زندگی آلاچیق نشین های یخ زده در قلب شهر

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از برنا، اینجا زندگی یخ زده است ، اینجا درست در وسط شلوغ ترین نقطه شهر ری ، در گوشه به گوشه بوستانی که قرار بود زیر آلاچیق هایش، انسان ها  در کنار عزیزان، قهقهه های شادیشان فضا را لبریز کند.

وارد محوطه که شدیم ، صف  چادر های  پلاستیکی با  رنگ های سبز شبرنگ ، سفید ، زرد و نارنجی برایمان خودنمایی کرد .  بیرون یکی از چادرها، دختری خردسال با جعبه مقوایی  خالی  بازی می کرد ! از پنجره آن یکی چادر، پسرکی 7 ساله سر بیرون کشیده  و چشم به اطراف دوخته بود .کمی آن سوتر ، کنار چادر زرد رنگ ، پیرمردی که  خود را در پتو پیچیده   به میدان پر تردد نگاه می کرد . کنار چادری دیگر ، زنی جوان، در حال جا به جایی اثاث زندگیش بود ، از چادری دیگر مردی جوان خارج شد تا برای چای از دستشویی پارک، آب در کتری بیاورد.

وقتی به آنجا رسیدیم ، ساعت 12 ظهر بود و هوا در آن روز پاییزی آبان ماه ،سرد . شب ها آنجا به حتم ،روی آن سنگفرش های بی فرش کف آلاچیق ها سردتر هم می شود.

گام هایمان را به سمت ساکنان بی خانمان آلاچیق نشین  بردیم و آنها از حکایت هایشان به ما گفتند.

آلاچیق اول: امیدی که برباد رفت

در هر یک از آلاچیق های پارک یک چادر وجود داشت  و در هر چادر، خانواده ای ساکن بود. مردد انتخاب بودیم که اول سراغ کدام چادر و ساکنان آن برویم که مردی از چادر خارج شد . سوار بر موتورسیکلت خود می شد که اولین سوال را از او پرسیدیم و اینگونه گفتمانمان با همسایگان آلاچیق نشین آغاز شد .

«ودیعه مسکنمان که تمام شد دیگر نتوانستیم خانه ای پیدا کنیم، ناچار برای ادامه زندگی به همراه همسر و پسرم راهی این پارک شدیم ، حالا 6 ماه است  در این پارک زندگی می کنیم»، اینها را مرد موتور سوار می گوید.

مرد در سپهسالار کفاش بوده که  بعد از مدتی به دلیل استفاده از مواد صنعتی ساخت کفش، چشمهایش ضعیف می شود و نمی تواند به کار همیشگی اش ادامه دهد، برای امرار معاش شروع به جمع آوری لباس و کفش کهنه و فروش آنها می کند تا اینکه پسرش در حالیکه هنوز 17 سال سن دارد به عنوان مامور پارکبان توسط شهرداری به کار گرفته می شود.

مرد می گوید: پسرم یک شب  در حال رفت و روب خیابان بود که ماشینی به او زد وبی توقف رفت. نه شهرداری پیگیر حالش شد  و نه بیمه ای داشت که هزینه درمانش را بپردازد. ناچار شدم هشت میلیون تومان پول ودیعه مسکن را خرج درمانش کنم، درمانی که بخاطر کمبود پول ،کامل نشد و پای پسرم ناقص ماند.

بغض مرد می ترکد و چشمانش پر اشک و می گوید : بدون ودیعه مسکن بی خانمان شدیم حالا با همسر وفرزندم که پایش ناقص شده 6 ماه است  در این پارک و در میان این  چادرنشین ها  زندگی می کنیم.

این مهمان ناخوانده پارک درحالیکه اشک همچنان از چشمانش جاری بود و چشمانش را به پایین دوخته بود از شرمساری ! ادامه داد : چه کسی زندگی در این شرایط را دوست دارد؟

آلاچیق دوم : بابا، نان ندارد

به آلاچیق بعدی می رویم،  چادری نارنجی رنگ که با پتو پوشیده شده بود تا شاید گرمتر شود و کودک ساکن آن از سرما در امان بماند . چهار نفر ساکن آن بودند . یک زن ، دو کودک و یک مرد .

