تجارتی پر سود در فوتبال

به گزارش اقتصاد نیوز، نوید صراف نوشت:«اگر یک بار پا به استادیوم‌های فوتبال گذاشته باشید، به خوبی می‌دانید که بازار اغذیه‌فروشی در جریان یک بازی به شدت داغ است، بازاری که البته در ایران باشگاه‌های فوتبال از آن سهمی نمی‌برند چرا که اکثر تیم‌های بزرگ کشورمان از داشتن ورزشگاه‌های اختصاصی بی‌بهره‌اند اما بد نیست شما را با شیوه جدید درآمدزایی باشگاه‌های اروپایی آشنا کنیم. 

بعضی از تیم‌های حاضر در لیگ یک فرانسه به تازگی تصمیم به اداره مجدد سیستم کترینگ در ورزشگاه‌های خانگی خود گرفته‌اند، تصمیمی که هدفش «چشاندن تجربه بهتر به تماشاگران از حضور در ورزشگاه» است. گرچه با اجرای این طرح باشگاه‌ها از طریق فروش مواد غذایی به تماشاچیان سود بالایی کسب خواهند کرد اما نگاه باشگاه‌ها کمی فراتر از کسب سود مستقیم از این شیوه است.

تجارتی پر سود 

برای درک بهتر شرایط برای شما یک مثال تاریخی می‌آوریم؛ تا پایان دهه ۹۰ میلادی باشگاه‌ها به طور مستقیم مدیریت کترینگ‌های موجود در ورزشگاه‌های خانگی‌شان را بر عهده داشتند و هواداران نیز از تنوع وضعیت لذت می‌بردند. از آنجا که طبق قانون «اوین»، فروش نوشیدنی‌های الکلی در استادیوم‌ها ممنوع بود، باشگاه‌ها حق فروش این دست محصولات در کنار نوشیدنی‌های انرژی‌زا را به تولیدکنندگان خارج از تیم واگذار کردند. این اتفاق بدون هیچ‌گونه محدودیتی انجام می‌شد و سود مشخصی را نیز برای باشگاه‌ها به همراه داشت. با گذر زمان و با افزایش مبالغ حاصل از نقل ‌و انتقالات و حق پخش تلویزیونی و مسائلی از این دست، برخی از باشگاه‌ها مدیریت کترینگ‌های خود را به شرکت‌های خصوصی واگذار و در عوض به دریافت قسمتی از سود ناشی از کترینگ‌ها به علاوه قراردادهای خارج از باشگاه - فروش نوشیدنی‌ها - بسنده کردند، تجارتی که خیلی زود به یکی از منابع مالی مورد علاقه مدیران تبدیل شد.

شروع مشکلات 

براساس آخرین تحقیق مؤسسه «LFP» در سال ۲۰۱۷ مشخص شد که «صنعت کترینگ در استادیوم‌ها» یکی از اولویت‌های مدیران باشگاه‌ها برای پیشرفت و البته افزایش سودآوری است اما این ماجرا حالا با یک مشکل بزرگ مواجه شده؛ اینکه تماشاگران برای تهیه یک سیب‌زمینی سرخ کرده در کنار یک لیوان نوشیدنی، مجبور هستند دقایق زیادی را در صف منتظر بمانند و در نهایت نیز با یک خوراکی تقریباً بی‌مزه مواجه می‌شوند؛ آن هم با قیمتی به مراتب گران‌تر از معمول و البته به بهای از دست دادن تماشای دقایقی از مسابقه. 

بسیاری بر این باورند که در یک تجارت سودمند، باید برخی از تولیدکنندگان روی محصولات فروخته شده خود، قیمت و سود بالایی در نظر بگیرند اما این سیاست در ورزشگاه‌ها با شکست مواجه شده و تماشاگران ترجیح می‌دهند چیزی در استادیوم‌ها نخورند و به جای آن از دستفروش‌ها و فست‌فودهای خارج از ورزشگاه خرید کنند.

بازگشت به تنظیمات کارخانه 

به همین دلیل می‌توان گفت که تصمیم جدید تا حدودی به مسائل مربوط به تجارت رقابتی مربوط می‌شود؛ به این ترتیب که باشگاه‌ها با فسخ قراردادهایشان با شرکت‌های خصوصی اداره‌کننده کترینگ‌های ورزشگاه‌های خانگی، مدیریت این صنعت پرسود را یک بار دیگر به صورت مستقیم در اختیار گرفته‌اند و قصد دارند با کاهش قیمت و البته افزایش کیفیت - محصولات و خدمت‌رسانی - بیش از پیش مردم و هواداران را برای حضور مداوم در ورزشگاه‌ها ترغیب کنند. 

همانطور که گفتیم نگاه باشگاه‌ها کمی فراتر از کسب سود مستقیم از این شیوه است. در واقع مدیران باشگاه‌های حرفه‌ای از طریق افزایش رضایت هواداران، به دنبال افزایش بلیت‌فروشی، بالا بردن رقم تبلیغات محیطی ورزشگاه‌های خود و البته افزایش چشمگیر رقم حق پخش هستند؛ یک تیر و چند نشان!

مشابه‌سازی در ایران 

اما فوتبال ایران از چنین سودی بی‌بهره است؛ ساندویچ‌هایی که در ورزشگاه‌های ایران فروخته می‌شود نه تنها قیمت‌های بسیار گزاف و بالایی دارند بلکه بهداشتی نیز نیستند اما مورد استقبال بخش زیادی از تماشاچیان حاضر در ورزشگاه‌ها قرار می‌گیرند چرا که گزینه دیگری پیش روی هواداران قرار ندارد، آن هم در شرایطی که سهم باشگاه‌ها و حتی فدراسیون فوتبال از این تجارت «صفر» است. با توجه به «پنج ستاره» بودن فدراسیون فوتبال ایران، شاید زمان آن فرا رسیده باشد که مسئولان رده بالای فوتبال کشورمان با برگزاری جلساتی با مدیران باشگاه‌های فوتبال، پروژه ایجاد کترینگ‌های معتبر در ورزشگاه‌های فوتبال را کلید بزنند تا سود ناشی از فروش محصولات متنوع آن، به بدنه فوتبال تزریق شود.