کُردها، سقوط عفرین و سوالاتی بی پاسخ!

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل - مسعود اسداللهی: نخبگان کُرد همه را در سقوط عفرین مقصر معرفی می کنند به غیر از آمریکا. آیا آمریکا و ترامپ مقصر نیستند؟! چرا آمریکا یک هزارم اهتمام به غوطه را صرف عفرین و کردها نمی کند؟ مگر آمریکا و کردها در سوریه و در شرق فرات هم پیمان نیستند؟! آیا از دید آمریکا، کردهای شرق فرات با کردهای غرب فرات تفاوتی دارند؟

کردها باید این واقعیت را به یاد داشته باشند که آمریکا به دنبال تحقق آرمان ها و آرزوهای کردها نیست بلکه صرفا به دنبال استفاده ابزاری از کردها برای بحران سازی علیه دولت های منطقه می باشد و هرگاه بر سر دو راهی منافع قرار بگیرد، همانگونه که رابطه با دولت مرکزی عراق را بر حمایت از بارزانی ترجیح داد، در جنگ سوریه نیز رابطه با دولت ترکیه را بر حمایت از کردها ترجیح می دهد.

دیدگاه آمریکا نسبت به حمایت از کردها، با دیدگاه کردها نسبت به هم‌پیمانی با آمریکا کاملا متفاوت است. اگر کردها این واقعیت را نادیده بگیرند، همواره غافلگیر خواهند شد، همان طور که ملامصطفی بارزانی در ۱۹۷۵، مسعود بارزانی در ۲۰۱۷ و کردهای سوریه در ۲۰۱۸ غافلگیر شده و حمایت مورد نظر خود را از آمریکا شاهد نبوده و به حال خود رها شدند.

از دید کردها، دولت فدرال کردها یکی از فاکتورهای امنیت پایدار خاورمیانه خواهد بود! اما از دید آمریکا تقویت کردها صرفا در سقف بحران سازی برای دولت های منطقه انجام می شود.

ادامه حضور و هیمنه آمریکا بر خاورمیانه با بحران سازی  و بی ثباتی کردن منطقه امکان پذیر است نه با امنیت پایدار، زیرا اگر امنیت پایدار و ثبات در منطقه حاکم شود، دیگر چه نیازی به آمریکا و خرید سلاح از این کشور خواهد بود.

اگر آمریکائی ها فکر می کردند که دولت فدرال کُرد منجر به امنیت پایدار در منطقه می شود، پس چرا هر وقت که کردها به این آرزو نزدیک شده اند، آمریکا به آنها خیانت کرده و دیگران را به آنها ترجیح داده است؟ موضوع عجیب این است که رهبران و نخبگان فعلی کُرد برای تحقق آرمان خود باز هم  به آمریکا متوسل شده و این اشتباه راهبردی آنان است.

در پنج سال اول بحران در سوریه، دولت این کشور حاکمیت بر بیش از ۷۵ درصد از خاک خود را از دست داد اما در دو سه سال اخیر موفق شد که حاکمیت خود را بر ۶۵ درصد از خاک سوریه گسترش دهد. اما کردها که از ابتدای بحران بر کل منطقه عفرین حاکم شده بودند، در حال حاضر به طور کامل این حاکمیت را از دست داده اند. بنابراین بازنده اصلی جنگ عفرین کردها هستند نه دولت سوریه زیرا این دولت جایی را از دست داده که ۷ سال قبل از دست داده بود. اما کردها جایی را از دست داده اند که ۷ سال بر آن حاکم بودند.

با توجه به اظهارات اردوغان، ترکیه بعد از عفرین به سمت سیطره بر کوبانی و منبج خواهد رفت و با توافقی که با آمریکائی ها کرده، کردها را از غرب فرات بیرون کرده و همگی را به شرق فرات خواهد فرستاد. عجیب اینجاست که اردوغان صحبت از پاکسازی شرق فرات تا مرز عراق هم می کند.

اگر کردها پس از شکست در عفرین و از دست دادن آن، به سمت گرایش بیشتر به آمریکا بروند، مشخص می شود که رهبران آنان هیچ خبری از آنچه پیرامون کردهای سوریه می گذرد نداشته و از چاله به چاه می افتند.

آنچه که در مورد تخریب سوریه اتفاق افتاده وضعیتی است که در عراق، یمن، لیبی و افغانستان هم اتفاق افتاده اما توصیف وضعیت از طریق آنچه در رسانه ها منعکس می شود با آنچه در واقعیت است، متفاوت است.

جنگ جرج بوش در عراق و افغانستان، زمینه ساز پیدایش و حاکمیت گروه های تکفیری و در راس آنها داعش بر منطقه و موج ویرانگری و تخریب و جنایت ضد بشریت شد، اما هدف اصلی از جنگ در سوریه که سرنگونی نظام بود نه تنها محقق نشد بلکه دوباره حاکمیت نظام بر بخش بزرگی از خاک سوریه احیاء شد.

همین حجم از ویرانی و تخریب را در عراقی که ارتش آمریکا در آن حضور داشته و دارد، شاهد بوده ایم. بنابراین امید بستن به آمریکا از طرف رهبران و نخبگان کُرد، امید بستن به سراب است. آمریکا اگر می خواست یا می توانست هم پیمانانی همچون شاه، مبارک یا بن علی را حفظ می کرد. نکته اینجا است که  تاریخ ۵۰ سال اخیر منطقه نشان می دهد که امید بستن به آمریکا یک خودفریبی است.

آمریکا جدای از اسرائیل به کل منطقه نگاهی کاملا ابزاری دارد و صرفا از هم پیمانان خود بهره می برد اما بر  سر دوراهی منافع خود، حاضر به دفاع از آنان نیست. آمریکا اگر واقعا طرفدار آرمان کردها بود، در جریان رفراندوم و سپس بازپس گیری کرکوک توسط دولت مرکزی عراق، از کردها حمایت می کرد.

اگر آمریکا طرفدار کردها بود، حداقل به اندازه ۱۰ درصد از حمایتی که از غوطه شرقی دمشق انجام داد، خرج کردهای عفرین می کرد. آیا برای کردهایی که دل به حمایت آمریکا خوش کرده اند، این سوال پیش نمی آید که چرا آمریکا آن‌چنان که شورای امنیت و رسانه های غربی را در حمایت از غوطه شرقی بسیج کرد، همین کار را در حمایت از عفرین نکرد؟!

عجیب اینجاست که حوادث عفرین و غوطه همزمان اتفاق افتاد اما نخبگان کُرد، عدم تحرک آمریکا و سکوت مرگبار آن کشور را در قبال عفرین می بینند ولی باز هم به ‌ امریکا امید بسته اند.

به همین خاطر خطاب به رهبران و نخبگان کرد باید گفت: «این ره که تو می روی به ترکستان است نه کردستان»