مرد جوانی که چین و چروک های صورتش او را بسیار مسن تر از مردی 37 ساله نشان می دهد از چادر بیرون می آید، اهالی چادر سرو وضع نامرتبی دارند و معلوم است که نمی توانند زود به زود حمام بروند.

مرد جوان می گوید : قبلا آرماتوربند بودم اما حالا ضایعات جمع می کنم، گاهی روزی  10 یا 20 تومان درآمد دارم و گاهی هیچ درآمدی ندارم ، از وقتی نتوانستیم خانه اجاره کنیم به این پارک آمده ایم و ناچاریم صبح ها چادر را جمع کنیم و شب ها دوباره آن را برپا کنیم تا ماموران شهرداری بیرونمان نکنند.

همسرش روسری اش را درست می کند و میان لحاف و تشک هایی که لایه ای از غبار دارد می نشیند، چشمان یشمی اش از میان صورت تکیده و سبزه به ما زل می زند، 34 ساله است و حالا یک ماهی است که با همسر و فرزندانش در این چادر زندگی می کند.

زن  می گوید: قبلا خانه داشتیم، کرایه و ودیعه خانه که بالا رفت دیگر توان اجاره خانه برایمان نماند  و حالا اینجا چادرنشین شدیم.

او از اعتیاد همسرش می گوید و اینکه بخشی از همان درآمد ناچیز شوهرش صرف خرید مورفین می شود.

زن ادامه می دهد: گاهی ماموران سازمان بازیافت بار ضایعات شوهرم را توقیف می کنند و آن روزها همین غذای بخور و نمیر راهم ندارم که به فرزندان خردسالم  بدهم . استفاده از گاز پیک نیکی در پارک ممنوع است و این ممنوعیت ما را از غذای گرم محروم کرده است . اغلب تنها نان و پنیر می خوریم.

زن که صحبت می کرد کودکش پشت سر هم عطسه می کرد . صورت پسرکش را پاک می کند و می گوید : اغلب سرماخورده است و اینجا هم سرد .

آلاچیق سوم: ازمهاجرت به تهران تا چادرنشینی در پارک

پسر جوانی که کتری به دست از چادرش خارج شده بود تا آب برای آماده کردن چای بیاورد نفر بعدی بود که با او به صحبت نشستیم .

 23 ساله و اهل لرستان است، 2 سال است  ازدواج کرده ولی چندین ماه است که بیکار شده است .

جوان می گوید: قبلا خانه ای اجاره کرده بودیم و زندگی می کردیم اما بیکار که شدم دیگر توان پرداخت اجاره نبود. خانه را تخلیه کردیم . با ده میلیون ودیعه بدون هیچ پولی برای کرایه خانه ای پیدا  نکردیم. دو هفته قبل راهی این پارک و زندگی در چادر شدیم.حالا هم برای پیدا کردن کار هر روز به سر خیابان می روم و همسرم در این پارک تنها می ماند.

او ادامه می دهد: خانواده ام نمی توانند کمک کنند، خودشان مشکل دارند، قبلا کمک کردند اما حالا دیگر توان مالی ندارند ...

حدود 9 آلاچیق  این پارک در نزدیکی  حرم شاه‌عبدالعظیم به خانواده هایی اختصاص یافته که غالبا برای ادامه زندگی به چادر نشینی در آلاچیق های این بوستان روی آورده اند, غالب این چادرنشینان افرادی هستند که به دلیل محرومیت نتوانسته اند از پس پرداخت ودیعه مسکن ها و اجاره خانه های نجومی برآیند، افرادی که اگرچه عمدتا از قشر ضعیف  و فرودست جامعه هستند اما همگی  زمانی سرپناه داشته اند ، اما حالا ناچار به زندگی در شرایط بسیار سخت و بدون تغذیه مناسب و در شرایط بهداشتی نامطلوب شده اند.