او چه خاکی تو سرم بریزم” یا ” عید و نوروز دیگه در نبودنش بر من حرامن”.
ابرهای ذهنی سیاه فضای دل و زندگی مان را سیاه می کنند و به تدریج خودمان را در فضای تیره و تار اندوه حبس می کنیم.
درد از دست دادن همچون امواج یک اقیانوس است. گاهی اوقات امواج درد نرم و قابل تحمل هستند و گاهی اوقات آن چنان ضربه ای وارد می کنند که گیج و سرگردان می شویم و نمی دانیم چگونه واکنش نشان دهیم. همه ما باید که یاد بگیریم چگونه در روند سوگواری حرکت کنیم.
چگونه بدون یک عزیز به استقبال عید برویم
از ویژگی های ایام عید این است که معمولاً افرادی که غم مشترکی دارند، دور هم جمع می‌شوند. به عنوان مثال، بنا بر فرهنگ ما اولین عیدی که خانواده ای سوگوار عزیز از دست رفته ایست، بسیاری از اعضای فامیل و خویشاوندان به دیدن خانواده های سوگوار می روند.
ایام نوروز و عید غم از دست دادن عزیزان به صورت جمعی تجربه می‌شود و این موضوع شاید آن را چالش‌برانگیزتر هم بکند.
یک صندلی خالی برای کسی که دیگر نیست به صورت نمادین می گذاریم، عکس اش و انبوه خاطراتش. البته این ها غم انگیزند، اما همین ها به تدریج پذیرش اینکه او دیگر نیست را هموارتر می کند.
مرگ و سوگواری درس‌هایی هستند که زندگی ما را مجبور به پذیرش و تحمل شان می‌کند. مواجهه با آن به وقت عید و جشن فرصتی دیگر برای پیشرفت و پذیرش وضعیت است. اما چگونه؟
