کاندیدای رقیب برای انتخابات ۲۰۲۰ کیست؟

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از انتخاب؛ در ادامه این مطلب آمده است: از زمان آغاز نخستین مناظرات حزب دموکرات برای انتخابات ریاست‌جمهوری در آوریل ۲۰۰۷ که هجده ماه‌ پیش از انتخابات اصلی برگزار میشد، هشت داوطلب، حضور خود را اعلام کردند. این مجموعه‌ای متنوع از سیاستمداران با پیشینه های متفاوتی بود که شامل افرادی مانند بیل ریچاردسون فرماندار ایالت نیومکزیکو، جو بایدن سناتور ایالت دلاویر، هیلاری کلینتون بانوی نخست سابق آمریکا و دنیس کوچینیچ  نماینده اوهایو می‌شد.

اما رقابت مقدماتی انتخابات سال ۲۰۰۸ با تمام جذابیتی که داشت، در برابر آنچه انتظار دموکرات‌ها برای انتخابات ۲۰۲۰ را می‌کشد، کسل کننده تلقی می‌شود. برخی معتقدند که رقابت مقدماتی حزب جمهوریخواه در سال ۲۰۱۶ بیش از حد شلوغ و پرتعداد بود اما با دیدن وضعیت حزب دموکرات در انتخابات بعدی، نظرشان تغییر خواهد کرد.

رقابت انتخاباتی برای دموکرات ها از حالا آغاز شده و این حزب که با روی کار آمدن ترامپ دچار تفرقه شده بود، به دنبال این است که جایگاه منسجم و هویت واحد خود را دوباره بازیابی کند. مسایل گسترده‌ای پیش روی حزب دموکرات قرار دارد، از راهبرد انتخاباتی گرفته تا اتخاذ سیاست حزب و میزان اثرگذاری رفتار ترامپ بر رفتارها در واشنگتن.

حزب دموکرات موفق شد در انتخابات میان‌دوره‌ای بسیاری از حوزه‌های انتخابیه حاشیه‌ای را از جمهوری‌خواهان پس بگیرد اما این پیروزی در حال رنگ باختن است. پیام‌های آرامش‌بخش کمیته ملی دموکرات درباره حفظ وحدت به کنار اما این حزب هنوز به دنبال یک فرمول جادویی برای پیروزی در انتخابات بعدی است چراکه شکستی دیگر در انتخابات ریاست‌جمهوری موجب خواهد شد که بسیاری از اعضای پیشروی این حزب تصور کنند که شاید حزب دموکرات با یک بحران موجودیتی مواجه است.

اگر حزب دموکرات اتحاد خود را حفظ کرده بود، اکنون شاهد بیش از ۳۰ داوطلب برای کمپین انتخاباتی بعدی نبودیم. این حزب برای برگزاری نخستین دور مناظرات رقابت مقدماتی بی تردید به سالن‌های بسیار بزرگی نیاز خواهد داشت که همین حقیقت نشان از تفرقه در این حزب دارد. حزب وضعیتی مبهم دارد و مسیر واحدی را برای تعقیب انتخاب نکرده و به نظر می‌رسد مرتکب اعمالی میشود که گروههای حاشیه‌ای در آمریکا را بیش از پیش از خود می‌راند. همزمان با این وضعیت، فرمانداران، شهرداران، نمایندگان، سناتورها و تاجران بزرگ دموکرات در آیینه به خود می‌نگرند و به این فکر میکنند که آیا باید کاندیداتوری خود را برای انتخابات بعدی اعلام کنند.

جو بایدن معاون اول رئیس جمهور سابق و سناتور برنی سندرز به علت شهرتی که دارند و شبکه طرفدارانی که در حزب برای خود دست و پا کرده‌اند، پیش از همه وارد رقابت شدند اما دموکرات‌ها امروز فاقد چهره‌ای کاریزماتیک مانند آل گور و یا هیلاری کلینتون هستند که بقیه را از فکر رقابت دربیاورد. در وضعیتی که حزب از چهره شاخصی بهره نمی‌برد، همه داوطلبان، خود را دارای شانس کسب عنوان نمایندگی حزب در رقابت ریاست‌جمهوری می‌دانند.

هریس سناتور کامالا تبلیغات فیسبوکی را به انحصار خود درآورده تا نامش را در اذهان مردم آمریکا ثبت کند و سناتور بوکر به سرتاسر کشور سفر می‌کند تا خود را مدافع عدالت اجتماعی نشان دهد که کشور به آن نیازمند است. سناتور الیزابت وارن نیز از کمپین انتخابات میان‌دوره‌ای خود برای ایجاد شبکه گسترده‌ای از روابط در سطح ایالات استفاده کرده است. شایعاتی نیز از احتمال کاندیداتوری شهردار سابق نیویورک مایکل بلومبرگ شنیده می‌شود که کمک‌های مالی اش به حزب موجب حمایت بسیاری از اعضا از او شده است. سناتور ژیلیبراند نیز در تلویزیون ها به تبلیغ برای خود مشغول است. شهردار سابق سنت آنتونیو و عضو کابینه دولت اوباما، خولیان کاسترو طرفداران پروپاقرصی در تگزاس برای خود دست‌وپا کرده و بتو ارورکه نماینده مجلس که نخستین دموکرات محسوب می‌شود که از سال ۱۹۹۴ به بعد در تگزاس موفقیت انتخاباتی داشته نیز در تلاش برای طرح نام خود است.

تعداد داوطلبان احتمالی بیشتر از میزانی است که بتوان همه آنها را نام برد. کار به جایی رسیده که تدوین فهرستی از اسامی کسانی که قصد کاندیداتوری در حزب دموکرات ندارند، راحت‌تر است. این فهرست گسترده از طرفی می‌تواند به نفع دموکرات‌ها باشد و با پوشاندن تبلیغات ترامپ، احتمال رای مردم به حزب دموکرات را افزایش دهد. اما از طرف دیگر افزایش تب رقابت داخل حزب دموکرات می تواند باعث شود که کاندیدای نهایی این حزب در انتخابات ریاست جمهوری، جایگاهش به قدری صدمه دیده باشد که توان رقابتی با جمهوری‌خواهان را از دست بدهد. باید به یاد داشت که وقتی هیلاری کلینتون در نهایت موفق شد کاندیدای حزب دموکرات در انتخابات قبلی شود، با طرفداران سرسخت برنی سندرز مواجه شد که تمایلی به حمایت از او نداشتند.