وقتی که آمریکایی‌ها محمدرضا پهلوی را به تیمارستان بردند

یکی از اقدامات آنها، بستری‌کردن شاه در تیمارستان بود که فرح دیبا این اتفاق را اینگونه توضیح داده است:
به محض پیاده‌شدن از هواپیما، بدون کلمه‌ای توضیح و خوشامد، ما را به درون آمبولانس نشاندند و آمبولانس با چنان سرعتی و خشونتی به حرکت درآمد که چندبار به این طرف و آن‌طرف پرتاب شدیم. بیچاره خانم پیرنیا که با ما بود، سرش به‌شدت به گوشه‌ای از سقف آمبولانس خورد، بالاخره اتومبیل ایستاد. یک نفر در را باز کرد و ما توانستیم پناهگاه جدیدمان را ببینیم: ساختمان بیماران روانی در بیمارستان نظامی.

پادشاه را در اتاقی جای دادند که جلوی پنجره‌هایش دیوار کشیده شده بود. مرا در اتاق چوبی که درش فقط از بیرون باز و بسته می‎شد و دستگیره نداشت و بر سقفش یک دستگاه ضبط صدا قرار داشت، جای دادند. دیوانه شده بودم و باورم نمی‎شد. مردان سفیدپوشی که مواظب ما بودند کمترین توضیحی به ما نمی‌دادند. اتاق من پنجره‎ای با میله‌های آهنی داشت. من که دچار حالت خفگی شده بودم، با سرعت برای باز کردن به طرف پنجره رفتم، اما یک پرستار با سر به من اشاره کرد که حق دست‌زدن به پنجره را ندارم. خوشبختانه در این موقع دکتر پیرنیا رسید.

به او گفتم: به او بگویید که اگر پنجره را باز نکند، من دیوانه می‎شوم. مأمور پذیرفت که پنجره را نیمه‌‎باز کند و در لحظه‌های بعد این ۱۰سانتی‎متر هوای تازه برایم نعمتی به شمار می‎رفت... سکونت شاه و فرح در این بیمارستان ۲هفته طول می‌کشد.