پمپاژ خون به شریان‌های اقتصاد ایران از دریای کارائیب؛ «ونزوئلا» برگ برنده ایران در اوج فشار حداکثری آمریکا است
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از انتخاب؛ العرب در این گزارش می‌نویسد: ایران تلاش می‌کند حمایت خود از نیکولاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا را نشان دهد، خواه با ارسال نفت کش‌ها خواه حمایت از مادورو که تحت تاثیر اعتراضها، در معرض تهدید قرار دارد. هدف ایران از این اقدامات، احیای شبکه‌هایی است که ایران و حزب الله در حال ایجاد آن بودند، تا این شبکه‌ها را در دولت‌هایی گسترش دهند که به منزله حیاط خلوت آمریکا هستند. این تحرک ایران، می‌تواند باعث شود برگه‌های برنده زیادی را برای فشار بر واشنگتن در اختیار داشته باشد. علاوه بر اینکه ارتباط با ونزوئلا، تلاشی است برای پیدا کردن یک راه تنفسی، پس از تشدید تحریم‌های مالی و نفتی ایالات متحده علیه ایران.
پناه بردن ایران به ونزوئلا، به معنای فرار آن به سمت میدان دورتری است که در سال‌های اولیه پس از انقلاب، ایرانی‌ها فعالیت زیادی در آن داشتند. به طور کلی، ایران موفق شد از شعار‌های ضد امپریالیستی برای جلب دوستی قوای مقاومت در آمریکای لاتین استفاده کند.
کلید همکاری ایران و ونزوئلا، به رابطه شخصی بین هوگو چاوز و محمود احمدی نژاد باز می‌گردد، که دیدار‌های مکرری بین این دو انجام شده و نتیجه آن، امضای ۳۰۰ توافق میان این دو کشور بود. اما این رابطه نزدیک، در سال ۲۰۱۳ با فوت چاوز و پایان دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد، پایان یافت.
در ادامه، روابط ایران با دیگر کشور‌های آمریکای لاتین نیز از میان رفت. برای مثال در بولیوی، مورالیس در دوره ریاست خود، همکاری با شرکت‌های المانی و چینی را به همکاری با شرکت‌ها و ظرفیت‌های ایرانی ترجیح داد.
به دنبال تحریم‌های ایالات متحده، همکاری‌های نظامی و بانکی بین اکوادور و ایران، متوقف شد و اکوادور به سمت بهبود روابط با ایالات متحده حرکت کرد. با این حال، ایران و کوبا در زمینه‌های اقتصادی، علمی و تکنولوژی، همکاری‌های زیادی دارند.
به گفته استفان جانسون، تحلیلگر مسائل ایران، عناصر حزب الله در آمریکای جنوبی، فعالیت گسترده‌ای دارند، همچنانکه ونزوئلا به عناصر حزب الله حق اقامت می‌دهد و این عناصر از ازادی سفر به تمام کشور‌های آمریکای لاتین برخوردارند. به گفته جانسون، این روابط، به نظر آنچنان عمیق نیست، اما برای وارد کردن خللی در روابط بین ایالات متحده و هم پیمانان دموکرات آن، کافی است، بویژه در صورتی که کفه سیاسی در آمریکای لاتین به سمت بازگشت به جناح چپ رادیکال، متمایل شود.
در صورتی که نظام مادورو در ونزوئلا سقوط کند، اجرای برنامه‌های تهران در این کشور دشوار می‌شود، از این رو، ایران تلاش می‌کند به صنعت نفت ونزوئلا که ۹۰ درصد درآمد این کشور را تشکیل می‌دهد، کمک کند.
اگر مادورو سقوط کند، کوبا و نیکاراگوئه نیز احتمالا در مسیر مشابهی حرکت می‌کنند و به این ترتیب، از لیست شرکای باقی مانده ایران در آمریکای لاتین کاسته می‌شود. از این رو، ایران به نظام مادورو کمک می کند تا بار دیگر بتواند پالایش نفت را انجام داده و بنزین این کشور را تولید کند، هر چند که این مساله برای ایرانی که اقتصادش تحت تاثیر تحریم‌های شدید ایالات متحده قرار گرفته، دشوار است.
در این میان، احتمالا روسیه و چین آماده تقسیم بار‌های سنگین کمک به ونزوئلا، با ایران هستند. علاوه بر اینکه ممکن است دولت در تهران کمک‌ها به نظام ونزوئلا، ذخایر طلای ونزوئلا که ارزش آن بالغ بر ۶.۳ میلیارد دلار است را طلب کند.
نمی‌توان تصور کرد که ایالات متحده و دولت‌های دموکرات امریکای لاتین در پاسخ به حضور ایران در این منطقه چه واکنشی نشان می‌دهند، اما می‌توان با اطمینان گفت که نادیده گرفتن این نفوذ ایران، واقعا محال است.
