چه کسی تصمیم آغاز جنگ سوم جهانی را خواهدگرفت؟

از زمانی که دونالد ترامپ امور را به‌دست گرفت، او احتمال وقوع پیش‌بینی بنن را افزایش داد. ایالات متحده به‌طور رسمی چین را به‌عنوان رقیب راهبردی خود شناخته است. کشتی‌های جنگی آمریکا عبور و مرور خود را در تنگه تایوان افزایش داده‌اند و پکن بارها درخصوص این موضوع بهواشنگتن هشدار داده است. چین حتی برای بازپس‌گیری تایوان ممکن است به جنگ نیز متوسل شود. گفت‌وگوهای نظامی بین چین و آمریکا از مدت‌ها پیش از هم فروپاشیده است. پکن نیز روزافزون دست به آزار و اذیت و دستگیری شهروندان آمریکایی می‌زند. در حال حاضر نیز روابط اقتصادی چین و آمریکا بین دو ابرقدرت یک خصومت اندک است و هر چه پیش می‌رویم به یک دشمنی تبدیل می‌شود. ماه گذشته، برخی از دانشمندان برجسته علوم سیاسی در حوزه چین به ترامپ طی یک نامه سرگشاده نسبت به روابط پیچیده دو کشور هشدار دادند. ساده است که حدس زد چرا دموکرات‌ها درباره روابط سیاسی و نظامی آمریکا با چین زیاد صحبت نمی‌کنند. تجارت با چین به‌طور مستقیم بر زندگی مردم عادی آمریکا تاثیر می‌گذارد. ژئوپلیتیک شرق آسیا در مقابل تیره و تار و نامفهوم است. اما هر دو موضوع به یکدیگر وابستگی بالایی دارند، همان‌طور که دولت باراک اوباما، هنگام مذاکره بر سر ترانس پاسیفیک به‌دنبال این بود تا با این اتحاد مانع ایجاد بلوک منطقه‌ای از سوی چین شود. آمریکا بر این باور بود که اگر این بلوک‌ها از سوی چین شکل بگیرد، آمریکا ناگزیر از منطقه دور خواهد شد. مناظرات جدید دموکرات‌ها حتی این موضوع را هم شامل نمی‌شود. برای مثال در راند دوم مناظرات، الیزابت وارن، از ماساچوست از خط‌مشی‌های تجاری‌اش رونمایی کرد و گفت دنبال قراردادهای تجاری تازه‌ای است که به محیط زیست، کارگران و حقوق بشر احترام می‌گذارد. اینها سرمشق‌های الهام‌بخش شگفت‌انگیزی هستند اما پکن اصلا به این استانداردها توجهی ندارد. این به منزله آن است که وارن آماده است تا جنگ تجاری فعلی پکن و واشنگتن را دائمی کند و بنابراین آن حمایت‌های تجاری را که تاکنون به‌دست آورده‌ایم، با این خط‌مشی از بین خواهد رفت. این همان مساله‌ای است که پیش‌تر هشدار داده شده است. وقتی شما یک سیاست خارجی جامع در قبال چین ندارید با این معضل روبه‌رو می‌شوید.

در حالی که دموکرات‌ها جنگ سرد بین چین و آمریکا را نادیده می‌گیرند، جمهوری‌خواهان آن را به آغوش کشیده‌اند. برای جمهوری‌خواهان جوانی مانند مارکو روبیو و تام کاتن که می‌خواهند فتیله شعارهای پوپولیستی ترامپ درخصوص جنگ تجاری و افزایش قدرت نظامی آمریکا را همواره شعله‌ور نگه دارند، چین بهترین گزینه است. اینجا جایی است که ترامپیست‌ها و نومحافظه‌کاران همدیگر را پیدا می‌کنند. بنن اوایل سال موفق شد تا کمیته گروه خطر جاری را مجددا تاسیس کند. این گروه پیش‌تر در دهه ۱۹۷۰ به‌منظور مقابله با خطر شوروی به‌وجود آمده بود و حالا این کمیته چین را جایگزین آن کرده است. اما جنگ سرد با شوروی همان‌گونه فریز شده باقی ماند؛ زیرا در اروپای مرکزی، جایی که واقعا اهمیت داشت، اتحاد جماهیر شوروی فاقد اراده بود تا اساسا از برلین عبور کند و اروپا را به چالش بکشد. در اروپای شرقی، اتحاد جماهیر شوروی نفوذ خود را بسط داده بود و فاقد آن قدرت اقتصادی بود که به فراتر از این نفوذ فکر کند. البته در زمان حاضر، چین به‌عنوان یک قدرت به پا خاسته هنوز دارای توان نفوذ نظامی نیست. این کشور در تلاش است تا نفوذ خود را در دریای چین جنوبی، جایی که ناوهای جنگی آمریکا و چین در سپتامبر گذشته از ۵۰ متری یکدیگر عبور کردند، بسط دهد. در این راستا، چین، نیاز دارد تایوان را به خود ضمیمه کند. به همین دلیل است که روبیو و کاتن اصرار دارند تا آمریکا قدرت نظامی تایوان را افزایش دهد.

آلیسون در تحقیقات خود متوجه شده است که در زمان‌های گذشته قدرت مستقر و قدرت به‌پا خاسته برای اجتناب از جنگ نیاز به یک تعادل بزرگ و البته دردناک در نگرش‌ها داشته‌اند. جمهوری‌خواهان اما دقیقا دنبال معکوس کردن این گزاره هستند. آنها به‌دنبال این هستند که آمریکا ذره‌ای در برابر چین کوتاه نیاید. در مقابل دموکرات‌هایی که روز چهارشنبه و پنج‌شنبه روی سن رفتند، کلمه‌ای در این‌باره صحبت نکردند.این موضوع زمانی قابل قبول بود که آمریکا، کانادا بود. این در حالی است که شاید رئیس‌جمهوری بعدی آمریکا باید تصمیم بگیرد که جنگ جهانی سوم آغاز شود یا نه؟ و وقتی مردم مناظرات دموکرات‌ها را نگاه می‌کنند، گویی اصلا چنین ریسکی وجود خارجی ندارد.