سربازان روسیه در پایتخت ونزوئلا و ترس و وحشت در آمریکا

به گزارش اقتصادنیوز، اسپوتنیک به نقل از نشریه ادوانس کرواسی نوشت: اولین خبر مشخص در این خصوص منتشر شد که دو هواپیمای نظامی "بزرگ" روسی در پایگاه نظامی در نزدیکی کاراکاس فرود آمدند و چند ده تن از محموله ها و حدود صد نیروی نظامی روسیه را تحویل دادند. ونزوئلا این خبر را تایید کرد و بعد از چندی مسکو نیز آنرا تایید نمود.

در گزارش مربوطه آمده است:" حضور متخصصان روسی در  بر اساس توافقنامه ای حاصله بین دولت های فدراسیون روسیه و ونزوئلا در مورد همکاری نظامی و فنی، امضا شده در ماه مه سال 2001 و تصویب شده به موقع در نهادهای رسمی هر دو کشور تنظیم می‌شود. تصویب اضافی توسط مجلس ملی ونزوئلا برای توسعه همکاری نظامی دوجانبه این توافق لازم نیست. "

یعنی این که اکنون همه چیز رسمی است. حضور نیروهای روسیه در ونزوئلا به "تصویب اضافی" احتیاج ندارد. اما ما درباره تایید چه چیزی صحبت می کنیم؟ توسط کی؟ شاید توسط مشاور امنیت ملی آمریکا جان بولتون؟ وی اظهار داشت که ایالات متحده "به نیروهای غیر دوستانه اجازه نمی دهد تا در حوادث نیمکره غربی مداخله کنند". بله، ونزوئلا در نیمکره غربی است و بر اساس نظر بولتون و همکارانش، روسیه می تواند "نیروی غیر دوستانه" نامیده شود.

اما اگر ما در مورد دو طرف جهان و حق کشورها به این یا آن طرف صحبت کنیم، آیا بولتون نمی داند که سوریه در کدام نیمکره واقع شده است؟ البته، معلوم است که سوریه در حدود هشت هزار کیلومتر از قلمرو آمریکا و تنها 600 کیلومتر از مرزهای روسیه قرار دارد. با این وجود، سربازان آمریکایی (که بیش از صد نفر هستند) در سوریه حضور دارند و آن هم بصورت کاملا غیرقانونی. راستش، این جریان مشاور امنیت ملی آمریکا را شرمنده نکرده است. اما ظاهر شدن سربازان روسی در کاراکاس، که به دعوت مقامات قانونی ونزوئلا آمدمد، موجب ترس وحشت عمومی در واشنگتن شد. چرا؟ به این خاطر که این امر می تواند آغاز دیگری از شکست سیاست خارجی ایالات متحده و شکست دیگری از سیاست "تغییر رژیم" باشد.

به نظر می رسد روسیه هر دفعه درس عبرت می‌گیرد. در لیبی، روس ها به طور کلی مداخله نکردند و به سوریه یک سال بعد از ایالات متحده آمدند. در حال حاضر، در مورد ونزوئلا، آنها تصمیم گرفتند از وقوع حوادث سبقت بگیرند و قبل شروع کار از تمام گزینه های ممکنه که در مورد آن بسیار صحبت می کنند، جلوگیری نمایند.

پیاده سازی برنامه برای تغییر رژیم در ونزوئلا از همان ایتدا با مشکلات جدی مواجه شد. حالا که پایان مارس است، کاخ ریاست جمهوری میرافلورس، هنوز هم دور از دسترس خوان گوایدو است. علاوه بر این، به نظر می رسد که در روزهای اخیر، رژیم مادورو در مبارزه با تلاش کودتا دست به اقدام زد و یکی از نزدیکترین مشاوران گوایدو، روبرتو ماررو را دستگیر کرد. بدین طریق رژیم ونزوئلا واکنش مخالفان داخلی و کسانی را که در واشنگتن حکومت می کنند، کنترل می کند. چگونه خوان گوایدو را به عنوان رئیس جمهور قانونی در نظر گرفت اگر ایالات متحده به آشکارا به سرنگونی دعوت می کند و می خواهد او را به قدرت بیاورد؟

رژیم سیگنال داد: گوایدو ممکن است بعدی باشد. ایالات متحده تهدید کرد که آنها چنین چیزی را اجازه نخواهند داد، و در این هنگام خبرهای مربوط به ورود نیروهای روسیه شروع به انتشار شد.

شایان ذکر است که ریاکاری در روابط بین الملل تعجب آور نیست، زیرا جز مقررات شده است.

از آنجا که انتظار برای حقیقت به وضوح غیر واقع بینانه است، گزینه بعدی این است که دروغ را شکست دهیم. در این مورد لازم است که پروژه تغییر رژیم در کاراکاس را از بین ببریم، زیرا، همانطور که در موارد دیگر، زمانی که وضعیت داغ می‌شود ، سوال اصلی، دیگر این نیست که آیا این قدرت باید تغییر کند یا نه، — حفاظت از نظم بین المللی و قانون در پیش است، سیستمی که در آن یک دولت قدرتمند حق ندارد هر کسی را به دلخواه خود در جهان سرنگون کند. این حق در هر کشوری تنها به مردم این کشورتعلق دارد، از جمله در ونزوئلا است. و ایالات متحده کاری در ونزوئلا ندارد. اکنون مهم است بدانیم که چرا روسیه در ونزوئلا قرار دارد — به منظور دخالت یا کمک به آن؟ نیروهای روسی وارد کاراکاس برای سرکوب تظاهرات علیه مادورو نشدند. این کار شوروی در بوداپست و پراگ بود. مسکو در زمانی که ایالات متحده صریحا اعلام کرده است که قصد دارد از نیروی خود در ونزوئلا استفاده کند، یا به طور مستقیم یا از طریق واسطه ها — کلمبیا یا برزیل، به کمک کاراکاس شتافت. در ضمن ژائیر بولسونارو رئیس جمهور برزیل برای چه به مقر سیا آمریکا رفته است؟

هر طوری شده ،اما طرح آمریکایی همانطوری که برنامه ریزی ش ه بود عملی نمی شود، و این خوب است. ترامپ ممکن است این را درک نکند، و این حتی برای او بهتر است، زیرا اگر او به ونزوئلا حمله کند، ممکن است رویای یک دوره ریاست جمهوری دوم را نداشته باشد؛ زیرا بسیاری از آمریکایی ها او را به دلیل لفاظی های نظامی کمتر ستیزه جویانه نسبت به رقیبش انتخاب کردند.