بنیانگذار ارتش رهایی‌بخش بی‌سلاح

به گزارش اقتصادنیوز، به نقل از دویجه وله؛ وی می‌گفت: «جنگ ما علیه بیدادگری است و سربازان ما تنها به سلاح خاکساری و فروتنی مسلح‌اند و گلوله‌شان انجیل است.»

پدرش یک شرکت کوچک ساختمانی داشت و در نظر ویلیام کارفرمای بی‌رحم و خسیسی می‌آمد. ۱۳ساله بود که پدر را از دست داد و مجبور شد به جای ادامه تحصیل در یک مرکز رهن و گرو کار کند.

شکاف و تضاد میان توانگران و تنگدستان در روزگار او چنان بیداد می‌کرد که به ویژه در شهرهای بزرگ دولتمردان و مدیران به زور و نظامی‌گری و طبقه محروم به اعتراض و سرپیچی از فرمان‌ها گرایش داشتند.

۲۳ ساله بود که به لندن رفت و کوشید در همکاری با کلیسای انجیلی از رنج و فقر مردم بکاهد.

او انسان خودمداری بود و همواره مانند فرماندهی به انجام کارهای خیر مانند کمک‌رسانی به تنگدستان، گذشت از لذات زندگی و ایجاد امکانات رفاهی و درمانی و آموزشی برای محرومان دستور می‌داد و خودش هم همیشه در "خط مقدم جبهه" فعالیت می‌کرد. اما از آنجا که فرزندانش را به کار در نهاد خود مجبور کرده بود، آنها یکی پس از دیگری از او و خانواده جدا شدند و پی کار خود رفتند.

۳۶ ساله بود که به همراه همسرش کاترین "انجمن رسالت مسیحی" را بنیان نهاد که هدف آن گماردن تنفروشان، دزدان و میخوارگان به کارهای هنجار و خیر و مفید بود.

۴۹ ساله بود که آن انجمن را گسترش داد و نامش را "ارتش نجات" (salvation armee) گذاشت.

در این نهاد به پیروی از سلسله مراتب ارتش ویلیام بوث و همسرش ارتشبد خطاب می‌شدند، شش فرزند آن دو افسر بودند و هر عضوی بر پایه مسئولیت و کارهایی که به عهده می‌گرفت و می‌گیرد درجه های پایین‌تری داشت و دارد.

۵۹ ساله بود که همسرش را از دست داد و در همان زمان جزوه ای منتشر کرد و نوشت: «تا زمانی که زنان می‌گریند، کودکان گرسنه می‌مانند و انسان‌ها زندانی می‌شوند، خواهم جنگید.»

ارتش نجات بوث هم اکنون در ۱۱۷ کشور فعالیت می‌کند و آموزشگاه‌ها، پرورشگاه‌ها و خوابگاه‌های ویژه بی‌خانمانان بسیاری را زیر پوشش خود دارد.

ویلیام بوث در ۸۳ سالگی در لندن درگذشت.