به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خراسان در همین زمینه روزهای قبل رسانه «آخرین خبر»، خبری را با عنوان کاهش هزینه‌کرد ایرانی‌ها برای تفریح و سرگرمی منتشر کرد که نشان می‌دهد، سهم تفریح و سرگرمی در سبد هزینه‌های مردم از سال 1396 که 2.9 بوده، در سال 1402 به زیر یک درصد یعنی هشت‌دهم درصد رسیده است. اکو ایران نیز در نیمه دوم سال قبل، این آمار را با سال‌های قبل‌تر مقایسه کرده که نشان می‌دهد از 96 تا 1401 سبد تفریح مردم خالی‌تر شده است: «سهم گروه تفریحات، سرگرمی‌ها و خدمات فرهنگی از کل هزینه متوسط ایرانیان در سال 1400 ، 1.6 درصد برآورد شده، در حالی که این سهم در سال 96 حدود 3 درصد بوده است. به طور کلی این سهم در پنج سال گذشته به طور مداوم کاهش یافته است. به بیان دیگر، در چند سال گذشته هزینه‌ای که ایرانیان برای تفریح و فعالیت‌های فرهنگی انجام داده‌اند، کاملا روندی نزولی داشته و به شکل قابل توجهی کاهش یافته است.»
سرک به تفریحات دیگران
اما خوب است در این حوزه، سرکی هم به سایر کشورها بکشیم. اگرچه ممکن است نوع و فرهنگ تفریحات در کشورها و جوامع مختلف، اشکال گوناگونی داشته باشد، در عین حال آن چه در آمارها بررسی می‌شود، مواردی همچون هتل، سفر و رستوران است که ذیل یک مفهوم کلی با عنوان «تفریح» کاویده می‌شود.
در این باره به آمار مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران(ایسپا) مراجعه می‌کنیم که در یک نوبت گزارشی را بر اساس آمار بانک مرکزی ایران و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) در چند سال گذشته منتشر کرده است.
این آمار که 14 کشور به علاوه کلیت اتحادیه اروپا را بررسی کرده، نشان می‌دهد، خانوار ایرانی با کمتر از 5 درصد هزینه‌کرد از درآمد برای تفریح، در شمار خانوارهایی با کمترین میزان تفریح دربین این کشورها به حساب می آید. در این جدول؛ مکزیک، روسیه و آفریقای جنوبی بین 5 تا 10 درصد و بقیه کشورها همچون شیلی، ترکیه، کره، آمریکا، انگلستان، آلمان، ایتالیا، اتحادیه اروپا، کانادا، ژاپن و فرانسه بین 10 تا 20 درصد از هزینه سبد خانوارهایشان به تفریح اختصاص می‌یابد.
شرایط اقتصادی و التهابات معیشتی و نبود ثبات در این عرصه‌ها، مهم‌ترین عامل فروکاست شادی و نشاط در جامعه است. حال چرا نهادهای فرهنگی و رسانه ملی در این زمینه گام‌های موثری برنمی‌دارند، پرسش و ابهامی است که آنان خود باید بابت این «ترک فعل» پاسخگو باشند. رهبر انقلاب، دی‌ماه سال قبل، یعنی حدود پنج ماه پیش، در جمع مسئولان سازمان تبلیغات اسلامی کشور، ایجاد نشاط و سرزندگی برای جامعه را از وظایف دستگاه‌های فرهنگی قلمداد و تصریح کردند: «حفظ شادابی، سرزندگی، خوشحالی و خشنودی مردم از وظایف مهم دستگاه‌های فرهنگی تبلیغاتی است. البته اگر وضع اقتصاد و زندگی مردم بهتر شود شادابی و خشنودی آن‌ها تا حدودی تأمین می‌شود؛ اما جدا از این مسئله هم می‌توان با مشارکت خود مردم، کارهای متنوع – شیرین و سرزنده‌ای انجام داد.»
ایشان پیش از این نیز بارها به این موضوع اشاره کرده‌اند، حتی در احکام مسئولیت از جمله به رئیس صدا و سیما نیز دستور داده و تاکید کرده‌اند که صدا وسیما باید قرارگاهی برای «پراکندن امید و نشاط در فضای عمومی کشور» باشد؛ اما امروز همه می‌بینیم که صدا و سیما نسبت به سال‌های قبل، آن‌طور که باید صدا و تصویری شاد و بانشاط ندارد؛ در یک کلام امروز کم کاری دستگاه های مسئول در ایجاد نشاط و شادابی اجتماعی کاملا محرز است.
